Intermezzo – Grensgang (4)

De gemeenten Horst aan de Maas en Venray zijn gescheiden door een grens. Hoe ziet die er eigenlijk uit? Een wandeling in etappes op het breukvlak tussen Horst aan de Maas en Venray. Vandaag de vierde etappe (klik hier, hier en hier voor de eerdere etappes).

Verder langs de Lollebeek in het grensgebied tussen Castenray, Oirlo en Tienray. De beek blijft meanderen. En bekoren. Wel problematisch om de grens hier te blijven volgen: ze loopt door het water van De Diepeling. ‘Zwemmen verboden’, lees ik overal. Hoewel ik me op deze wandeling niets gelegen laat liggen aan verbodsbordjes, besluit ik in dit uitzonderlijke geval toch maar te gehoorzamen. Vooral omdat ik niet van zwemmen houd. Om De Diepeling heenlopen dus, nadat ik eerst nog de Lollebeek heb zien opgaan in de ook al meanderende Molenbeek. ‘Een bij uitstek geschikte plek voor land art’, zei iemand hier laatst over (klik hier). Waar ik het alleen maar mee eens kan zijn.

Heerlijk weer, prachtige wolkenluchten, Simon & Garfunkel uit m’n oortjes. De eerste etappe met muziek. Waarom heb ik dat niet eerder gedaan? Absoluut wandelgenotbevorderend. Zelfs het gebagger door akkers en een bijkans ondoordringbare houtwal kan mijn humeur niet verpesten. Ik bereik de Limietweg. Weer wat anders dan Grensweg. Op het Vosseven, ik bevind me nu zo ongeveer op de grens tussen Meerlo en Wanssum, kruist vlakbij een ree mijn pad. Doodgemoedereerd loopt het een maïsveld in.

Alles zit dit keer mee. Zelfs geen grote grazers. Op een bankje bij de Sint-Goarkapel las ik een eet- en drinkpauze in. Veel idyllischer kan het niet meer worden. Niet overdrijven nu, dus de zoetgevooisdheid van Simon & Garfunkel maakt plaats voor de niets en niemand ontziende geluidsgolven van Noisia. Domweg gelukkig langs de Molenbeek. Voor even dan, want de grens gaat hier dwars door de Molenbeek, terwijl een overbrugging ontbreekt. Zwemmen is nog steeds geen optie, omlopen dus maar weer. Met behulp van Noisia onderdruk ik de voorzichtig opwellende negativiteit.

Na de hereniging met de grens op het Moleneind (Horst aan de Maas)/Helling (Venray) stuit ik opnieuw op een onneembare barrière. Ditmaal heeft het de gedaante van een hekwerk. Ook hiervoor blijkt Noisia een probaat medicijn. Bij een hondentrainingsveld weer allerlei waarschuwings- en verbodsbordjes. Volkomen overbodig en totaal zinloos, maar er zijn ongetwijfeld knagende gewetens die erdoor gesust worden. Toch niet helemáál zinloos en overbodig dan?

(Dit stukje verscheen gisteren in Via Horst aan de Maas-Venray)