Intermezzo – Californische gronddeal (6)

‘Het is op z’n minst niet handig dat Californië een postadres, ik zeg met nadruk géén werkplek, in dit huis had.’

Aldus wethouder Eric Beurskens (Essentie) tijdens het debat dat de gemeenteraad vorige week woensdag met burgemeester en wethouders voerde over een rapport over de zogeheten Californiëdeal (klik hier). Zoals genoegzaam bekend mag zijn, kocht de directeur van Californië BV, Lodewijk Burghout, daarbij als privépersoon en ver beneden de marktprijs grond van zijn eigen werkgever. Grond waarop hij vervolgens twee zonneparken aanlegde. De gemeente Horst aan de Maas, indirect aandeelhouder van Californië BV, stond erbij, keek ernaar en legde de rode loper uit voor Burghout.

Onderdeel van die rode loper was dus een postadres en nadrukkelijk géén werkplek, volgens Beurskens. Terwijl op bladzijde 96 van het rapport waarover het debat ging toch duidelijk staat dat Burghout ‘enige tijd kantoor hield in het gemeentehuis’. Postadres of kantoor? Een dag na het debat moesten burgemeester en wethouders erkennen dat Burghout wel degelijk heeft geresideerd in het gemeentehuis. Een futiliteit? Niet echt. Het kantoor maakte de lijnen tussen Burghout en de gemeente nog korter dan ze toch al waren.

De schade zou nog te overzien zijn als de bagatelliserende opmerking van wethouder Beurskens op zichzelf stond. Dat is helaas niet het geval: zijn opmerking is juist illustratief voor de verkrampte wijze waarop het college van burgemeester en wethouders vanaf het begin, vijf jaar geleden, met dit dossier is omgegaan. Het devies leek steeds: klein houden, ontkennen, onwetendheid veinzen, informatie achterhouden, om de hete brij heen draaien.

Dat burgemeester en wethouders veel te laat in de gaten kregen wat er gaande was, valt hen absoluut te verwijten, maar valt hen misschien nog wel te vergeven. Onvergeeflijk daarentegen is dat ze ook nadat de pers en oplettende burgers hadden aangetoond dat er stront aan de knikker was, bleven volharden in hun defensieve houding, de gemeenteraad niet of te laat bleven inlichten en pers en oplettende burgers die aan waaarheidsvinding probeerden te doen, bleven dwarsbomen.

Dit aspect van de zaak kwam nauwelijks aan bod in het debat. Dat is misschien niet vreemd is als je bedenkt dat een grote raadsmeerderheid (lees: de coalitiefracties) zich jarenlang door het college in slaap heeft laten sussen. Het zou dan ook, zoals eerder geschreven (klik hier), een farce zijn geweest als de motie van wantrouwen tegen het college een meerderheid zou hebben behaald.

Maar het college zelf dan? Dat bleef telkens herhalen dat het eerder en steviger aan de bel had moeten trekken. Daar bleef het bij. Uit eigen beweging opstappen was blijkbaar geen optie. Onbegrijpelijk.

(Dit is een licht bewerkte versie van het stukje dat gisteren in Via Horst-Venray verscheen)