Op zondag 15 maart zag ik dat een perceel nabij de kruising Bergsteeg-Gusseweg van alle begroeiing was ontdaan.
Diezelfde dag zag ik aan de Kannegietweg op een akker een grote hoeveelheid zand liggen. 
Van het perceel nabij de kruising Bergsteeg-Gusseweg vermoedde ik dat het bouwrijp werd gemaakt. Van het zand op de akker aan de Kannegietweg vermoedde ik dat het er tijdelijk was gedumpt. Aan het perceel nabij de kruising Bergsteeg-Gusseweg wijdde ik een stukje. De akker aan de Kannegietweg liet ik onbesproken.
Nu, een half jaar later, blijkt dat ik wat betreft het perceel nabij de kruising Bergsteeg-Gusseweg te achterdochtig ben geweest (zie mijn stukje van vorige week) en wat betreft de akker aan de Kannegietweg niet achterdochtig genoeg. Want terwijl aan de Bergsteeg de bloemen welig tieren,
is juist de akker aan de Kannegietweg bouwrijp gemaakt. 
Was het misschien een beetje naïef om te vermoeden dat zand zomaar tijdelijk ergens in the middle of nowhere wordt gedumpt? Ongetwijfeld. Van de andere kant: wie had kunnen denken dat bouwen is toegestaan aan de tot nu toe volledig onbebouwde westelijke zijde van de Kannegietweg tussen Eickhorsterweg en Hofweg? Ik in elk geval niet, maar ook daarin ben ik dus te naïef geweest. 
Wat er aan de Kannegietweg gaat verrijzen? Ik weet het niet. Interesseert me eerlijk gezegd ook niet zo veel. Wat ik constateer, is dat de aantasting van het buitengebied almaar voortschrijdt – niet alleen aan de Kannegietweg. Alle mooie, vaak gebezigde woorden over concentratie, ontglazing en het tegengaan van verrommeling ten spijt. Rijd, fiets of loop alleen al eens langs de Hofweg en de tranen springen je in de ogen. Maar om met Ede Staal te spreken: ’t Het nog nooit, nog nooit zo donker west / Of ’t wer altied wel weer licht. Want wat er ook wordt gebouwd aan de Kannegietweg, één voordeel is er: de Voor-Americaanse Muur wordt er door aan het zicht onttrokken.
Is ook wat waard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten