Intermezzo – Heinz Arntz (2)

(Klik hier voor het voorafgaande)

Heinz Arntz gaat op zaterdag 7 augustus 1932 voortvarend van start bij zijn poging om in café Ritt in Horst z’n eigen wereldrecord onafgebroken pianospelen te verbeteren. Hoewel hij recht heeft op negentig minuten pauze per 24 uur heeft hij na 44 uur pas een kwartier rust genomen. Waarom niet meer? ‘Opdat ik, wanneer op ’t einde de zwaarste uren aanbreken, deze des te beter zal kunnen overwinnen.’ De strijd tegen de slaap overwint hij door dagelijks 120 (!) sigaretten te roken en sterke koffie te drinken, hem aangereikt door zijn zus die hem secondeert. Van het dagelijkse nieuws blijft hij ondertussen niet verstoken: al pianospelend bladert hij door de krant. Kapper Sef Titseler komt elke dag langs om Arntz te scheren. Ook tijdens het scheren speelt hij gewoon door.

Na zestig uur spelen schenkt kastelein Sef Ritt hem ‘een mooi auto-vlag met vaderlandsche kleuren’. Van cafébezoekers krijgt Arntz bloemstukken aangeboden. Op zijn vingers beginnen zich inmiddels de eerste blaren af te tekenen. Kranten, ook de landelijke, komen langs. Het Volk:

‘Overdag loopt de herbergier, die een 121-urige werkdag moet maken, met een slaperig gezicht rond om de gasten met “al zooveul oore!” te verwelkomen en om alsmaar biertjes te tappen: “Op einen daag mier as anders mit de gansche kermis!” (…) De boeren luisteren geboeid als de artist “en net leedje” ten beste geeft, of zingen en schreeuwen mee – al naar het te pas komt. Af en toe moet de caféhouder het gewoel overbrullen om het publiek aan te mannen “wat vurraan te make: doa boete stoan nog mier minsche te wachte!” (…) En de Dauerklavierweltmeister zet zijn zooveel duizend zooveelste nummer in “ich bin ja heut’ so glücklich”; de zaal zingt mee: “so glücklich wie noch nie!” …’

En dan is het donderdagavond 12 augustus. Om acht uur verbetert Heinz Arntz z’n eigen wereldrecord. Doodgemoedereerd speelt hij nog drie uur door. Tegen elf uur zet hij na 124 uur onafgebroken spelen het laatste nummer in: Adieu mein kleiner Gardeoffizier. Dat moet ongeveer zo hebben geklonken (de cafégeluiden er svp zelf bij bedenken):

Het nieuwe wereldrecord wordt gevierd met champagne, applaus en ‘lofgezangen uit heesche kelen van de talrijke aanwezigen in het café-lokaal’. En Heinz Arntz? ‘Te midden van al deze huldigingen trok hij zich terug in zijne particuliere vertrekken om zijne beblaarde vingertoppen te laten verbinden, onder welk bedrijf hij in slaap viel.’

Hoe het verder ging met Heinz Arntz? Daarover een dezer dagen meer.