Intermezzo – Surrealisme boven Meterik

Ongelooflijk maar waar: begin jaren zeventig van de vorige eeuw waren er slechts twee Nederlandse televisiezenders, Nederland 1 en Nederland 2. Elke omroep had z’n vaste avond. Als ik me niet vergis was de donderdagavond de VPRO-avond. Daarvan zijn me slechts twee elementen bijgebleven. Om te beginnen de animatieserie Beertje Colargol. Het is niet zozeer de serie zelf die me bijstaat als wel het liedje waarmee elke aflevering begon. Ik kan het nog steeds uit m’n hoofd opdreunen:

Ik ben Beertje Colargol
Beertje dat kan zingen
traladoremifasol
ik ben Beertje Colargol

Het tweede element van de VPRO-avond dat ik me herinner, staat me minstens zo helder voor de geest. Elke omroep had destijds een eigen omroeper of omroepster. Uitgezonderd de VPRO. Zoals zo vaak z’n tijd ver vooruit deed de VPRO aan die onzin niet mee: de VPRO-avond begon met een door Jaap Drupsteen ontworpen leader. Die opende met geleidelijk wegstervende, ietwat bombastische muziek, waarna Ad ’s-Gravesande met z’n uit duizenden herkenbare stem op geheel eigen wijze de avond bij de kijkers inleidde. In beeld: het oplichtende, in sierlijke krulletters vormgegeven VPRO-logo, omgeven door voorbijdrijvende wolken, hetgeen een dramatisch effect had.

Al deze herinneringen aan de beginjarenzeventigse VPRO-avond, en dan vooral die aan de wolken uit de leader, werden afgelopen vrijdagavond iets na zessen, op de fiets onderweg vanuit Meterik richting Horst, bij me wakker gekust. Een volle maan bescheen de weinige wolken die nog aan de hemel te bekennen waren. De kracht van het maanlicht verleende het tafereel iets surrealistisch, iets sprookjesachtigs, dat op deze foto helaas niet helemaal goed tot uitdrukking komt.

Je moet het gewoon hebben gezien. Ik zag het.