Klein mysterie 790 – Klein Louisiana

Louisiana is een van de vijftig staten van Amerika. Louisiana is ook de naam van een museum voor moderne kunst in het Deense Humlebæk, 35 kilometer ten noorden van Kopenhagen. Dit Deense Louisiana staat al jaren op mijn to see-lijstje. Vanwege Joseph Beuys, vanwege Alexander Calder, vanwege Olafur Eliasson, vanwege Bill Viola, vanwege Yves Klein. Vanwege nog een hele hoop anderen. Vanwege de fantastische beeldentuin ook die uitkijkt over de Sont. Aanleiding voldoende dus om Humlebækwaarts te trekken. Alleen is het er om de een of andere reden nooit van gekomen. Humlebæk ligt natuurlijk ook niet naast de deur. Of binnenkort misschien toch wel?

Vier jaar geleden verhuisde supermarkt Jan Linders van de Spoorstraat in Tienray naar de Boerenovenweg in Tienray. De oude locatie aan de Spoorstraat kreeg voor een klein deel de bestemming van parkeerplaats. Het grootste deel ligt al vier jaar te wachten op een nieuwe bestemming (al zou je geen bestemming ook een bestemming kunnen noemen). Die lijkt nu eindelijk te zijn gevonden. Sinds enkele weken prijkt ter plekke namelijk een fraai vormgegeven bord met het opschrift ‘In ontwikkeling Landschapspark Klein Louisiana’ en een afbeelding van Little Janey-Waney van Calder met op de achtergrond de Sont.

Een op Louisiana geïnspireerd landschapspark in Tienray! Is weer eens wat anders dan geneuzel over een lullig hundje (hoe staat het daar trouwens mee?). Of Klein Louisiana een filiaal gaat worden van ‘groot’ Louisiana of dat het hier een zelfstandig initiatief betreft, is vooralsnog niet helemaal duidelijk. ‘Een project mogelijk gemaakt door Verbeelding en Inspanning’, zo valt onderaan op het bord in kleine letters te lezen. Voor meer informatie wordt verwezen naar de website www.mooitienray.nl. Maar daar word je helaas niet veel wijzer van:

De initiatiefnemer(s) wenst (wensen) zich blijkbaar nog even in nevelen te hullen. Gelukkig maar, kan ik nog even blijven dromen van Calder aan de Molenbeek, Picasso aan de Spoorstraat, Warhol in Klein Lourdes. Intussen lijkt enige actie van gemeentewege me wel geboden. Zo’n buitenkansje om jezelf op de kaart te zetten, laat je je toch niet ontglippen, zeker niet na alle recente negatieve publiciteit over onze lokale mestverwerkers, onze lokale hermandad en onze lokale staatssecretaris?

Intermezzo – Grensgang (5)

De gemeenten Horst aan de Maas en Venray zijn gescheiden door een grens. Hoe ziet die er eigenlijk uit? Een wandeling in etappes op het breukvlak tussen Horst aan de Maas en Venray. Vandaag de vijfde en laatste etappe (klik hier, hier, hier en hier voor de eerste vier etappes).

Voor de verandering nog maar eens wat verbodsbordjes negerend betreed ik gebiedsontwikkeling Ooijen-Wanssum. Een oude Maasarm wordt hier gedeeltelijk gereactiveerd om toekomstige Maasoverstromingen tegen te gaan. Oogt aantrekkelijk. En gloedjenieuw. De ruigheid komt vanzelf, even geduld nog.

Bij de Natuurschoonweg buigt de grens weer af richting Meerlo. Gelukkig maar. Natuurschoonweg! Quelle horreur! Geen denken aan dat ik die zou betreden. Het aloude adagium ‘Show, don’t tell’ was blijkbaar niet besteed aan de lokale straatnaambedenkers. Origineel is ie ook al niet: Nietap – zoek maar eens op waar dat ligt – is eveneens in het bezit van een Natuurschoonweg. Wat allemaal niet wegneemt dat het hier wonderschoon is.

Weer door een klaphek. Op deze wandeling heb ik geleidelijk een klaphekangst ontwikkeld. Klaphekken zijn telkens de voorbode van onheil. Ook nu weer. Het pad wordt geflankeerd door een geul. Schotse hooglanders staan tot aan hun middel in het water.

Machtig beeld, ik waan me in een exotisch land, ergens nabij de evenaar. Dat staande en liggende runderen mijn pad blokkeren kan ik minder waarderen. Kruip-door-sluip-door tussen de Schotse hooglanders is geen aanlokkelijk vooruitzicht. Omdraaien maar weer en een omweg van minstens een half uur gaans voor lief nemen. De beloning volgt al snel: een geur zo heerlijk zoet dat ik ‘m in een doosje zou willen doen.

Na de passage van de Blitterswijckseweg (Horst aan de Maas) / Ooijenseweg (Venray) loopt de grens door ondoordringbaar struikgewas. Via een smal, bochtig pad bereik ik haar weer bij de Elsholterweg (Horst aan de Maas) / Busweiderweg (Venray).

Alleen een weiland en een maïsveld scheiden me nu nog van de eindstreep: de Maas. Het weiland laat zich eenvoudig bedwingen, ondanks opnieuw een verbodsbordje en ondanks prikkeldraad. Het maïsveld moet wel het langste aaneengesloten maïsveld van het westelijk halfrond en verre omstreken zijn.

Nergens valt een gaatje te bekennen. Al een heel eind richting Ooijen zie ik plotseling toch een greppel door de maïs lopen. Meevaller. Slalommend tussen brandnetels en ander taai ongerief bereik ik dan toch de Maas.

Missie volbracht. Of ik me precies op de grens bevind? Geen idee. Schijt aan de grens.

(Dit stukje verscheen gisteren in iets andere vorm in Via Horst aan de Maas-Venray)

Intermezzo – Arbeidsmigranten

‘Limburg wil Polen juist niet kwijt’, luidde de kop boven een artikel in de Volkskrant van 4 juni 2011. Horst aan de Maas speelde daarin een hoofdrol: ‘Koploper bij het verleiden van arbeidsmigranten is fusiegemeente Horst aan de Maas, die van plan is huizen die al lang te koop staan op te kopen en te verhuren aan Oost-Europeanen. De woningcorporatie draagt bovendien bij in de kosten voor een taalcursus Nederlands voor Poolse huurders.’ Martin Delhij, toenmalig teamleider van Wonen Limburg in Horst: ‘Het scheiden van werk en wonen is belangrijk om ze te laten blijven. De navelstreng met de werkgever moet worden doorgeknipt. Wonen is in onze opvatting ook deelnemen aan de samenleving, meedoen. Voor ons is de Pool een gast en geen last’. Toenmalig burgemeester Kees van Rooij: ‘We hebben ze keihard nodig om ons welvaartsniveau op peil te houden.’

Hoe staan de zaken een kleine tien jaar later? Polen en andere Oost-Europeanen zijn nog altijd nodig om ons welvaartsniveau op peil te houden. Maar leegstaande huizen opkopen en aan Oost-Europeanen verhuren? Scheiden van wonen en werk? Taalcursussen? Deelnemen aan de samenleving? Mooie woorden die stuk voor stuk niet zijn waargemaakt.

De praktijk is nog altijd dat arbeidsmigranten een speelbal zijn van hun werkgever. Werken onder mensonwaardige omstandigheden, veel te lange dagen moeten maken en geen toeslagen ontvangen voor overwerk en werk op onregelmatige tijden zijn nog altijd schering en inslag. Ziek of slachtoffer van een arbeidsongeval? De werkgever probeert zich zo snel mogelijk te ontdoen van zijn werknemer.

De almacht van de werkgever wordt nog vergroot door het feit dat hij doorgaans nog steeds de huisvester is van zijn personeel. Ongestraft kan hij woekerprijzen vragen voor het recht op een bed en voor het gebruikmaken van een wasmachine en andere faciliteiten. Werknemers delen veelal een kamer. Van privacy is geen moment sprake, ook al vanwege het alomtegenwoordige cameratoezicht. Taalcursussen en integreren zijn niet in het belang van de werkgever, dus waarom zou hij daarin investeren? Bovendien: waar zouden zijn werknemers de tijd en de energie vandaan moeten halen om na al dat werken ook nog eens een nieuwe taal te leren en te integreren?    

Wie bijvoorbeeld z’n Facebookposts van de afgelopen maanden volgt, weet dat verantwoordelijk wethouder Roy Bouten (PvdA) barst van de ambities wat betreft arbeidsmigranten. Wat zou het mooi zijn als hem gaat lukken waarin al zijn voorgangers de afgelopen 25 jaar faalden.

Wat niet bij voorbaat optimistisch stemt, is hoe de wethouder een misstand denkt aan te pakken waarop hij onlangs stuitte (klik hier): de schuilplekken in deze gemeente – ‘van bepaalde stukken bos tot een lege champignonkelder’ – waar dakloze arbeidsmigranten onder mensonterende omstandigheden verblijven. De wethouder ziet het als opdracht voor de gemeente het Rijk te blijven aansporen om toezicht te houden op naleving van de huisvestingsplicht (de plicht van een werkgever om een arbeidsmigrant nog twee weken na ontslag huisvesting aan te bieden). Dat duidt op een wel héél magere ambitie. Het is immers de gemeente die telkenmale vergunning verleent voor het bouwen van al dan niet grootschalige huisvesting voor arbeidsmigranten door werkgevers. Dat feit alleen al maakt de gemeente medeverantwoordelijk.

Waarom neemt de gemeente bijvoorbeeld niet de huisvestingsplicht over zo lang werkgevers blijven verzaken en het Rijk niet kan of wil toezien op die plicht? Is dat niet het minste wat we kunnen doen voor mensen die keihard nodig zijn om ons welvaartsniveau op peil te houden?

Intermezzo – Grensgang (4)

De gemeenten Horst aan de Maas en Venray zijn gescheiden door een grens. Hoe ziet die er eigenlijk uit? Een wandeling in etappes op het breukvlak tussen Horst aan de Maas en Venray. Vandaag de vierde etappe (klik hier, hier en hier voor de eerdere etappes).

Verder langs de Lollebeek in het grensgebied tussen Castenray, Oirlo en Tienray. De beek blijft meanderen. En bekoren. Wel problematisch om de grens hier te blijven volgen: ze loopt door het water van De Diepeling. ‘Zwemmen verboden’, lees ik overal. Hoewel ik me op deze wandeling niets gelegen laat liggen aan verbodsbordjes, besluit ik in dit uitzonderlijke geval toch maar te gehoorzamen. Vooral omdat ik niet van zwemmen houd. Om De Diepeling heenlopen dus, nadat ik eerst nog de Lollebeek heb zien opgaan in de ook al meanderende Molenbeek. ‘Een bij uitstek geschikte plek voor land art’, zei iemand hier laatst over (klik hier). Waar ik het alleen maar mee eens kan zijn.

Heerlijk weer, prachtige wolkenluchten, Simon & Garfunkel uit m’n oortjes. De eerste etappe met muziek. Waarom heb ik dat niet eerder gedaan? Absoluut wandelgenotbevorderend. Zelfs het gebagger door akkers en een bijkans ondoordringbare houtwal kan mijn humeur niet verpesten. Ik bereik de Limietweg. Weer wat anders dan Grensweg. Op het Vosseven, ik bevind me nu zo ongeveer op de grens tussen Meerlo en Wanssum, kruist vlakbij een ree mijn pad. Doodgemoedereerd loopt het een maïsveld in.

Alles zit dit keer mee. Zelfs geen grote grazers. Op een bankje bij de Sint-Goarkapel las ik een eet- en drinkpauze in. Veel idyllischer kan het niet meer worden. Niet overdrijven nu, dus de zoetgevooisdheid van Simon & Garfunkel maakt plaats voor de niets en niemand ontziende geluidsgolven van Noisia. Domweg gelukkig langs de Molenbeek. Voor even dan, want de grens gaat hier dwars door de Molenbeek, terwijl een overbrugging ontbreekt. Zwemmen is nog steeds geen optie, omlopen dus maar weer. Met behulp van Noisia onderdruk ik de voorzichtig opwellende negativiteit.

Na de hereniging met de grens op het Moleneind (Horst aan de Maas)/Helling (Venray) stuit ik opnieuw op een onneembare barrière. Ditmaal heeft het de gedaante van een hekwerk. Ook hiervoor blijkt Noisia een probaat medicijn. Bij een hondentrainingsveld weer allerlei waarschuwings- en verbodsbordjes. Volkomen overbodig en totaal zinloos, maar er zijn ongetwijfeld knagende gewetens die erdoor gesust worden. Toch niet helemáál zinloos en overbodig dan?

(Dit stukje verscheen gisteren in Via Horst aan de Maas-Venray) 

Top 5 – Horster huizen aan drie straten (2)

‘Ken jij nog meer huizen aan drie straten in Horst aan de Maas?’ was de vraag waarmee ik precies een week geleden de Horst-sweet-Horst top 5 van Horster huizen aan drie straten (klik hier) afsloot. Ja, uit een aantal reacties bleek dat er inderdaad mensen zijn die nog meer huizen aan drie straten in Horst aan de Maas kennen! Moooiii!

Eerst twee suggesties die niet aan de uiterst strenge criteria voldoen. Krissy Roeffen-Peters wierp een balletje op voor Kloosterstraat 77 in Grubbenvorst dat zou grenzen aan Kloosterstraat, Californischeweg en Parallelweg. Kloosterstraat zeker. Californischeweg is twijfelachtig, maar Parallelweg kan de toets der kritiek niet doorstaan: tussen Kloosterstraat 77 en de Parallelweg ligt de Kloosterstraat. Daardoor ligt het niet aan de Parallelweg.

De mooiste reactie kwam van Dorry Keijsers. Zij hield een vurig pleidooi voor haar ouderlijk huis, Gebroeders van Doornelaan 3 in Horst, waarvan ze enkele prachtige foto’s meestuurde (waarvoor dank):

‘In de jaren ’60 lag dit huis aan 2 straten, Meterikseweg en Gebr. van Doornelaan. In de jaren ’70 zijn er woningen gekomen aan het plein en mijn vader kreeg van de gemeente Horst de keuze om zijn adres te wijzigen in Schutroedeplein 1. Dit heeft hij echter geweigerd. Dus in de jaren ‘70 is het huis aan drie straten komen te liggen, Meterikseweg, Schutroedeplein en Gebr. van Doornelaan. (…) Ik hoor graag van je óf en wanneer ik de trofee van je over mag nemen.’

Hoezeer ik Dorry die trofee ook gun, overname zit er helaas niet in. Dat haar ouderlijk huis aan de Gebroeders van Doornelaan ligt en ooit grensde aan de Meterikseweg staat buiten kijf. Maar Schutroedeplein kan ik ook met de beste wil van de wereld niet goedkeuren. De wegen van de gemeente Horst waren wel vaker ondoorgrondelijk, maar in dit geval helemaal: Gebroeders van Doornelaan 3 wordt juist van het Schutroedeplein gescheiden door de Gebroeders van Doornelaan.

Enfin, niet langer gedraald, hier komt ie, de nieuwe Horst-sweet-Horst top 5 van huizen in Horst aan de Maas die aan drie straten grenzen:

5. Kloosterstraat 75, Grubbenvorst, tevens aan De Bisweide en Spoorstraat

Geopperd door opnieuw Krissy Roeffen-Peters. Spoorstraat lijkt me enigszins discutabel, maar omdat ik de beroerdste niet ben krijgt het toch het voordeel van de twijfel.

4. Kloosterstraat 2, Tienray (De Groene Lantaarn), tevens aan Bernadettelaan en Swolgenseweg

Met enige goede wil zou je zelfs kunnen zeggen dat deze tip van Leopold Post ook nog aan de Spoorstraat grenst. Toch is er een probleempje: volgens mijn criteria kunnen bedrijven niet meedingen naar de titel ‘Huis aan drie straten’. En een horecagelegenheid is een bedrijf. Laat ik de regels gewoon wat oprekken door vanaf nu ook kleine bedrijven te laten meetellen. Dat maakt ook meteen de weg vrij voor een tip van Véronique Jakobs: Spoorstraat 1 in Tienray (IJssalon Clevers), dat tevens grenst aan Swolgenseweg en Nieuwe Baan.

3. Americaanseweg 84, Horst, tevens aan Rotvenweg en Donkstraat

Een eigen vondst, dit huis verscholen in het niemandsland tussen Horst, Meterik en Hegelsom.

2. Monseigneur Aertsstraat 4, Swolgen (Bed & Breakfast De Oude Pastorie), tevens aan Hubertusstraat en Pastoorswal

Ook een bedrijf in zekere zin, maar dat mag nu dus. Briljante vondst van Leopold Post.

1. Spoorstraat 2, Grubbenvorst, tevens aan Kloosterstraat en Maricollenweg

Een hele, hele echte! Ontdekker: Pim Bergs. De trofee gaat vooralsnog naar hem!

Intermezzo – Boodschappenbriefje | Liddel

Begin deze week een gedroomd boodschappenbriefje gevonden op de winkelwagentjesparkeerplaats van de supermarkten Lidl en Plus in Horst (klik op pijl om filmpje te starten):

 Op papier ziet het er zo uit:

Intermezzo – Grensgang (3)

De gemeenten Horst aan de Maas en Venray zijn gescheiden door een grens. Hoe ziet die er eigenlijk uit? Een wandeling in etappes op het breukvlak tussen Horst aan de Maas en Venray. Vandaag de derde etappe.

Als ik de eerste twee etappes van deze grenswandeling in één woord zou moeten samenvatten, zou dat het woord ‘saai’ zijn. Wat een verademing is dan ineens het Castenrays Broek. Hier tref ik aan wat ik tot dusverre zo heb gemist: onaangeharktheid, een bosje, de boel de boel laten, grilligheid, bramen die alle kanten opgroeien.

Volgens de kaarten zou de Lollebeek – nee, geen naamgrapjes – hier ergens moeten ontspringen. In werkelijkheid blijkt ze een voortzetting van de Grenssloot. Alsof het er iets toe doet.Dan raak ik voor even de grens kwijt. Geen zin om door een maïsveld te gaan banjeren. Op de Grensweg komen we weer samen. Waarna we enkele honderden meters verderop in de Castenrayse Vennen weer worden gescheiden: de grens loopt hier door een ondoordringbaar, zompig gebied. De Paes – klinkt aanzienlijk avontuurlijker dan Castenrayse Vennen – overtreft het Castenrays Broek nog in schoon- en ruigheid.
Honderden meters ploeteren over een versgeploegde akker bederft de stemming weer.
Waar Horsterweg en Venrayseweg elkaar in Castenray ontmoeten, moet ik de grens – hier gevormd door de Lollebeek – noodgedwongen opnieuw tijdelijk vaarwel zeggen: de A73 vormt een onneembare barrière. Als we elkaar weer treffen gaat de Lollebeek meanderen. Doet ze sinds 2014, aldus een groot informatiebord. Dat begint met ‘Leuk dat je er bent!’ Leeslustbedervend. Desalniettemin is hier een plek gecreëerd waar kinderen kunnen ‘spelen en leren’. Juiste volgorde. Dat dan weer wel.
Grote grazers op mijn pad. Net zo min als ik het op buizerds heb, heb ik het op grote grazers. Terug- en omlopen dan maar weer. Schiet niet echt op zo. Na de passage van Kreuzelweg (Horst aan de Maas) en Lichtenbergweg (Venray) weer verenigd met de Lollebeek. Zelfs twee pony’s – meanderende beken schijnen niet zonder grazers of hinnikers te kunnen – weet ik van me af te schudden.
Bijzonder aangenaam wandelen hier langs die meanderende beek. Kunnen niet alle beken worden vermeanderd?
Ik verstoor de rust van een vissende blauwe reiger. Hij vliegt vijftig meter verder. Als hij me weer om de bocht ziet komen, houdt ie het definitief voor gezien. Mij opzadelend met een schuldgevoel. Maar de zelfopgelegde grenswandelplicht roept nu eenmaal. Aan de einder lonkt De Diepeling.

(Dit stukje verscheen gisteren in ingekorte vorm in Via Horst aan de Maas-Venray)

Intermezzo – Smeltwolk

Dinsdag 4 augustus 2020, Rietweg te Broekhuizenvorst:

Top 5 – Horster huizen aan drie straten (1)

Mijn opa en oma behoorden tot een betrekkelijk zeldzame mensensoort. Namelijk die die een aan drie straten gelegen huis bewoont. Oma hoorde je er nooit over, opa hield er nooit over op – je kunt maar ergens trots op zijn. Julianastraat 49 in Horst is het adres. De voorgevel van de bungalow ligt dan ook aan de Julianastraat; de linkerzijgevel aan de Prinses Margrietstraat, de rechter aan de Westerholtstraat.

In een grijs Horst-sweet-Horst-verleden schreef ik al eens over dit Huis aan Drie Straten (klik hier). Ik besloot dat stukje met de vraag of er één ander huis in Horst te vinden zou zijn dat aan drie straten ligt. Nooit kwam er een antwoord. Betekent dit dat Julianastraat 49 inderdaad het enige Horster huis aan drie straten is? Of dat Horst-sweet-Horst-lezers zich weer eens niet geroepen voelden om te reageren? Dit laatste is helaas het geval. Ik weet dat omdat ik er met de deskundige hulp van iemand uit mijn nabije omgeving zelf maar eens een onderzoekje aan heb gewaagd. Niet dat het in Horst aan de Maas stikt van de huizen aan drie straten, maar een top 5 zit er wel degelijk in.

Let wel: het gaat om huizen. Dus uitgesloten van deelname zijn bijvoorbeeld bedrijven (denk aan Interchalet dat grenst aan Witveldweg, Bremweg en Songertweg) en appartementencomplexen (denk aan Lijsterhof dat grenst aan Westsingel, Americaanseweg en Zwaluwstraat; denk ook aan het Molenveldhuis dat grenst aan Gebroeders van Doornelaan, Noordsingel en Emmastraat).

Ook (voormalige) kerken (denk aan de voormalige Norbertuskerk – nu basisschool De Twister – die grenst aan Gebroeders van Doornelaan, Julianastraat en Prinses Marijkestraat) tellen niet mee, tenzij iemand kan aantonen dat hij in het betreffende huis van God de bewoner er wel eens in levenden lijve heeft aangetroffen.  

Dat een huis aan twee straten met drie straatnamen, zoals dat op de hoek van Venstraat, Hombergstraat en Pitserstraat in Hegelsom, evenmin aan de strenge criteria voldoet behoeft uiteraard geen betoog.

Genoeg geouwehoerd, hier komt ie, de exclusieve Horst-sweet-Horst top 5 van huizen in Horst aan de Maas aan drie straten:

5. Burgemeester Geurtsstraat 1, Horst, tevens aan Venrayseweg en Wittebrugweg

De betrekkelijk grote afstand tot de Venrayseweg doet enigszins afbreuk aan de charme.

4. Meterikseweg 56, Horst, tevens aan Prinses Beatrixstraat en Zegersstraat

Zou aan kracht hebben gewonnen als het een vrijstaand huis was geweest.

3. Vlasvenstraat 25, Melderslo, tevens aan Massenweg en Blaktweg

En dan ook nog bijna aan de Steegstraat liggen!

2. Erverweiden 2, Sevenum, tevens aan Horsterweg en Venloseweg

Volgens Google Maps zou het eerste deel van de Horsterweg aan de vanuit Sevenum gezien rechterzijde Erverweiden heten, waardoor dit géén huis aan drie straten zou zijn. Maar ik hecht meer geloof aan het straatnaambordje en aan Michelin.

1. Julianastraat 49, Horst, tevens aan Prinses Margrietstraat en Westerholtstraat

Zal wel worden uitgelegd als chauvinisme, deze eerste plaats, maar ik zou geen enkel argument kunnen bedenken waarom een van de nummers 2 tot en met 5 méér recht zou hebben op de eerste plaats.

N.B. Ken jij nog meer huizen aan drie straten in Horst aan de Maas? Meld dat dan via een reactie op dit bericht op het blog, op Facebook, op Instagram of via Messenger of e-mail (horstsweethorst@gmail.com)!