Intermezzo – Winando

Roem is zoals bekend vergankelijk. De onlangs overleden zanger Armand was herhaalde malen te gast in het Horster muziekcafé De Buun. Iedereen die maar een beetje op de hoogte is van het reilen en zeilen in Horst aan de Maas weet dat. Maar hoe zal het over een jaar of negentig zijn? Zou de herinnering aan de optredens van Armand in De Buun dan nog levend zijn? Of zouden ze in de vergetelheid zijn geraakt?

Ik kom hierop omdat ik deze week in het onvolprezen Oud Horst in het nieuws stuitte op Winando. Weet nog iemand wie hij was? Zijn er nog Horstenaren die herinneringen hebben aan zijn optredens alhier, negentig jaar geleden?

Winando zou de naam kunnen zijn van een tweederangs Braziliaanse voetballer die na een mislukt avontuur bij Vitesse in de krochten van het Russische voetbal is beland. Maar in dit geval betreft het de artiestennaam van Hendricus Bartholomeus van Heusen (1902-1971). Winando genoot in de decennia rond de Tweede Wereldoorlog grote faam in met name Zuid-Nederland en België als telepaat, paragnost, magnetiseur, hypnotiseur en goochelaar. Tot in Parijs toe trok hij volle zalen. Die Winando, die beroemde Winando, deed negentig jaar geleden ook Horst aan. Op woensdag 2 en donderdag 3 juni 1926 gaf hij twee voorstellingen in een bomvolle Mannenkoorzaal (nu: Casino Flamingo).

De Nieuwe Venlosche Courant berichtte destijds uitvoerig over het bezoek van ‘de koning der telepathen’ aan Horst. Dat begon met een ontvangst op het gemeentehuis. ‘De notabelen dezer gemeente’ hadden voorafgaand aan de komst van Winando een geheime opdracht voor hem bedacht. Die voerde hij om half vijf ’s middags voor het gemeentehuis uit in een auto, ‘staande op de treeplank en bovendien geblinddoekt’. Wat die seance inhield, vermeldt de krant helaas niet. Wel bestaat er een foto waarop Winando (vierde van links) op het bordes voor het gemeentehuis poseert met de lokale notabelen:

Gelukkig deed de Nieuwe Venlosche Courant gedetailleerder verslag van de avondvoorstellingen:

‘De vooravonden waren gewijd aan de telepathie. Door diverse dames en heeren werden den heer Winando opdrachten verstrekt, welke telkens tot in de fijnste finesses werden ten uitvoer gebracht. De spanning steeg ten top, toen deze telepaath opdrachten uitvoerde zonder contact. Na de pauze kregen we de magnetische seances. Bij de door Winando toegepaste massa-suggestie bleven velen aanwezigen met samengeknepen vingers zitten wat natuurlijk een onbedaarlijke hilariteit verwekte. Winando kwam in de zaal en maakte de handen los en meteen had hij natuurlijk in deze personen zijne experimenten gevonden. Het experimenteeren met deze bezoekers was inderdaad het meest amusante deel van de avond. Wat is er dikwijls en onbedaarlijk gelachen om de malle fratsen, die deze menschen onder suggestie van Winando verkochten.’

De avonden ‘slaagden schitterend’, concludeerde de verslaggever van de krant, die tevens de hoop uitsprak dat Winando Horst in de toekomst nogmaals met een bezoek zou vereren. Of dat ook is gebeurd? Ik heb er geen bewijs van kunnen vinden, maar het valt zeker niet uit te sluiten. De in Tilburg woonachtige Winando bleef namelijk tot in de jaren zestig voorstellingen geven. Zo vond ik in Peel en Maas een aankondiging van een optreden op 2 oktober 1960 in Venray:

Wie meer wil lezen over Winando kan ik vooral het biografische artikel aanbevelen dat Joep Eijkens in 2003 over hem schreef (klik hier). De foto van Winando met de Horster notabelen is overgenomen uit deel 3 van Oud Horst in het nieuws (bladzijde 152). Daar zijn ook de artikelen uit de Nieuwe Venlosche Courant terug te vinden. 

Klein mysterie 684 – Zwembad (7)

‘Een gemeenteraad die zichzelf serieus neemt verwijst deze notitie naar de prullenbak.’ Zo eindigde het Horst-sweet-Horst-stukje van vorige week over het zwembad (klik hier). Een week later kunnen we gelukkig constateren dat de gemeenteraad zichzelf serieus neemt (klik hier en klik vervolgens in het menu rechts op agendapunt 5). De voltallige raad liet geen spaan heel van de aan alle kanten rammelende notitie over de zwemtoekomst van Horst aan de Maas. Na de ook al unaniem aangenomen motie die het gemeentebestuur tot meer daadkracht opriep bij de opvang van vluchtelingen liet de raad nu dus voor de tweede maal in korte tijd zijn tanden zien. Dualisme in Horst aan de Maas – wie had dat ooit kunnen denken?

Zonder dit afdoende te beargumenteren sprak het gemeentebestuur in de zwembadnotitie een voorkeur uit voor een nieuw zwembad, met een duidelijke hint naar de zogeheten sportzone als locatie. De gemeenteraad wist daar een stokje voor te steken en dwong af dat het college twee varianten gaat uitwerken: verbouw van het huidige zwembad De Berkel én de bouw van een nieuw zwembad, niet noodzakelijk in de sportzone. Bovendien moet het college zich van de raad veel harder gaan maken voor de belangen van recreatieve zwemmers. (De gunstige invloed van de ambitie om in 2025 de gezondste gemeente van Europa te zijn deed zich meteen gelden.)

Verantwoordelijk wethouder Ger van Rensch vond het allemaal prima, hij deed niet eens een poging de raad op andere gedachten te brengen. Hij kon misschien ook moeilijk anders nu zelfs zijn eigen CDA kleur bekende, maar om je nu na een maanden durend, intensief proces zonder slag of stoot gewonnen te geven? Impliciet sprak hij daarmee in elk geval ook een oordeel uit over zijn eigen notitie.

De wethouder werkte zich nog verder in de nesten door de deur naar het vele jaren geleden afgeschafte schoolzwemmen weer op een kier te zetten: ‘We kunnen er een berekening op loslaten wat het eventueel herintroduceren van schoolzwemmen voor kosten met zich mee zou brengen.’ Zo’n buitenkansje moet je de voorstanders van schoolzwemmen, met name D66 en SP, natuurlijk niet gunnen. Zij haakten er dan ook gretig op in, tot frustratie van Essentie en PvdA.

Vreemd trouwens dat in de lokale en regionale media de afgelopen dagen over dit alles weinig tot niets werd vernomen. Of misschien ook wel niet zo vreemd.

Intermezzo – Norbertuswijkse geveldoeken (2)

In de week dat bekend werd dat Galerie Judy Straten een andere koers gaat varen (klik hier; waarom lees ik daar niets over in de lokale media?), was er ook nog ander Horster kunstnieuws. Tot mijn onuitsprekelijke vreugde is namelijk ten langen leste een van de Norbertuswijkse geveldoeken vervangen!

Even voor de niet ingewijden een korte samenvatting van het voorafgaande: in 2008 verschenen aan de zijgevels van een aantal woningen en flats in de Norbertuswijk levensgrote doeken met voorstellingen gemaakt door leerlingen van de lagere school in de wijk. Na twee jaar was de tijd rijp voor nieuwe doeken, ditmaal ontworpen door leerlingen van het Dendron College. Ook die nieuwe doeken vervaagden na verloop van tijd. Vervanging bleef ditmaal uit, met een Horst-sweet-Horst top 5 van vervaagde Norbertuswijkse geveldoeken als logisch gevolg (klik hier).

Op gezag van het NorbertusNieuws kon ik in mei van dit jaar melden dat op 25 juni vijf nieuwe doeken zouden worden onthuld, wederom ontworpen door leerlingen van Dendron (klik hier). Wat er ook op (en na) 25 juni gebeurde: géén nieuwe geveldoeken. Met een Horst-sweet-Horst top 5 van mogelijke verklaringen voor het niet vervangen van de Norbertuswijkse geveldoeken als logisch gevolg (klik hier).

Nu lijkt er dan toch eindelijk enig schot in de zaak te zitten. Dat concludeer ik althans uit het feit dat deze week op de kop van de Noordsingelflat (aan de rotonde Meterikseweg-Westsingel) een gloednieuw doek is bevestigd. Is dit op zich al een verheugend feit, wat me nog meer deugd doet is dat ditmaal is gekozen voor een voorstelling die het nodige vraagt van de passant. Een voorstelling die dwingt tot nadenken, tot stellingname. De welbekende dat-kan-mijn-neefje-van-vier-ook-geluiden zullen ongetwijfeld weer massaal opklinken, maar ik vind het fantastisch:

Inderdaad: een volledig wit vlak, in de beste tradities van het minimalisme, Zero en de Nul-beweging. Een onverbloemde ode aan de Italiaanse grootmeester Piero Manzoni (1933-1963), die ooit zei: ‘Het gaat mij erom een volledig wit vlak te scheppen (volledig kleurloos, neutraal), dat op geen enkele wijze iets te maken heeft met een schilderkunstig verschijnsel, of wat voor element dan ook, dat buiten het vlak ligt.’

Een gedurfd statement, waarvoor de initiatiefnemers alle lof verdienen. Zonder er enige ruchtbaarheid aan te geven, hebben zij Horst aan de Maas verrijkt met een kunstwerk van allure. Dit doet me vol verlangen uitzien naar de nieuwe voorstelling op de vier andere doeken. En naar een nieuw motto. Ik neem althans gevoeglijk aan dat het vorige, ‘Kleur in de wijk’, op de schroothoop is beland. 

Intermezzo – Meterikse Veld

Memorabel moment afgelopen dinsdag tijdens de gemeenteraadsvergadering: ik was het voor één keer helemaal eens met Eric Beurskens (Essentie). Zoals al vaker betoogd is Eric een van de betere Horster gemeenteraadsleden: vaardig formulerend, sluw, ad rem, sterk in het debat. Ik ben het alleen zelden of nooit met hem eens. Maar dinsdag dus wel.    

Als enige vroeg Eric dinsdag het woord toen het ging om uitbreiding van een bedrijf gelegen aan de Dr. Droesenweg, midden in het Meterikse Veld (klik hier en vervolgens in het menu rechts op agendapunt 11): ‘Een aantal jaren geleden heeft de raad van deze gemeente veel geld uitgegeven om het Meterikse Veld weer leeg te maken en het zijn oorspronkelijke open structuur terug te geven. Daartoe is de aanwezige bebouwing toen opgekocht en uiteindelijk gesloopt. Nu zien we echter dat het gebied weer langzaam wordt volgebouwd. Wij vragen ons ten zeerste af of dit wenselijk is. Voor de Essentie-fractie in elk geval niet.’

Waarna Eric en zijn fractie doodleuk instemden met de bestemmingsplanwijziging die uitbreiding van het bedrijf mogelijk maakt, nadat Eric en zijn fractie eerder ook al doodleuk hadden ingestemd met een bestemmingsplanwijziging die uitbreiding mogelijk maakt van een bedrijf aan de Wachtpostweg in America dat daar helemaal niet hoort te zitten. Maar goed, met Erics analyse van de situatie op het Meterikse Veld is niks mis: wat heeft het voor zin om eerst voor grof geld alle bebouwing weg te halen en het eeuwenoude akkercomplex vervolgens successievelijk toch weer vol te bouwen?

Ik wil niet al te vervelend zijn en hij moet me maar corrigeren als ik fout zit, maar is het niet zo dat Eric het probleem dat hij signaleert zelf mede heeft geschapen? ‘De raad bepaalt de kaders’, klinkt het tot vervelens toe in de raadszaal. Dan is de gemeenteraad toch ook op z’n minst medeverantwoordelijk voor alles wat de afgelopen jaren op het Meterikse Veld is gebouwd? Was bijvoorbeeld die horizonvervuilende loods er ooit gekomen als de gemeenteraad, inclusief Eric en Essentie, er niet mee akkoord zou zijn gegaan? Ik zie Erics opmerkingen daarom vooral als een mea culpa: ‘Luitjes, voortschrijdend inzicht heeft ons doen beseffen dat we op het verkeerde spoor zaten. Excuses daarvoor, vanaf nu zullen we er alles aan doen om verdere bebouwing van het Meterikse Veld tegen te gaan.’

Voortschrijdend inzicht. Als Eric het CDA nou eens tot een vergelijkbare verklaring zou weten te bewegen, dan kan hij bij mij voorlopig helemáál niet meer kapot. 

Intermezzo – Zwarte Lottumse bediende

De zwarte bediende. Sinds jaar en dag staat-ie dienstbaar te wezen bij (bed & breakfast en koffie- en theeschenkerij) Door & Roos aan de Markt in Lottum: gulle lach, hagelwitte tanden, dikke lippen, kroeshaar, rood uniform met gouden kwasten, knopen en epauletten, smalle zwarte streep langs z’n broekspijpen, rood dienblad rustend op z’n wit gehandschoende handen.

Ik moest onmiddellijk aan ’m denken toen ik twee weken geleden in Museum Het Domein in Sittard Still Tickin’ bezocht, de eerste solotentoonstelling in Europa van Betye Saar (klik hier en hier). Een prachtige, tot nadenken stemmende expositie. Een van de centrale thema’s van de 89-jarige Amerikaanse kunstenares met Afro-Amerikaanse roots: de onderdrukking van zwarte Amerikanen.

De zwarte bediende uit Lottum keert in allerlei gedaanten terug in haar werk, onder meer in die van zijn vrouwelijke tegenhanger Aunt Jemima, het archetype van de zwarte werkster. Alleen heeft Aunt Jemima bij Betye Saar behalve een bezem ook een geweer in haar handen. Niet omdat Saar geweld verheerlijkt, wel omdat een wapen een teken van macht is. Door een betrekkelijk eenvoudige ingreep krijgt het traditionele, stereotiepe beeld van Aunt Jemima ineens een heel andere lading. De oorspronkelijke boodschap (‘De zwarte mens danst naar onze pijpen’) verdwijnt naar de achtergrond om plaats te maken voor een nieuwe boodschap (‘De zwarte mens laat zich niet zomaar terzijde schuiven’). Luister hier hoe krachtig Saar het zelf zegt:

Terug naar de Markt in Lottum. De tijd dat ik het beeld van de zwarte bediende gedachteloos passeerde, is vanaf nu voorbij. Betye Saar heeft me voorgoed de ogen geopend. Noem me naïef, maar ik heb nooit goed tot me laten doordringen dat het beeld symbool staat voor de onderworpenheid, de dienstbaarheid van de zwarte mens aan de witte mens. Natuurlijk (weet ik bijna zeker) is de plaatsing van het beeld geen statement van de uitbaters van Door & Roos. Intussen staat het er wel. Waarschijnlijk ongewild, maar in elk geval ongecorrigeerd alle vooroordelen en stereotypen bevestigend.

Ongetwijfeld zijn er meer dombo’s zoals ik die met de neus op de feiten moeten worden gedrukt. Misschien willen de uitbaters van Door & Roos wel op zoek gaan naar een Nederlandse Betye Saar?

Klein mysterie 683 – Zwembad (6)

‘De gemeente ziet een zwembad als een voorziening waar door gebruikers kan worden gezwommen.’

Dat het Horster gemeentebestuur een zwembad ziet als een voorziening waar door gebruikers kan worden gezwommen, zoals het in een notitie voor de gemeenteraad schrijft (klik hier, ga naar agendapunt 5 en klik op 5c), is dan toch weer een hele opluchting. Stel je voor dat het gemeentebestuur een zwembad had gezien als een voorziening waar door gebruikers kan worden gevoetbald, geklaverjast of gebatikt!

De verleiding om wat lacherig te doen over bovenstaande zin viel niet te weerstaan. Maar die zin blinkt wel uit in helderheid. Dat is iets wat je van lang niet alle zinnen in voornoemde notitie kunt zeggen. Terwijl de gemeenteraad morgenavond toch op basis van juist deze notitie een belangrijk besluit over de zwemtoekomst van Horst aan de Maas moet nemen.

De dwaze, alleen door het Horster gemeentebestuur serieus genomen optie van een regionaal zwembad op het Floriadeterrein is inmiddels van tafel. Resteren twee scenario’s: renovatie van het huidige zwembad De Berkel of een nieuw zwembad. Op bladzijde 2 van de notitie schrijft het gemeentebestuur hierover:

‘Omdat deze scenario’s alleen op hoofdlijnen ingevuld zijn, bestaat het risico dat een gevoelsmatige beslissing wordt genomen en te weinig op feitelijk beschikbare informatie of voldoende onderzochte uitgangspunten. In plaats hiervan is het voorstel om de kaders voor het college en de raad te bepalen op basis van de relevante informatie uit de scenario’s en het draagvlak onderzoek. De beschikbare uitwerking vormt achtergrond informatie bij de te maken afweging.’

Krakkemikkigheid troef, zinnen die met elkaar in tegenspraak zijn, helderheid ver te zoeken. Toch meende ik er uit te mogen opmaken dat het gemeentebestuur vooralsnog geen voorkeur heeft voor een van beide scenario’s. Maar wat lezen we twee bladzijden verder?

‘De kaders die genoemd zijn, ziet het college als leidend in het vervolg traject. Dit is dus zowel nog mogelijk in het bestaande zwembad als bij een nieuw zwembad. Het college is zich er echter van bewust dat niet alle huidige knelpunten opgelost kunnen worden in het bestaande zwembad. Daarbij komt uit het draagvlakonderzoek de wens voor een nieuw bad naar voren. Om deze reden is er een voorkeur voor een nieuw bad waarbij het open houden van het bestaande bad in deze fase nog niet wordt uitgesloten, mits aan de kaders kan worden voldaan.’

‘Een voorkeur voor een nieuw bad’; verder zullen zelfs de grootste tekstexegeten moeite hebben er een touw aan vast te knopen.

Dat Horst aan de Maas een nieuw zwembad in de zogeheten sportzone krijgt, staat al een tijdje in de sterren geschreven. Maar ontslaat dat het gemeentebestuur van de plicht zijn afwegingen duidelijk te motiveren? Een gemeenteraad die zichzelf serieus neemt verwijst deze notitie naar de prullenbak.

Top 5 – In Horst aan de Maas gesignaleerde voertuigen met menselijke afbeeldingen waarvan de chauffeur een parkeerprobleem heeft

‘Ik maak een nieuwe serie over reclame maken zonder reclamebureau. Bedrijven die hun busjes en auto’s beplakken met eigen familie of personeel. Zoals Vieveen Saté uit Stompwijk: vrouw op busje is echtgenoot van eigenaar Ben Vieveen. Ik ben nog op zoek naar meer voorbeelden! Bruikbare tips krijgen een print van het eindresultaat. (Of een portie Vieveen kipsaté)’

Aldus Jan Dirk van der Burg – in Horst en omstreken vooral wereldberoemd vanwege olifantenpaadjes (klik hier) en Tweetbundels (klik hier) – in een e-mail die ik begin dit jaar van hem ontving. ‘Volgens mij heb jij hier ook een goed oog voor’, voegde hij er nog aan toe. Mijn ego was voldoende gestreeld. Welgemutst ging ik op pad, er als erkend Horst-watcher heilig van overtuigd dat ik die print van het eindresultaat (waarnaar ik aanzienlijk meer hunkerde dan naar de portie Vieveen kipsaté) binnen de kortste keren binnen zou slepen.

Overtuiging sloeg om in twijfel. Twijfel sloeg om in wanhoop. Wanhoop sloeg om in berusting. Ik had de spreekwoordelijke bescheidenheid van de Horstenaar weer eens finaal over het hoofd gezien. Je dacht toch niet dat bakker Ard Gerards, dakdekker Bert Tacke, keurslager Crist Coppens en noem ze verder allemaal maar op hier gingen rondcrossen met hun eigen konterfeitsel op hun wagen? Hun naam was nog tot daar aan toe, maar hun portret? Geen denken aan!

Beschaamd berichtte ik Jan Dirk na enkele maanden dat ik de opdracht inleverde, zonder enig tastbaar resultaat. Jan Dirk maalde er niet om: bescheidenheid blijkt elders in den lande een minder alomtegenwoordige deugd, zodat die fotoserie over reclame maken zonder reclamebureau er toch kwam. Gelukkig maar. Enkele maanden geleden al plaatste Jan Dirk deze ge-wel-di-ge ‘ode aan reclame met een eigen gezicht’ op Vimeo:

En als klap op de vuurpijl verscheen ‘de fotoserie van ondernemers die reclame maken met hun eigen gezicht’ vorige week zaterdag in het Volkskrant Magazine (klik op de afbeelding om haar te vergroten).

Intussen zit ik wel opgescheept met de foto’s die ik het afgelopen jaar toch heb geschoten van menselijke afbeeldingen op in Horst aan de Maas gesignaleerde voertuigen. (‘Menselijke’ moet in dit geval vooral worden opgevat als ‘vrouwen en kinderen’ – mannenafbeeldingen heb ik slechts bij hoge uitzondering waargenomen op in Horst aan de Maas gesignaleerde voertuigen met menselijke afbeeldingen. Zegt dit iets over mij, over mannen, over vrouwen en kinderen, over Horst aan de Maas of over menselijke afbeeldingen op voertuigen?) Mijn foto’s van in Horst aan de Maas gesignaleerde voertuigen met menselijke afbeeldingen met elkaar vergelijkend, kom ik tot de conclusie dat een groot aantal van de chauffeurs van in Horst aan de Maas gesignaleerde voertuigen met menselijke afbeeldingen een ernstig parkeerprobleem heeft. Terwijl correct parkeren me toch een basisvoorwaarde lijkt voor een chauffeur van een voertuig met een menselijke afbeelding. Beseft zo’n chauffeur wel welk leed hij de afgebeelde persoon toebrengt bij slordig of fout parkeren? Daarom meer ter lering dan ter vermaak: de Horst-sweet-Horst top 5 van in Horst aan de Maas gesignaleerde voertuigen met menselijke afbeeldingen waarvan de chauffeur een parkeerprobleem heeft. Komt-ie:

5. Lindweg, Horst

Nooit tegen de rijrichting in parkeren.

4. Vinkenstraat, Horst

Netjes de markering van het parkeervak volgen en alsjeblieft niet afgaan op je eigen gevoel.

3. Librije, Horst

Bij een verkeerslicht rijd je door tot aan de streep, bij een parkeervak geldt: centreren.

2. Pastoor Vullinghsstraat, Sevenum

Is je voertuig te groot voor het parkeervak dan zijn er twee oplossingen: je zoekt een parkeervak dat groot genoeg is of je schaft een kleinere auto aan.

1. Berghemweg, Sevenum

Elk verder commentaar overbodig.

Overigens valt bij nader inzien niet uit te sluiten dat het bij een of meerdere van deze afgebeelde personen toch gaat om familie of eigen personeel. Of maîtresses. Maar of dat voldoende is om alsnog die print of de portie Vieveen kipsaté binnen te slepen?

Klein mysterie 682 – Parkeren (2)

Over parkeren ging het, twee weken geleden in de vergadering van de (gemeentelijke) commissie Ruimte (klik hier en ga naar 1.38.11). Het zal in Horst aan de Maas ook eens een keer níet over parkeren gaan.

Commissielid Jan van Dijk (PvdA): ‘Is het mogelijk om bij nieuwe situaties nog eens kritisch te kijken naar de voorgestelde breedte van de parkeerplaatsen? Parkeren in Horst valt niet altijd mee als je door de achterdeur naar binnen moet. De breedte van de parkeerplaatsen is aan de krappe kant. Als je de portieren volledig zou willen openen kan dat niet eens. Als je er tien centimeter aan weerskanten bij zou doen, zou dat het parkeren aanzienlijk rianter maken.’

Wethouder Paul Driessen: ‘De aanbeveling van de heer Van Dijk nemen we zeker mee bij nieuw in te richten parkeerterreinen. Het is een terechte opmerking. Op sommige plekken zijn de parkeerplaatsen misschien inderdaad wat krap.’

Commissielid Bram Hendrix (Essentie): ‘Ik zou eerder willen oproepen de parkeervakken nog kleiner te maken. We hebben nog geen zelfrijdende auto, maar er gaat heel snel veel automatisering plaatsvinden. Een van de eerste dingen is automatisch inparkeren. Als we het hebben over toekomstvisie zou ik juist niet willen pleiten voor grotere parkeervakken. Ga ook eens nadenken over kleiner.’

Paul Driessen: ‘Een terechte opmerking van de heer Hendrix. We zullen bij de inrichting zeker kijken naar de afmetingen van de parkeervakken. Wellicht dat de voortschrijdende techniek ons daarin zal helpen, waarbij u terecht stelt dat het niet vanzelfsprekend is dat de vakken groter worden, maar op sommige plekken door de nieuwe technieken misschien wel kleiner. Of hoe dan ook.’

Twee commissieleden bepleiten precies het tegenovergestelde en allebei worden ze geprezen voor hun ‘terechte opmerking’. Een treffender bewijs voor de lenigheid van geest van onze bestuurders zal moeilijk zijn te vinden.

De beste oplossing voor het probleem las ik trouwens twee dagen later in NRC Handelsblad. Daarin kwam krimpkunstenaar Arne Hendriks aan het woord. Arne werkt al vijf jaar aan zijn project The Incredible Shrinking Man. Hij bestudeert de voordelen van klein zijn: waarom zouden we niet krimpen tot een lengte van 50 centimeter? Hendriks in de NRC: ‘Weet je dat we dan maar 2 tot 5 procent van de natuurlijke hulpbronnen nodig hebben die we nu gebruiken? Dat we dan met de ruim zeven miljard mensen op aarde kunnen leven op een oppervlakte die even groot is als de zes grootste steden op de planeet aan ruimte innemen? De rest van de wereld is dan leeg.’

Een terechte opmerking. Zal ook wethouder Driessen vinden. Kijk alleen niet vreemd op als hij de opmerking van iemand die beweert dat we moeten groeien tot een lengte van drie meter even terecht vindt.

Top 5 – Horster French connections

Er valt onmogelijk aan te ontkomen dezer dagen: Frankrijk. De Horst-sweet-Horst top 5 van Horster French connections:

5. ‘Naar binnen openslaande deur(en) op een bovenverdieping waarvan de opening is afgeschermd met een balustrade.’ Dat is volgens Van Dale een Frans balkon. Het Frans balkon is bepaald geen zeldzaamheid in Horst aan de Maas, let er maar eens op.

Ontwierp Lei Martens (de aan deze Horster architect gewijde artikelenreeks ligt deze week stil) ook Franse balkons? Jazeker! Bijvoorbeeld bij pand Driessen in de Herstraat.

Toch was Lei Martens veel meer een man van het ‘echte’ balkon. Het Frans balkon was hem, vermoed ik, niet functioneel genoeg, een overbodige decoratie. 

4. Tienray, Maria-bedevaartsoord van oudsher, mag zich sinds 1877 met pauselijke goedkeuring Klein Lourdes noemen.

3. Horst kende vanaf 1833 een zogeheten Franse school. Jongens genoten hier een vorm van voortgezet onderwijs die voorbereidde op beroepen in handel en nijverheid. Frans was er hoofdvak. De Franse school zetelde vanaf 1861 in de openbare jongensschool aan de huidige Jacob Merlostraat. Dit later wit opgeschilderde gebouw werd in 1975 afgebroken.

2. Du Cornet d’Or was voor de Tweede Wereldoorlog een roemrucht hotel-restaurant aan het Sint-Lambertusplein in Horst. Boekhandel, papierhandel en ‘advertentiebureau’ Titseler prees in advertenties zijn prijscouranten en circulaires aan. J. Slots had de alleenverkoop van ‘superbe corsetten’. Voor het knippen van je haar moest je bij de coiffeur zijn.

Tegenwoordig eet je tapas bij Terlago, koop je fantasy tekenschriften en e-books bij Bruna, moet je voor strings, slips en shorts bij Cleopatra zijn en kun je voor het knippen van je haar terecht bij Happy Hair en Francis Hairdesign.

Gelukkig wordt her en der ook nog tegenwicht geboden aan de almaar oprukkende verengelsing.   

1. Sevenum:

Intermezzo – Verschnaufpause (9)

De afgelopen vier dagen in bijzonder aangenaam gezelschap doorgebracht in de Ardennen. Veel gewandeld, veel gezien, veel gepraat. En geconfronteerd met de actualiteit. Waardoor we sommige pictogrammen die we tegenkwamen

op zaterdagochtend ineens met heel andere ogen bekeken dan op vrijdag.

Onwillekeurig ga je (ik tenminste) als je de gemeentegrenzen bent gepasseerd, op zoek naar verschillen en overeenkomsten met Horst aan de Maas. Zo ook nu. Je komt er dan bijvoorbeeld achter dat taalfouten op verkeersborden geen exclusief Horsters fenomeen zijn.

Drie koeien die doen alsof hun neus bloedt nadat ze zojuist een wagen met hooi hebben omgekieperd, heb ik in Horst aan de Maas daarentegen nog nooit aangetroffen.

Weer wel een universeel verschijnsel lijken me de afgedankte badkuipen met een tweede leven als drinkwatervoorziening voor dieren (klik ook hier). De aan de donkerblauwe slang bevestigde douchekop heb ik helaas niet weten te traceren.

Putdeksels zijn, waar ook ter wereld, een bron van genoegen – Stavelot vormt gelukkig geen uitzondering op deze regel.

Verder werd wederom bevestigd dat the noble art of stamstapeling en –beschildering in de Ardennen op een veel hoger niveau staat dan bij ons.

De pijn van een kwantitatief magere jachthuttenoogst werd verzacht, nee zelfs geheel weggenomen door de ontdekking van dit pareltje, zowel in bouwkundig als landschappelijk opzicht:

Ook qua gevoel voor wansmaak torent België nog altijd hoog boven ons uit. Wat dacht u van deze kabouter Plop die het uitzicht op de waterval van Coo staat te verpesten? En zo’n weerloze hond wordt daar dan ook nog ongewild deelgenoot van gemaakt. Schande!

Gelukkig vonden we uiteindelijk troost bij de Vierge des Pauvres (‘Maagd van de Armen’) in Banneux.