Intermezzo – Venray – Horst

Dit jaar geen roadtrip, geen exclusief resort, geen jungletocht, geen overvol strand, geen backpacken. Wél de ideale zomer voor een ander type reis: een sentimental journey. Horst – Venray, eind jaren zeventig, begin jaren tachtig van de vorige eeuw. Vorige week heen (klik hier), vandaag terug.

De dagelijkse Boschveldkwelling zat er weer op, nu met gezwinde spoed huiswaarts. Een beetje tempo maken nadat de zoemer was gegaan betekende dat je de fietsfile voorbleef en een tijdwinst boekte die tot wel tien minuten kon oplopen. Voor sommigen was het cafetaria aan de Albionstraat (prachtige straatnaam) in Leunen een vaste pleisterplaats. Was het niet vernoemd naar de (Zuid-Limburgse?) eigenaars, iets in de trant van Theo & Thea? Ik beperkte me tot heel af en toe een softijsje. Een stukje verderop aan de andere kant van de straat een donker winkeltje waar snoep en waarschijnlijk nog wel meer werd verkocht. Uitgebaat door een ouder, zeg maar gerust bejaard, echtpaar. Ook hier kwam ik slechts hoogstzelden. Nadat de winkelbel was gegaan duurde het een eeuwigheid voordat een der echtpaarhelften zich vertoonde. Naar verluidt misbruikte deze of gene die eeuwigheid wel eens voor een illegale greep uit de snoepvoorraad.

Voorbij Leunen weer het fietspad op, aan de verkeerde kant van de weg. Altijd opletten voor de tegemoetkomende jongens uit Venray die in Hegelsom op de biologische school zaten. Geen types om héél graag mee in botsing te komen. Bij het Schoor oversteken, rechts en meteen links De Vliegert op. Bij het enige huis daar nog steeds dezelfde gribus als ’s ochtends, dezelfde gribus als altijd. Dan, afhankelijk van m’n fietsgezelschap, rechtsaf de Oosterbosweg op of rechtdoor richting de Pès. Voor nu rechtdoor, met al snel aan de rechterkant een enorme appelboomgaard. In de oogsttijd liep er in de berm voorbij de boomgaard een heel spoor van appels waarin twee of drie keer was gebeten – de kick van het schume was groter dan de smaaksensatie.

Aan het einde van De Vliegert linksaf en meteen rechts, de Middelijkseweg op, de Pès in. Altijd weer die huivering bij het passeren van het pad waar zich enkele jaren eerder een man had verhangen. Nu alleen nog de Molengatweg trotseren en de dagelijkse beproeving was weer doorstaan.