Top 5 – Hoogst aanstekelijke handwerkspreuken van ’t Schippertje

Stammend uit een tijd waarin het woord genderneutraliteit nog niet bestond, ben ik nooit ingewijd in de nuttige handwerken. Veel verder dan dit borduurseltje (1971, eerste klas Weisterbeekschool, juffrouw Van Bommel alias ‘Lieske’)

ben ik nooit gekomen. Het echte werk was voorbehouden aan meisjes. Helemaal zeker weten doe ik het niet, maar ik vermoed dat terwijl de meisjes zich onder leiding van Lieske bekwaamden in handwerken, de gevreesde juffrouw Wamsteker ons, jongens, handenarbeid probeerde bij te brengen. Hoe het ook zij: ik heb nooit een rapportcijfer voor handwerken gehad.

Het ontbreken van enige handwerkeducatie heb ik nooit als een groot gemis ervaren. Met mijn slecht ontwikkelde fijne motoriek is het sowieso maar de vraag of handwerken mijn capaciteiten niet te boven gaat. Maar toch … maar toch denk ik soms dat ik het gewoon eens zou moeten proberen. Aanleiding voor deze gedachte: de op een zwart schoolbord gekrijte, hoogst aanstekelijke handwerkspreuken van Breimode en Handwerken ’t Schippertje aan de Schoolstraat in Horst. Om de zoveel tijd een andere spreuk, af en toe gericht op de actualiteit, zoals ten tijde van de discussie over al dan niet vaccineren,

maar meestal tijdloos.

Die tijdloze spreuken hebben één ding met elkaar gemeen: ze hebben allemaal de belofte van een beter leven in zich. Zit geluk dan echt in een dun draadje? Komt ie, de exclusieve Horst-sweet-Horst top 5 van hoogst aanstekelijke handwerkspreuken van ’t Schippertje:

5. Creatief bezig zijn is goed voor onze gezondheid!

Iets te braafjes, iets te algemeen.

4. Breien voelt als mediteren

Min of meer identiek aan Brei je zen.

Wel handig om van te voren te weten hoe mediteren voelt en of zen zijn aangenaam dan wel onaangenaam is.

3. Thuis is waar mijn breiwol ligt

Begrijp ik eindelijk waarom ik me nergens thuis voel.  

2. Breien is goed voor je humeur

Vergeet prozac, alcohol en andere drugs en ga gewoon breien!

1. Zojuist garen gekocht … ik voel me super!

Het is blijkbaar dus nog simpeler: het zit ‘m niet in het breien, haken of borduren, maar alleen al het kopen van garen is voldoende om je super te voelen.    

Klein mysterie 777 – Ondernemersprijs

Op 13 september bevatte De Limburger een interview met Marcel Kuijpers, een van de initiatiefnemers van het Nieuw Gemengd Bedrijf (NGB), de grootste megastal van Nederland in aanbouw langs de Witveldweg, op de grens van Grubbenvorst en Horst. Twee fragmenten uit dat artikel:

Afgelopen donderdag won het Nieuw Gemengd Bedrijf de Ondernemersprijs Horst aan de Maas 2019. Want, aldus de website van de Ondernemersprijs (klik hier): 

‘De ondernemers Cor Kuijpers, Marcel Kuijpers, Gertjan Vullings en Martin Houben van het NGB hebben een unieke samenwerking waarbij duurzaamheid en innovatie hoog in het vaandel staat. Dit biedt zowel voordelen voor mens als dier. Zo zijn er meerdere schakels van de keten samengevoegd in het NGB waardoor er minder transport nodig is.’

Dat het NGB innovatief is, dat er meerdere schakels van de keten zijn samengevoegd en dat er minder transport nodig is, neem ik allemaal graag voor waar aan. Maar laten we er vooral geen doekjes om winden: innovatie, het samenvoegen van schakels en minder transport zijn er vooral op gericht om het vermoorden van dieren efficiënter te laten verlopen. Dat de dieren niet meer in vrachtwagens worden vervoerd en (in het geval van kippen) in kratten worden gestopt, is niet meer dan een verzachting van de pijn van massaexecutie.

Dus ‘innovatie’, oké. Maar om het NGB te prijzen om zijn duurzaamheid is echt het absolute toppunt van cynisme en het definitieve bewijs dat ‘duurzaamheid’ een volkomen leeg en nietszeggend begrip is geworden. Hoe duurzaam is het om dieren met een potentiële levensduur van vijf à tien jaar na zes of negen weken te vermoorden? Hoe duurzaam is het om dagelijks 32 duizend kuikens te vermoorden? Hoe duurzaam is een megastal überhaupt? Hoe duurzaam is de aantasting van het landschap ter plekke?

Ik twijfel niet aan het ondernemerschap van de initiatiefnemers van het NGB. Ik twijfel eerlijk gezegd wel aan het morele besef van de jury van de Ondernemersprijs. Zou een duurzame en innovatieve gifgasfabriek ook in aanmerking zijn gekomen voor de prijs? Of een duurzame en innovatieve metaalwarenfabriek die exporteert naar landen waar de mensenrechten flagrant worden geschonden? Wat me ook benieuwt: zal over tien, twintig jaar nog net zo himmelhoch worden gejauchzt over de toekenning van de Ondernemersprijs 2019 als nu allerwegen het geval lijkt te zijn?

Klein mysterie 776 – Het feest van Sinterklaas in Sevenum

Het kan je moeilijk zijn ontgaan: Sinterklaas is weer in het land. Zaterdag arriveerde de Goedheiligman in Den Haag, een dag later al deed hij Sevenum aan. Groot feest natuurlijk, getuige de beelden op Omroep Horst aan de Maas (klik hier). Toch kan het altijd nóg beter. Aanleiding voor het organiserend comité om een vragenlijst op Facebook te plaatsen (klik hier):

‘Wij hopen dat we met alle antwoorden en suggesties een frisse input kunnen realiseren in het feest van Sinterklaas. Graag ontvangen we je feedback zodat we dit kinderfeest verder kunnen blijven verbeteren.’

De enquête bestaat uit acht vragen, variërend van ‘Wat mis je tijdens het programma?’ tot ‘Hoe tevreden ben je over de middaginvulling?’ en van ‘Welke partijen zie je graag betrokken bij de invulling van het feest?’ tot ‘Ben je bereid om een entree te betalen per bezoekend kind?’.

Eén van de andere vragen is ‘Wat valt je tegen?’. Niet geheel uitgesloten is dat iemand die vraag zou willen beantwoorden met iets in de trant van: ‘Mij valt het tegen dat de Pieten in Sevenum anno 2019 nog steeds zwart zijn.’ Maar helaas, antwoorden in deze geest zijn niet welkom: ‘Er is wel een belangrijk punt waar niet over gediscussieerd zal gaan worden. Sinterklaas zal volgens traditie enkel en alleen met Zwarte Pieten ten tonele verschijnen.’

Het comité dat de intocht van Sinterklaas in Sevenum organiseert mag uiteraard doen en laten wat het wil. Maar mag ik dan misschien ook vinden dat het niet ter discussie willen stellen van de kleur van de Pieten de kop in het zand steken is? Andere uitdrukkingen die bij me opkomen: de ogen sluiten voor de realiteit, dansen op een vulkaan, achterhoedegevecht.

Intermezzo – Zorgen en verzorgd worden

‘Nalatigheid in onderhoud is een algemene trend.’ Gisteren genoteerd op een razend interessante bijeenkomst in Arnhem over kunst in de openbare ruimte. De uitspraak deed me natuurlijk meteen denken aan het trieste lot van Zorgen en verzorgd worden.

Dit kunstwerk van Piet Hermans stond vanaf 1988 dertig jaar lang voor Berkele Heem aan de Dr. Van de Meerendonkstraat in Horst. Na de renovatie van het verzorgingshuis was het ineens verdwenen. ‘Uit elkaar gevallen en kapotgegaan’, want ‘het beeld was in slechte conditie’, zo leerde navraag van Roel Sanders bij de gemeente vorige week (klik hier). ‘Uiteindelijk waren de financiën het struikelblok en bleek renovatie niet haalbaar.’ Vreemd allemaal, héél vreemd. Zomaar wat vragen die bij me opkwamen: heeft de gemeente dan geen zorgplicht voor haar kunstwerken in de openbare ruimte? Waarom is geen onderhoud gepleegd? Hoe hoog waren de renovatiekosten dan wel niet? Zorgen en verzorgd worden – voor Zorgen en verzorgd worden gold het blijkbaar niet.

De bijeenkomst in Arnhem had nog wel meer te bieden dat ook op Horst aan de Maas betrekking heeft. Bijvoorbeeld de vraag waarom kunstenaars zich hun heerschappij op rotondes hebben laten afpakken door hoveniers. En is dat erg? Of moeten kunstenaars zich rotondes opnieuw toe-eigenen, ook in Horst aan de Maas?

Een andere vraag die ook speelt bij de discussie over het (Neeje) Hôrster Hundje: moet visie voorop staan (top down-benadering) of democratie (bottom up-benadering)? Hoe moet je ‘de mensen’ überhaupt warm zien te krijgen voor iets dat nog niet bestaat (‘Kunst die er nog niet is, is de meest kwetsbare kunst’, hoorde ik in dit verband iemand zeggen)? En wat houdt goed opdrachtgeverschap eigenlijk in? Hoe voorkom je bijvoorbeeld dat de kunstenaar door een teveel aan inspraak wordt beknot in zijn vrijheid? Of moeten kunstenaars zich juist veel dienstbaarder opstellen?

Definitieve antwoorden op deze en andere vragen kwamen er niet, zijn er misschien ook wel niet. De meningen liepen in sommige gevallen ook nogal uiteen. Maar hoe uiteenlopend ook, al die meningen waren wél gestoeld op een visie. En die visie, of zelfs maar het begin daarvan, was wat ik laatst zo node miste tijdens de presentatie van de eerste contouren van het nieuwe gemeentelijk kunst- en cultuurbeleid (klik hier en ga naar 54.00 minuten). Ik zou de gemeente Horst aan de Maas echt een paar van de mensen gunnen die gistermiddag aan het woord kwamen. Misschien is het nog niet te laat?

Intermezzo – Ashorst

Enkele jaren geleden was ik een tijdje postbezorger. Mijn route was zo’n beetje het buitengebied van Horst-noord ten westen van de A73. Molengatweg, Molenveldweg, Veld-Oostenrijk, Venrayseweg, die omgeving zo’n beetje. Mooi werk, heerlijk in de buitenlucht. Het enige wat me eraan tegenstond was de bijna dagelijkse stank, bij westenwind (meestal dus) op de Venrayseweg, bij oostenwind (minder vaak) op Veld-Oostenrijk. Hoe vaak heb ik me niet gelukkig geprezen dat ik elders woon?

Bron van de stank was Ashorst, een groot varkensbedrijf aan Veld-Oostenrijk met een nog grotere mestverwerkingsinstallatie. Ashorst is sinds jaar en dag een hoofdpijndossier, letterlijk en figuurlijk. Het bedrijf stoot stelselmatig aanzienlijk meer kwalijke geuren uit dan toegestaan, met gezondheidsklachten bij de omwonenden tot gevolg. De provincie, bevoegd gezag in dezen, weigert vervolgens om handhavend op te treden en probeert legaal te maken wat illegaal is. De gemeente zegt steeds machteloos te staan. Intussen gebeurt er niets en zijn de buurtbewoners en de leefbaarheid ter plekke het slachtoffer.

Afgelopen dinsdag tijdens de gemeenteraadsvergadering deden de buurtbewoners bij monde van Mirjam Cuppen voor de zoveelste keer hun beklag over de situatie bij deze ‘stinkende geldmachine’ (klik hier en ga naar 23.00 minuten). Ook ditmaal speelde wethouder Vostermans het balletje vakkundig door naar de provincie. Tot ergernis van D66+GroenLinks, Essentie, PvdA en SP. Terwijl de oplossing toch vrij eenvoudig is, aldus Thijs Lenssen (D66+GroenLinks):

‘Volgens mij is de oplossing heel eenvoudig: dat bedrijf houdt zich aan de richtlijnen. Dat houdt in: in de omgeving is maximaal 14 odeur aanwezig. Wordt dat overschreden dan gaat het bedrijf dicht. Daarmee kiezen we een benadering die ook bij andere bedrijven gehanteerd wordt. Als er een overschrijding is van afspraken die we in Nederland gemaakt hebben, dan gaat de tent dicht tot nader order. Als het bedrijf meer produceert, dan gaat het zich maar aanpassen totdat het onder de 14 odeur zit. Volgens mij zou het een goede zaak zijn als het college van burgemeester en wethouders met de provincie in gesprek gaat om dit te realiseren.’

Even eenvoudig als briljant. De afgemeten reactie van wethouder Vostermans: ‘Op het moment dat daar wettelijke mogelijkheden toe zijn, moeten we dat zo snel mogelijk inreguleren in de visies die we hebben.’ Vrij vertaald: ‘Thijs jongen, wat ben je toch weer naïef, je wéét toch dat er geen wettelijke mogelijkheden zijn om dit bedrijf dat zich niet aan de wet houdt, aan de wet te houden?’

Soms begrijp ik de wereld niet meer.