Intermezzo – Docu Fabriek Filmfestival

Met min of meer grootschalige eenmalige culturele en kunstzinnige evenementen in deze regio heb ik een enigszins moeizame verhouding. Dat ligt niet aan die evenementen maar aan mij. Het is niet zo dat ik geen hart heb voor culturele en kunstzinnige evenementen. Integendeel. Wat dan wel de verklaring is? M’n eigen zielenroerselen onder een vergrootglas leggend zou het héél misschien wel eens zo kunnen zijn dat een héél klein beetje onderschatting van de eigen regio in cultureel en kunstzinnig opzicht een rol speelt. Treurig stemmende conclusie, inderdaad. Al was het maar omdat juist ik beter zou moeten weten.

Voor De Waan, de grote, vijf maanden durende manifestatie in Venray over kunst en psychiatrie in 2002, was ik nog net op tijd: één dag voor de sluiting bracht ik eindelijk een bezoek. Overrompelend, indrukwekkend, nooit vertoond, geweldig. Enorme spijt dat ik niet eerder was gegaan en dat een tweede bezoek er niet meer in zat.

Cambrinus, Kunst en de Buren, in 2011, is zelfs helemaal aan me voorbijgegaan. Terwijl dit driedaagse evenement zich nota bene in mijn eigen Horst aan de Maas afspeelde. Onbegrijpelijk, mensen hebben het er zelfs nu nog wel eens over, dertien jaar later. Spijt, spijt, spijt.

© Cult. Content creators

Afgelopen zondag vormde ’t Gasthoês het decor voor het Docu Fabriek Filmfestival: vijf premières van documentaires gemaakt door filmtalent uit de regio plus twee internationale documentaires. Door andere verplichtingen miste ik zondag de eerste drie lokale documentaires. Nadat ik de andere twee én de twee internationale documentaires had gezien, bekroop me opnieuw een gevoel van spijt. Hoe Koen het ziet van Pim Duijf en Jan’s kerk van Sander Spreeuwenberg waren namelijk van zo’n hoog niveau dat het me razend nieuwsgierig maakte naar die eerste drie documentaires. En de twee als ‘top’ aangekondigde internationale documentaires – het wonderschone /Ma.tri.mò.nio/ van Gaia Siria Meloni en het aangrijpende My lost Russian mother van Sam Jones – waren het aanzien inderdaad meer dan waard.   

Ruud Lenssen, initiatiefnemer van het Docu Filmfabriek Festival en coach van de talentvolle documentairemakers, kondigde zondag aan dat het festival volgend jaar in een iets andere opzet een vervolg krijgt. ‘Gaat dat zien!’, ben ik nu al geneigd te zeggen. In de eerste plaats tegen mezelf, maar eigenlijk tegen iedereen en zeker tegen degenen die – gewild, ongewild of tegen beter weten in – de eigen regio in cultureel en kunstzinnig opzicht onderschatten.

Overigens zou ik er geen enkel bezwaar tegen hebben als Ruud de vijf lokale documentaires voor mij en andere spijtoptanten (ik ken er inmiddels meerdere) in de herhaling zou willen gooien.

(Dit stukje verscheen gisteren in iets andere vorm ook in Via Horst-Venray)

Intermezzo – Woo-verzoek (6)

Horst aan de Maas, 15 maart 2024

 Geachte burgemeester, beste heer Palmen,

‘Ik weet het gewoon niet. U kunt het college daarover vragen, maar ik weet het gewoon niet, hoe die zaak over dat Woo-verzoek behandeld is. Ik weet het gewoon niet. Geen idee.’ Zo reageerde u dinsdag in de gemeenteraadsvergadering op vragen van mevrouw Spreeuwenberg van Perspectief. Haar vragen gingen over een Woo-verzoek van een blogger uit Horst. Hij had daarin om inzage gevraagd in de notulen van de aandeelhoudersvergaderingen van Ontwikkelbedrijf Greenport BV. (Kijk desgewenst hier even terug en ga naar 2.57.20 voor de vragen van mevrouw Spreeuwenberg en naar 3.04.27 voor uw reactie daarop.)

U heeft geen idee, u weet het gewoon niet. Kan gebeuren, overkomt iedereen wel eens. Maar weet u? Ik kan u helpen! Het gelukkige toeval wil namelijk dat ik die blogger ben. Met alle plezier praat ik u hier even bij over de behandeling van dat Woo-verzoek. Op hoofdlijnen dan, ik wil niet al teveel beslag op uw tijd leggen.

Bijna een jaar geleden, op 4 april 2023, diende ik dat Woo-verzoek om inzage in de notulen van de aandeelhoudersvergaderingen van Ontwikkelbedrijf Greenport BV in. Na enkele maanden ontving ik bericht van een van uw ambtenaren dat mijn verzoek was afgewezen. Tegen dat besluit diende ik een bezwaarschrift in. Dit kwam aan de orde in een hoorzitting van de onafhankelijke commissie voor de behandeling van bezwaarschriften en klachten. Die commissie oordeelde dat ze pas een besluit kon nemen als ze de notulen van de aandeelhoudersvergaderingen mocht inzien. Uw ambtenaren hadden daar weinig trek in. Misschien herinnert u zich nog dat ze naar uw mening vroegen en dat u toen schreef: ‘Ik heb er geen moeite mee om de notulen ter inzage te verstrekken aan de commissie. Ik herhaal hier nog maar een keer dat we überhaupt óf het verzoek van dhr. Moorman door moeten leggen naar de plek waar het hoort (het zijn niet onze notulen) of anders die notulen gewoon moeten verstrekken (…). Ik ben van mening dat we hier transparant(er) in kunnen zijn. Ik begrijp niet zo goed waarom we ons in dezen lijken op te stellen “met de instituties”.’

Uiteindelijk kreeg de commissie inzage in de notulen. Daarna kwam ze tot de conclusie dat de gemeente de notulen aan mij diende te verstrekken. Uw ambtenaren waren daar niet zo blij mee. In samenspraak met de overige aandeelhouders van Ontwikkelbedrijf Greenport BV besloten ze op 14 december – ruim acht maanden na de indiening van mijn Woo-verzoek – om een second opinion op het advies van de commissie te vragen. De uitkomst van die second opinion is mij helaas niet bekend (u ziet: ook ik heb soms geen idee). Ik heb wel het sterke vermoeden dat ook de second opinion is dat ik inzage dien te krijgen in de notulen. Drie weken geleden ontving ik namelijk van een van uw ambtenaren het volgende bericht: ‘Zowel het ontwikkelbedrijf als de aandeelhouders hebben kennis genomen van het advies van de bezwarencommissie en kunnen instemmen met de (gedeeltelijke) openbaarmaking van de notulen.’ U zult denk ik wel begrijpen dat ik sindsdien elke dag reikhalzend uitkijk naar de komst van de postbode, maar ook na drie weken heeft die mij nog altijd niet gebracht waar ik op hoop.

Zo, nu heeft u enigszins een idee en weet u in grote lijnen hoe de vlag erbij hangt. Mocht u geïnteresseerd zijn in meer gedetailleerde informatie over de behandeling van mijn Woo-verzoek dan ben ik uiteraard graag bereid u een keer verder bij te praten. Wellicht ten overvloede wijs ik u er ten slotte op dat ik op mijn weblog enkele malen over de ontwikkelingen betreffende mijn Woo-verzoek heb geschreven. Klik daarvoor hier, hier, hier, hier en hier.

Met vriendelijke groet,

Wim Moorman

Intermezzo – Geldmaat

Opstand der horden in Lottum: de lokale Geldmaat is verwijderd. Van de ene dag op de andere. Het waarom is op het moment van schrijven vooralsnog een raadsel, volgens lokale media ook voor Geldmaat zelf. Ongeloof, verontwaardiging, terneergeslagenheid en woede alom in het Rozendorp. ‘Alles moet tegenwoordig digitaal, waar moet het toch naartoe?’, tekende Hallo Horst aan de Maas op uit de mond van een inwoner. ‘Alles is gebeurd zonder enige vorm van communicatie’, hoorde Nu Horst aan de Maas van een omwonende.

Op Facebook werd zoals te doen gebruikelijk grover geschut van stal gehaald. Een representatieve selectie van de reacties op het nieuws: ‘Het is een grote schande’, ‘Dan heb je toch echt een plank voor de kop’, ‘Belachelijk gewoon’, ‘Weer een achterbakse actie om de mensen van het contant geld af te krijgen’, ‘Werkelijk schandalig, alle voorzieningen worden gewoon overal weggehaald’. Zoals eveneens te doen gebruikelijk kreeg ook onze arme gemeente Horst aan de Maas her en der weer wat vegen uit de pan.

Voor zover mij bekend doken nergens juichkreten op bij het bekend worden van het nieuws van de verdwijning van de Lottumse Geldmaat. Ook van spontane vreugdevuren, dansende mensen in de straten en dankgebeden heb ik niets vernomen. Zelfs van enige opluchting lijkt geen sprake te zijn. Toch een beetje vreemd allemaal. Zelf prijs ik me uitermate gelukkig inwoner te zijn van een Geldmaatloos dorp. Zo’n viesgele horizonvervuiler, die daar symbool staat te wezen voor de smakeloosheid van het grootkapitaal, laat je toch niet je fraaie dorpsgezicht verpesten? En wat dacht u van dat logo? Dat met z’n boogje onder de twee (op o’s lijkende) a’s van ‘Geldmaat’ ongetwijfeld een smiley moet suggereren. Zo ongeveer het lulligste aller logo’s – waar zijn de tijden van het Rijkspostspaarbanklogo gebleven? En wees eens heel eerlijk: heeft u de Geldmaat nooit vervloekt omdat dat kloteding voor de zoveelste keer buiten werking was? En heeft u zich nooit afgevraagd of dat briefje met het opschrift ‘Defect’ ooit nog van uw Geldmaat zou verdwijnen? En heeft u nooit luidkeels staan vloeken toen bleek dat ook de tweede en de derde Geldmaat in uw nabije omgeving dienst weigerden? Lang verhaal kort: Lottum zou zich gezegend en vereerd moeten voelen nu het is verlost van z’n olijke gele vriendje.

Bovenstaande schreef ik allemaal op maandagavond voor mijn column in Via Horst-Venray. Net voor de deadline van dat stukje verschenen op Facebook berichten dat de Geldmaat in Lottum weer in oude glorie zou worden hersteld. Iemand schreef zelfs: ‘Hij hangt er weer, maar hij is “buiten gebruik”.’ Gisteren zelf maar eens poolshoogte gaan nemen. En inderdaad: hij hing weer.

En inderdaad: hij was buiten gebruik.

Of beter: tijdelijk buiten gebruik. Vandaag schijnt ie weer in gebruik te zijn. De horden kunnen opgelucht ademhalen.

Horst in oude ansichten (5) – Zegersstraat

De Zegersstraat. Begin jaren zeventig even gewoond, in de Canadese woningen. Maar een ansichtkaartwaardige straat? Die treurwilg was inderdaad beeldbepalend. Alleen: treurwilgen zonder water in hun onmiddellijke nabijheid zijn als Laurel zonder Hardy, als De Koel zonder VVV, als C zonder A: een beetje treurig. De BLO paste niet op de kaart. In de verte lonkt kruidenier Grubben. Daarvoor, nog in volle glorie, het onovertroffen pand Geurts, van de onovertroffen Lei Martens.

Ansichtkaartachterkant dan. ‘Aan de soos van de Imanuelkerk, Heeswijkplein, Den Haag. Lieve allemaal. Ben lekker in Limburg. Vermaak me best. Groetjes aan bestuur en leden, van mevrouw van W. Af en toe zon.’ Afgestempeld 10 juli 1979. Stempel daarnaast: ‘Postcode. Oh ja!’

Vermaakt ze zich echt best? Nee, ze probeert zich manmoedig staande te houden. Zonder echtgenoot. Drie maanden geleden plotseling gestorven. Haar hondstrouwe steun en toeverlaat. Haar alles. Hoe moet ze ooit haar draai nog terugvinden? De kinderen? Niet tot last zijn, hebben hun eigen zorgen. Limburg? Hadden ze haar aangeraden op de soos. ‘Zal je je best vermaken.’ Af en toe zon. Leugentje om bestwil. De regen valt met bakken uit de hemel en het wordt maar niet droog. Treurwilg. Zonder water in haar onmiddellijke nabijheid.