Ingezonden – Twee Hundjes

(Horst-sweet-Horst ontving de volgende ingezonden bijdrage van Jan Duijf (Kloosterstraat Horst) over – hoe kan het ook anders dezer dagen? – het Hôrster Hundje/de Hôrster Hundjes.)

TWEE HUNDJES

Hier zou ik wellicht mensen met naam en toenaam moeten opvoeren die verantwoordelijk zijn voor het moedwillig beledigen en beschadigen van kwetsbare kunstenaars die hun ‘kindje’ tentoonstellen en die leden van een goedbedoelende werkgroep onder de gordel aanvallen. Onverlaten die genadeloos serieuze ontwerpen af laten breken, of wellicht erger: doelbewust publiekelijk af laten kraken. Ik heb het dan onder meer over het beeld van een 11-jarig jongetje, dat toevallig door zijn kunstzinnige talent een plaatselijke ontwerpwedstrijd voor een beeld wint.  

De behoefte aan het schrijven van een plastische  gedrag- en karakterschets van de vertegenwoordigers van ‘Het hundje môt blieve’ kan ik nauwelijks onderdrukken. Het wassen van hun handen in onschuld, terwijl de stront volop uit de media-kraan spat, zou een uitgebreide verhandeling waard zijn. Ik moet me beheersen.

‘Goede vragen moet een mens zichzelf en anderen stellen, daar wordt men wijzer van’ (Een vrije vertaling van een uitspraak van de Griekse filosoof Socrates):

• Kunnen we pressiegroepen, die via de sociale media opereren en ageren tegen kunstuitingen, niet faciliteren met een (flink) deel van het geld dat in Horst aan de Maas zinloos naar kunst en cultuur gaat?
• Worden kunstenaars in Horst aan de Maas voortaan officieel betiteld als niet gewenste of als bedreigde inwoners?
• Hoe kunnen we kinderen in ons onderwijs ontmoedigen zich met kunst in te laten? Door elke kunstontwerpwedstrijd voor kinderen door liefhebbers van de sociale media te laten beoordelen?
• Is in onze gemeente de politiebescherming van mensen die kunst van eigen bodem willen bevorderen wel goed geregeld?
• De betekenis en rol van goed en fatsoenlijk taalgebruik wordt onderschat?
• Indien u als ouder, op het moment dat uw kind het Oude Hondje, middels het indrukken van een knopje zojuist heeft laten plassen, wordt gevraagd of het hondje weg moet? Zegt u dan voor de televisiecamera niet: ‘Het Hundje môt blieve’?
• Staan de vertegenwoordigers van ‘Hundje mot blieve’ met eigen middelen garant voor het heel en gaaf blijven/weer worden van het Hundje van Bodhi?
• Is het een idee om het bestaande hundje te verrijken met een Geel Hesje, zodat een verhalenwedstrijd over de herkomst van het Hôrster Hundje overbodig wordt? Of mag het hondje meerdere kleuren dragen?
• Hoe kunnen we voorkomen dat onverantwoorde emotionele toestanden ontstaan als het Bodhi-hondje ooit moet worden vervangen?
• Willen we in Horst aan de Maas wel kunst van eigen bodem?
• Zullen kinderen straks niet zielsveel van dat parmantige gouden hondje kunnen gaan houden? 

Menige vraag zal bij u als lezer wellicht als aangedikt of absurd overkomen. Gekunsteld is in dit verband het goede, maar o zo risicovolle woord: ik kan er toch niets aan doen dat ik een elitaire en onbetrouwbare klootzak ben? Een HOND.  

Maar ik durf ternauwernood toch nog wel de hamvraag te stellen:

‘Wat zou zijn gebeurd als de liefhebbers van het huidige hondje zich in april, bij de openbare aankondiging van de ontwerpwedstrijd, voor redelijk overleg hadden gemeld bij de werkgroep? Als ze respect hadden getoond voor de finale ontwerpen en de inzet van de werkgroep? Als ze niet midden in de wedstrijd met beschuldigingen en vooroordelen waren binnengekomen? En de media, in komkommertijd, niet hadden misbruikt om een vertekend en negatief beeld van een nieuw beeld te schetsen?’

Jan Duijf Kloosterstraat