Te hoog gras en te diepe kuilen noopten ons ons heil elders te zoeken. Dat vonden we gelukkig: bij de nummer 1 van die eerder gememoreerde top 5, het trapveldje aan de Waterstraat.Positief ingesteld als ik van nature ben, verkeerde ik op dat moment nog in de veronderstelling dat we het veldje op de hoek Bemmelstraat-Westsingel net op het verkeerde moment met een bezoek hadden vereerd en dat een fikse maaibeurt niet lang op zich zou laten wachten. Positieve grondhouding of niet, anderhalve maand later kan ik slechts tot de conclusie komen dat die maaibeurt wel héél erg lang op zich laat wachten.
Dit nodigt echt niet uit tot een lekker potje voetbal. Heb ik soms iets gemist en hebben de protesten van de volkstuinders ertoe geleid dat de ruige speeltuin aan de Westsingel enkele honderden meters in zuidelijke richting wordt verplaatst?
Moet elk trapveldje er dan bij liggen als een biljartlaken? Nee, liever niet zelfs, maar een wasbord is wel het andere uiterste. Dient het gras dagelijks met een nagelschaartje te worden bijgeknipt? Nee, liever niet zelfs, maar eens per maand maaien is toch niet teveel gevraagd? Kinderen, ook voetballende kinderen, hoef je niet te verwennen, ze verdienen wel aandacht. 
En het zou allemaal zo mooi kunnen zijn! Want het is niet voor niets dat we éérst naar het trapveldje op de hoek Bemmelstraat-Westsingel gingen. Dit heeft namelijk met zijn besloten ligging, zijn aan alle zijde voorhanden hoge hek (waardoor je de bal nooit ver hoeft te halen), zijn sobere, niet te grote goals en met zijn voor trapveldjesvoetbal ideale afmetingen troefkaarten in handen waar andere Horster trapveldjes slechts jaloers op kunnen zijn. Als ik niet vreesde dat m’n eigen grasmaaier 
niet is opgewassen tegen deze pampa, had ik het wel geweten …
Geen opmerkingen:
Een reactie posten