Intermezzo – Heinz Arntz (1)

‘Het Noord-Limburgsche plaatsje Horst ligt uit de voegen. Het is gedaan met de heerlijkheid van de landelijke stilte. De boeren, die aardappelen rooien, kunnen met hun gedachten niet bij het werk blijven en laten den akker eenige malen per dag een uurtje in den steek om naar het dorpscafé te tijgen. De buurvrouwen vergeten het dorpsnieuws om elkaar op de hoogte te houden met den stand van zaken in de herberg. De jeugd verlaat huis en hoeve om urenlang voor de gelagkamer post te vatten. In de stille dorpsstraten heerscht een ongewone kermisdrukte.’

Het Volk, 12 augustus 1932

Wat er in godsnaam aan de hand is in Horst, begin augustus 1932? Heinz Arntz heeft café Ritt, gelegen op de hoek Kerkstraat-Herstraat, uitverkoren om zijn eigen wereldrecord aan-één-stuk-door-pianospelen te verbeteren. Waarom uitgerekend Horst? Waarom uitgerekend café Ritt? Niemand die het weet. Wie is Heinz Arntz? Een Duitser, afkomstig uit Düsseldorf, geboren in 1900, voorbestemd om arts te worden, ernstig gewond geraakt in de Eerste Wereldoorlog, na een vierjarig verblijf in het ziekenhuis pianist geworden. Waarom hij er heil in ziet duurrecords pianospelen te vestigen? Waarschijnlijk omdat hij hoopt op deze manier z’n schamele inkomen aan te vullen. Of dat lukt? Onduidelijk. Vast staat wel dat hij in heel Europa optreedt (en later ook daarbuiten).  

Café Ritt barst op zaterdagavond 6 augustus uit z’n voegen als Arntz aan z’n recordpoging gaat beginnen. Tot de aanwezigen behoort onder meer burgemeester Esser. Arntz heeft zich ten doel gesteld z’n eigen record van 121 uur (vijf dagen en nachten!), een jaar eerder gevestigd, in Horst te gaan verbeteren. 121 uur betekende omstreeks acht miljoen toetsaanslagen. Met de lichaamskracht die hij gedurende die 121 uur ontwikkelde, zou volgens nijvere rekenaars 450 duizend kilo kunnen worden verplaatst.

Gezeten in een rieten stoel en ondersteund door enkele kussens zit Arntz om zeven uur klaar voor de piano. Op de pianokast: kopjes, schoteltjes, borden, glazen, twee flesjes eau de cologne, een paar asbakken en een stapel muziekboeken. Arntz wordt vergezeld door zijn zus, die hem op gezette tijden van een natje en een droogje moet voorzien. Het sluitingsuur is voor de duur van de poging opgeheven en kastelein Ritt – ook niet op z’n achterhoofd gevallen – heeft de prijs voor een glas bier voor deze speciale gelegenheid opgeschroefd van twaalf naar vijftien cent. Een controlecommissie zal erop toezien dat Arntz dag en nacht doorspeelt, met dien verstande dat hij volgens de reglementen van het Internationaler Artistenverband per 24 uur recht heeft op negentig minuten pauze.  

‘Horst heeft de allures eener Weltstadt aangenomen’, schrijft De Maasbode. Of Arntz er ook in slaagde z’n eigen wereldrecord te verbeteren? Dat lees je hier!