Intermezzo – Grensgang (5)

De gemeenten Horst aan de Maas en Venray zijn gescheiden door een grens. Hoe ziet die er eigenlijk uit? Een wandeling in etappes op het breukvlak tussen Horst aan de Maas en Venray. Vandaag de vijfde en laatste etappe (klik hier, hier, hier en hier voor de eerste vier etappes).

Voor de verandering nog maar eens wat verbodsbordjes negerend betreed ik gebiedsontwikkeling Ooijen-Wanssum. Een oude Maasarm wordt hier gedeeltelijk gereactiveerd om toekomstige Maasoverstromingen tegen te gaan. Oogt aantrekkelijk. En gloedjenieuw. De ruigheid komt vanzelf, even geduld nog.

Bij de Natuurschoonweg buigt de grens weer af richting Meerlo. Gelukkig maar. Natuurschoonweg! Quelle horreur! Geen denken aan dat ik die zou betreden. Het aloude adagium ‘Show, don’t tell’ was blijkbaar niet besteed aan de lokale straatnaambedenkers. Origineel is ie ook al niet: Nietap – zoek maar eens op waar dat ligt – is eveneens in het bezit van een Natuurschoonweg. Wat allemaal niet wegneemt dat het hier wonderschoon is.

Weer door een klaphek. Op deze wandeling heb ik geleidelijk een klaphekangst ontwikkeld. Klaphekken zijn telkens de voorbode van onheil. Ook nu weer. Het pad wordt geflankeerd door een geul. Schotse hooglanders staan tot aan hun middel in het water.

Machtig beeld, ik waan me in een exotisch land, ergens nabij de evenaar. Dat staande en liggende runderen mijn pad blokkeren kan ik minder waarderen. Kruip-door-sluip-door tussen de Schotse hooglanders is geen aanlokkelijk vooruitzicht. Omdraaien maar weer en een omweg van minstens een half uur gaans voor lief nemen. De beloning volgt al snel: een geur zo heerlijk zoet dat ik ‘m in een doosje zou willen doen.

Na de passage van de Blitterswijckseweg (Horst aan de Maas) / Ooijenseweg (Venray) loopt de grens door ondoordringbaar struikgewas. Via een smal, bochtig pad bereik ik haar weer bij de Elsholterweg (Horst aan de Maas) / Busweiderweg (Venray).

Alleen een weiland en een maïsveld scheiden me nu nog van de eindstreep: de Maas. Het weiland laat zich eenvoudig bedwingen, ondanks opnieuw een verbodsbordje en ondanks prikkeldraad. Het maïsveld moet wel het langste aaneengesloten maïsveld van het westelijk halfrond en verre omstreken zijn.

Nergens valt een gaatje te bekennen. Al een heel eind richting Ooijen zie ik plotseling toch een greppel door de maïs lopen. Meevaller. Slalommend tussen brandnetels en ander taai ongerief bereik ik dan toch de Maas.

Missie volbracht. Of ik me precies op de grens bevind? Geen idee. Schijt aan de grens.

(Dit stukje verscheen gisteren in iets andere vorm in Via Horst aan de Maas-Venray)