Intermezzo – Chin. Ind. Restaurant New Fong Shou

I
‘De échte Chinees-Indische restaurants verdwijnen in rap tempo uit het straatbeeld. Ze worden omgebouwd tot sushi- of wokrestaurants, vervangen door hippe nieuwe horeca of simpelweg gesloten.’ Aldus Mark van Wonderen, auteur van Chin. Ind. Spec. Rest. Een verdwijnend Nederlands fenomeen.

II

Chin. Ind. restaurant New Fong Shou aan de Gebroeders van Doornelaan in Horst is niet omgebouwd tot sushi- of wokrestaurant en al evenmin vervangen door hippe nieuwe horeca. Het lijkt een tijdje geleden simpelweg gesloten. Het pand oogt haveloos. Het achterstallig onderhoud druipt ervan af. De vaalgrijze en vaalbeige gordijnen maken de aanblik nóg deprimerender.  

III
In 2018 stond New Fong Shou nog in volle glorie te shinen in het meesterwerk van Mark van Wonderen als nummer 999 van de 1090 Chinees-Indische restaurants die Nederland op dat moment nog telde.

Het wit was destijds aanzienlijk witter, het rood roder. Ook toen al die grijze gordijnen, op de begane grond zelfs fraai gedrapeerd. Drie oranjerode lampionnetjes. Ter verfraaiing waarschijnlijk, maar ongetwijfeld ook ter oproeping van de Chinees-Indische sfeer.

IV
Ja, ben wel eens in New Fong Shou geweest. Een enkele keer dan. Voor een afhaalmenu. Inrichting en ambiance zoals het een Chin. Ind. restaurant betaamt. Wachthoekje. Leesmap. Geen actieve herinnering aan het eten, ben sowieso geen groot liefhebber van de Chinees-Indische keuken. Desalniettemin betekent het verdwijnen van New Fong Shou een verschraling van het culinaire aanbod in Horst.

V
Enkele jaren geleden voor een of ander project in gesprek proberen te komen met de uitbaters. Het taalprobleem bleek onoverkomelijk. De argwaan misschien wel eveneens.
  
VI

‘De naam “Fong Shou” betekent “Goede Oogst”’(klik hier)

VII
Hoe lang zat New Fong Shou er al? Was er ook een Old Fong Shou? Of was er eerst Fong Shou en daarna New Fong Shou? Geen idee. Wel dat hier in elk geval al in 1980 een Chin. Ind. restaurant was gevestigd: China Garden. Daarna is het, denk ik, altijd een Chin. Ind. restaurant gebleven, zij het dus onder minimaal één andere naam.  

VIII
Jeugdherinnering, begin jaren zeventig, zelfde pand, vóór het Chin. Ind. restaurant: de snoepautomaat van Jac van den Munckhof. Die hier tevens een wasserette bestierde. En een snoeploket. Dat ook op zondagmorgen was geopend. Waar je tevens felroze waterijsjes met twee stokjes kon krijgen. En niet te vergeten de voetbalplaatjes van Van der Hout.

IX
‘Te huur’, valt op de ramen te lezen. Je zou het pand een nieuwe eigenaar gunnen. Die het opkalefatert. Die het weer laat stralen. Het is er eigenzinnig genoeg voor, met die donkergrijze bakstenen beneden, met die nadrukkelijk vormgegeven bovenverdieping, met die betonnen omlijsting en met dat balkon (waarvan ik me, zoals bij zoveel balkons, afvraag of er ooit iemand op heeft gezeten). Wie weet wie de architect is?