Klein mysterie 607 – Seksschandaal?

Agendapunt 6 van de gemeenteraadsvergadering van Horst aan de Maas van vorige week dinsdag: het gewijzigd vaststellen van Bestemmingsplan Midden Peelweg 6-8 in America. Aan Midden Peelweg 6-8 zetelt een groot bedrijf dat zich heeft gespecialiseerd in de vermeerdering van vooral aardbeiplanten. Dat bedrijf wil uitbreiden en logiesgebouwen optrekken voor de huisvesting van arbeidsmigranten. De beraadslagingen gingen vooral over die logiesgebouwen, de verdere verkammezeuling van het landschap door weer meer kassen is door de gemeenteraad al lang geaccepteerd als iets onvermijdelijks (zo lang maar ergens in de stukken staat vermeld dat de kassen ‘landschappelijk worden ingepast’ is er geen haan die ernaar kraait). 

Goed, de logiesgebouwen dus. Die komen in plaats van de huidige woonunits. ‘Een vooruitgang van vijftiende- naar negentiende-eeuwse toestanden’, juichte de hele gemeenteraad minus de SP. De vraag waarom je in de 21e eeuw genoegen zou moeten nemen met negentiende-eeuwse toestanden werd niet gesteld. Volgens het Beleidskader Huisvesting Arbeidsmigranten mag het immers en als het in het Beleidskader Huisvesting Arbeidsmigranten staat, is het goed.  

Hoeveel arbeidsmigranten onderdak krijgen in de logiesgebouwen? ‘Omstreeks tweehonderd, veel meer zullen het er niet zijn’, vermoedde verantwoordelijk wethouder Bob Vostermans twee weken eerder nog. Mis dus: het worden er maximaal 350, zo had Eric Beurskens (Essentie) de initiatiefnemer weten te ontfutselen. 350! Citaat uit de toelichting bij het plan: ‘De nieuwe logiesgebouwen hebben een gezamelijke oppervlak van circa 2.900 m2, waarmee er voldoende ruimte ontstaat om de werknemers van het onderhavige bedrijf op een goede wijze te kunnen huisvesten.’ Voldoende ruimte? Goede wijze? Een snel rekensommetje leert dat bij een oppervlakte van 2900 vierkante meter en een bezetting van 350 arbeidsmigranten voor elke bewoner een oppervlakte van gemiddeld 8,29 vierkante meter beschikbaar is. Ruim onder de in het Beleidskader Huisvesting Arbeidsmigranten verplicht gestelde gebruiksoppervlakte van tien à twaalf vierkante meter per bewoner. Aanleiding voldoende voor de voltallige raad om stevig aan de bel te trekken, zou je denken. Wéér mis! Niemand, werkelijk helemaal niemand, die er ook maar een woord aan vuil maakte.

Waar het dan wel over ging? Over de angst voor overlast. Eric Beurskens was namelijk ‘ter ore gekomen’ dat de huidige tweehonderd arbeidsmigranten van het bedrijf overlast veroorzaken op de twee nabijgelegen recreatieparken. Hij vroeg het na bij de general manager van de parken en wat bleek? Er is niet of nauwelijks sprake van overlast. En toch bleef de angst voor overlast maar door Erics hoofd spoken. Flarden uit zijn betoog: ‘Ik schrik van dat aantal van 350 werknemers’, ‘Wat doen die mensen als ze afgewerkt zijn?’, ‘Ze zullen toch wel enig vertier zoeken? Dan zijn zulke parken in de buurt natuurlijk heel verleidelijk’, ‘Ze mogen daar wel komen, zolang dat niet tot overlast leidt’, ‘Het is niet bij voorbaat gezegd, maar grote groepen mensen van dezelfde cultuur bij elkaar kan leiden tot overlast’, ‘We willen geen vermenging van arbeidsmigranten en toeristen’, ‘Een deel van de overlast nu is vermenging van de arbeidsmigrant en toerist’, ‘Op dit moment is de overlast nog wel te hebben, maar als de aantallen groeien kan dat leiden tot meer overlast’. Aannames, insinuaties, vermoedens, veronderstellingen. Met angst als slechte raadgever. Het zou geen kwaad kunnen als gemeenteraadsleden, ook Eric Beurskens, zich lieten leiden door feiten en niet door emoties.  

Alle angst ten spijt zijn de recreatieparken, ingegeven door de huidige lage bezettingsgraad van hun parken, overigens graag bereid tot de huisvesting van arbeidsmigranten. En Eric Beurskens ziet dat vreemd genoeg dan wel weer zitten.

Ten slotte: waarom dit stukje de titel ‘Seksschandaal?’ heeft meegekregen? Omdat u er nooit aan zou zijn begonnen als het ‘Gewijzigde vaststelling van Bestemmingsplan Midden Peelweg 6-8 in America’ had geheten.