Actualisatie – Stekbaere

Als kleuter speelde ik wel eens met een buurtgenootje dat Sjampol heette. Vraag me niet naar z’n achternaam, vraag me niet hoe ie eruit zag, vraag me zelfs niet of ie kon voetballen. Het zou me niet verbazen als z’n aantrekkingskracht vooral gelegen was in z’n exotische voornaam. Want let wel: we hebben het nu over het begin van de jaren zeventig, toen Horster jongetjes nog gewoon Hans, Ton, Peter, Rob, Jan of Wim heetten. Ik kan me althans met de beste wil van de wereld geen Ruben, Jayden, Thomas, Jesse, Sem of Milan (allemaal voorkomend in de top 10 van populairste jongensnamen van 2010) voor de geest halen. Als dan te midden van al die oersaaie Hansen, Tonnen, Peters, Robben, Jannen en Wimmen ineens een Sjampol opduikt, neem je die maar al te graag op in je kring van vriendjes.
Pas toen Sjampol al jaren uit beeld was verdwenen, wist ik de zeepbel door te prikken. Wat mij altijd als Sjampol in de oren had geklonken, was in werkelijkheid natuurlijk Jean-Paul. Weliswaar ook exotisch, maar toch van een mindere orde dan Sjampol.

Hoe kom ik hierop? Door de vraag die Thijs Coppus stelde in reactie op het stukje ‘Stekbaere’: ‘Bramen zijn in het Horsters toch brombaere?’

Bramen in het dialect brombaere? En geen brándbaere? Als je er even over nadenkt, klinkt brombaere eigenlijk inderdaad logischer dan brándbaere. Had ik me dan gewoon al m’n hele leven vergist? Was wat mij altijd als brándbaere in de oren had geklonken, in werkelijkheid brombaere? Brándbaere als Sjampolletje? Thijs Coppus die een tweede zeepbel doorprikt?
Met angst en beven sloeg ik er È maes inne taes (‘d’n iërste á-zet tot ut vâslegge va’n plat Hôrster wöärd en oëtdrukkinge’) op na. En ziedaar, op bladzijde 13:

Yes! Niks brombaere, geen Sjampolletje, gewoon brándbaere (of brândbaere). Een juichtoon da-vre langs de velden.

Moraal van dit verhaal: zelfs Thijs Coppus heeft heus niet altijd gelijk.