Intermezzo – Gecraqueleerde container

Meanderende rivieren, wegen met geluidsschermen, smalle steegjes, gevaarlijke gelijkvloerse kruisingen, onbeduidende beekjes, brede dubbelbaans autowegen, doodlopende straten, verdiept liggende wegen, bochtige verbindingsweggetjes, olifantenpaadjes, wegen met fietssuggestiestroken, kaarsrechte kanalen. Nooit geweten dat Grubbenvorst het allemaal heeft. Pas gisteren kwam ik er achter.

Eigenlijk zou ik hier hoognodig eens m’n frustraties over de coalitievorming, de vreemde capriolen van D66+GroenLinks en de laatste verwikkelingen rondom de Kasteelboerderij van me af moeten schrijven. Maar hoe zou ik dat kunnen na wat ik gistermiddag in Grubbenvorst heb gezien? First things first.

De Brandakkerweg in Grubbenvorst is een zandweg van niets naar nergens, evenwijdig aan de spoorlijn Venlo-Nijmegen. Enige attractie: een stoffige, diep uitgesleten rotonde. Dat dacht ik althans tot gistermiddag. Gistermiddag ontdekte ik dat de Brandakkerweg nog iets veel en veel mooiers te bieden heeft. En wel een container, die nagenoeg alles wat ik de laatste tijd heb gezien verre overtreft in schoonheid.

Vanop een afstandje leek het erop alsof de container was bekrast of beschilderd met Chinese karakters.

Van dichtbij bleek het te gaan om craquelures. Volgens Van Dale is een craquelure een ‘haarscheurtje in een verf- of vernisoppervlak, hetzij een teken van ouderdom of door slechte verfbehandeling ontstaan’. Het is zonneklaar dat het in dit geval de slechte verfbehandeling is die het ‘m heeft gedaan.

Of is het misschien toch iets minder zonneklaar? Zou Jacob van Deventer dan misschien toch uit de dood zijn opgestaan? Jacob van Deventer (circa 1505-1575) was een meesterlijk kaartenmaker, die vanaf 1558 plattegronden maakte van alle steden in de toenmalige Nederlanden. Dit is bijvoorbeeld een detail van zijn plattegrond van Middelburg:

Is de gedachte dan heel vreemd dat Jacob van Deventer in Grubbenvorst is herrezen en op de vier zijden van deze container de plattegrond van een hedendaagse wereldstad heeft aangebracht?

Bezoek je een film, een museum, een theater, een paleis, een concert, dan weet je van tevoren min of meer wat je kunt verwachten.

Sta je onverhoeds oog in oog met iets van buitengewone schoonheid – zoals mij gistermiddag dus overkwam aan die stoffige Brandakkerweg in Grubbenvorst –, dan is de intensiteit van de sensatie veel groter.

Omdat ik u diezelfde intensiteit van de sensatie gun, heb ik overwogen dit stukje niet te publiceren. Maar ik moet mijn enthousiasme, opgetogenheid, extase misschien zelfs, toch ergens kwijt? Daarom publiceer ik het desalniettemin, met bezwaard hart.

Vergeef me.