Intermezzo – Wandelgang (22) | Bor en Joop Lucassen en Aukje van Dijk

Zondag 9 januari. Laatste dag van mijn kerstvakantie. Laatste wandeling in deze serie – denk ik dan nog. Ik heb het waarschijnlijk al eerder geschreven: elke wandeling is speciaal. Elke wandeling om een andere reden. Deze wandeling is alleen al speciaal omdat het – denk ik dan nog – de laatste is. Maar ook omdat ze in het teken staat van een van mijn bijzondere voorliefdes.

Op alwéér zo’n koude natte ochtend sta ik te wachten op de parkeerplaats bij natuurgebied het Ham aan de Hesselenweg als Bor Lucassen (5) en zijn ouders Joop (46) en Aukje (45) aan komen fietsen. Bor, voorop bij Aukje, heeft dikke pret als mama door een grote plas water fietst. De fietsen worden geparkeerd, we duwen het klaphek open en onze speurtocht naar de huisjes van David en Lisa kan beginnen. David en Lisa? De hoofdrolspelers van een geocache in het Ham! David en Lisa zijn kabouters (een van mijn bijzondere voorliefdes) en de bouwers van zeven kabouter-vogelhuisjes in het Ham. Uit de toelichting bij de cache: ‘Deze vogelhuisjes zijn kabouterhuisjes, die kun je goed herkennen omdat het gat waar de vogeltjes in kunnen vliegen dicht is. Bij elk vogelhuisje hoort een verhaaltje en over dit verhaaltje wordt een vraag gesteld.’

Aukje heeft deze kerstvakantie op een traject van in totaal 19 kilometer zes afvalzakken met zwerfafval verzameld. Totale gewicht: 22 kilo. Ook vandaag is Aukje ZAP-per (‘zwerfafvalpakker’) van dienst. Joop heeft een dubbelfunctie: hij is zowel navigator als voorlezer. Mijn rol blijft beperkt tot volgen, toehoren en als-het-maar-enigszins-kan-de-modder-mijden (wat maar zelden kan). Bor is de gedreven kabouter-vogelhuisjesjager. En de minstens even gedreven als-het-maar-enigszins-kan-midden-door-de-modder-loper.

De cache is niet louter voor de leuk, hij dient ook een natuureducatief doel. Medebewoner van het  vierde kabouter-vogelhuisje is bijvoorbeeld een everzwijn. Uit het bijbehorende verhaaltje: ‘Dit dier is een soort varken, en weet je dat een volwassen mannetje in Nederland wel 120 kg kan wegen!?? Het everzwijn zit graag in een bos waar ook modderpoelen zijn.’ Omdat er daarna een vraag volgt over het verhaaltje is de deelnemer, Bor in dit geval, gedwongen goed te luisteren. Toch vraag ik me af of het beklijft. Ik moet denken aan de legendarische Lei Coppus (‘meister Coppus’) die zestig, zeventig jaar geleden met zijn leerlingen de natuur introk en er ter plekke over doceerde. Die leerlingen van toen hebben het er nu nog over. Over beklijven gesproken. Maar dit terzijde.

Bij een wei met koeien aan de Reulsweg knijpt Bor zijn neus dicht: ‘Het stinkt hier.’ Verder vermaakt hij zich opperbest. Hoe onbegaanbaarder de paden worden, hoe meer hij geniet. Gebiologeerd staart hij naar een bijna doormidden geknaagde boom. Wie dat heeft gedaan? Bor: ‘Een bever.’ Het kan dus toch: natuureducatie die beklijft zonder dat Lei Coppus eraan te pas heeft moeten komen.

Aukje is eveneens in haar sas: aanvankelijk leek het erop alsof ze nog geen boterhamzakje gevuld zou krijgen met zwerfafval, maar geleidelijk blijkt dat ze er toch goed aan heeft gedaan een bigshopper mee te nemen. Drukt je met de neus op de feiten.

Bor heeft alle vragen goed beantwoord. Dat betekent dat het vinden van het einddoel, het Grote Huis, een fluitje van een cent is. Daar ligt een kleine beloning te wachten. Joop noteert de naam van Bor in het notitieboekje dat in het Grote Huis ligt. Bemodderd maar voldaan keren we terug naar de parkeerplaats. Bor, Joop en Aukje fietsen weg. Bor, ditmaal voorop bij Joop, heeft dikke pret als papa door een grote plas water fietst.

Dit was bedoeld als laatste aflevering van Wandelgang, een serie wandelingen in de kerstvakantie met Horst-sweet-Horst (klik hier voor een toelichting). Totdat eergisteren bleek dat één (tijdige) aanmelding voor een wandeling in mijn spambox terecht was gekomen. Die wandeling heeft gisteren alsnog plaatsgevonden. Morgen of overmorgen het verslag daarvan.