Intermezzo – Centrumstewards

Dagblad de Limburger berichtte afgelopen zaterdag dat Stichting Centrummanagement Horst aan de Maas overweegt gastheren in te zetten op koopavonden en marktdagen. Die moeten bezoekers van het Horster centrum helpen bij het vinden bij een parkeerplaats, toeristische informatie verschaffen en de weg wijzen. Bovendien dienen de centrumstewards mensen aan te spreken op verkeerd gedrag. ‘Bijvoorbeeld als zich gevaarlijke situaties voordoen als mensen door de winkelstraten fietsen’, aldus voorzitter Jan Nabben van het centrummanagement in Dagblad De Limburger.Om het proefballonnetje van het centrummanagement eens in de praktijk te testen, huurde Horst-sweet-Horst Joep van Douveren in. Op verzoek van Horst-sweet-Horst fungeerde Van Douveren gisteren tijdens de koopzondag als proefsteward in het Horster centrum. Na afloop was hij graag bereid z’n ervaringen te delen met Horst-sweet-Horst.Joep, je diende onder meer toeristische informatie te verschaffen. Wat moeten we ons daar bij voorstellen?
‘Bezoekers wijzen op de talloze verborgen schatten van Horst. Horst-centrum is natuurlijk één groot openluchtmuseum, alleen beseft nog lang niet iedereen dat. Ook geboren en getogen Horstenaren heb ik nog op sommige dingen moeten wijzen.’
Zoals?
‘Zoals het pand waarin Kruidvat huist. Nog geen tien jaar oud, maar nu al een klassieker binnen het neotraditionalisme.Vooral het timpaan met bouwjaar is een juweeltje en een must voor elke architectuurliefhebber. Een echte eye-opener voor veel mensen.’
De centrumstewards kunnen dus een belangrijke bijdrage leveren aan de Horst-promotie?
‘Lijkt me wel, ja.’
Een van je andere taken was mensen de weg wijzen. Hoe heb je dat ervaren?
‘Als bijzonder nuttig. Het centrum van Horst is ook zó onmetelijk groot. Zelfs autochtonen verdwalen nog wel eens. Ook kwam ik mensen tegen die al uren aan het zoeken waren naar hun auto. Sommigen vertoonden onderkoelingsverschijnselen. Weet je trouwens wat wel verdomde lastig was?’
Nee.‘Voorkomen dat die vele duizenden bezoekers oog in oog kwamen te staan met alle leegstaande winkelpanden.Daar heb ik al mijn creativiteit voor aan moeten spreken.’Iets anders. Heb je ook nog op moeten treden als troubleshooter en mensen aan moeten spreken op verkeerd gedrag?
‘Helaas wel ja. Opvallend veel neuspeuteraars gisteren. Maar ook fluimspugers en oorsmeerwegpinkers. Verder heb ik heel wat mensen van hun fiets moeten sleuren. En dan ook nog een grote mond opzetten. Eigenwijs volkje, die fietsers.’Allemaal goed en wel, maar je mag in het Horster centrum toch gewoon fietsen?
‘Als Jan Nabben zegt dat je niet mag fietsen, mag het niet. Zo simpel is dat.’
Tenslotte: moeten die centrumstewards er nu komen of niet?
‘Wat dacht je wat. Man, hier hadden ze al jaren eerder mee moeten beginnen. Dit kan Horst er weer helemaal bovenop helpen.’
Verder nog wensen?
‘Een hesje.’
Joep, bedankt.
‘Graag gedaan.’

Klein mysterie 219 – Nutteloze werken (1)

Blijvende blunders is een hilarisch boek van Douglas de Coninck over nutteloze bruggen, niets met niets verbindende tunnels, ontoegankelijke autowegen en ongebruikte metrotunnels. Allemaal in België welteverstaan. Wie denkt dat Nederland op dit gebied niets presteert, zou eens moeten rondneuzen op de website Nutteloze werken. Niet genoemd op die website, maar een naar mijn beste weten nog steeds nutteloos werk is de brug van niets naar nergens over de A73 tussen Swalmen en Roermond, waarvan ik ruim anderhalf jaar geleden enkele foto’s maakte:Heeft Horst aan de Maas ook nutteloze werken? Ja. Waar? Dat houd ik voor me. Beter gezegd: ik behandel er telkens niet meer dan een tegelijk. Want je kunt er donder op zeggen dat als hier een lijst van nutteloze Horster werken zou verschijnen, er mensen aan de slag gaan om die nutteloze werken nuttig te maken. En dat is nu juist niet de bedoeling.

Vandaag dus aflevering 1 van de Horster nutteloze werken. Twee zebrapaden.Allebei gelegen aan de Westsingel in Horst, op nog geen vijftig meter van elkaar, nabij een aantal volkstuintjes en de splitsing met de Schoolstraat. Allebei van ergens naar nergens. Allebei precies op de scheiding tussen kom en buitengebied, tussen centrum en periferie. Komend vanuit Horst sta je hier aan het begin van het grote niets. Zou in de paar jaar dat ze er nu liggen ooit iemand deze zebra’s zijn overgestoken? Ja. Ik. Om de foto’s bij dit stukje te maken. Verder misschien een verdwaalde volkstuinder, hoewel volkstuinders me een mensensoort lijkt dat zich bij voorkeur bedient van de fiets als vervoermiddel. Daarnaast valt niet uit te sluiten dat honduitlaters (bestaat daar geen mooier woord voor?) wel eens gebruikmaken van deze zebra. Maar dan heb je het ook wel zo’n beetje gehad, vermoed ik.Ooit zullen de zebra’s wel zijn bedoeld als oversteekplaatsen naar de ruige speeltuin die hier was gepland. Ja inderdaad, die ruige speeltuin die met het aantreden van het nieuwe college van burgemeester en wethouders een zachte dood gestorven lijkt te zijn. Als ik niet oplet zou ik de nutteloze zebra’s nog opvoeren als levend bewijs voor het slecht functioneren van politieke besluitvorming. Doe ik echter niet, want dat noemt Douglas de Coninck ‘gevaarlijk’. Ik houd niet van gevaarlijke dingen doen. Daarom zeg ik met Douglas: ‘Laat ons het erbij houden dat de hele resem nutteloze werken gewoon leuk is om naar te kijken.’

Klein mysterie 218 – Stormgat

Veel meer dan andere bossen in Horst aan de Maas is de Moelbaerenbos een rijke bron voor Horst-sweet-Horst. Waar dat aan ligt? Omdat ik er vaker kom dan in andere bossen? Misschien. Maar het lijkt me eerder dat het te maken heeft met het feit dat de mens er constant op allerlei manieren ingrijpt. Trouwe lezers weten dat de meeste menselijke ingrepen in de Moelbaerenbos me niet kunnen bekoren, maar ditmaal ligt het toch anders. Waarom? Omdat deze ingreep (nog?) niet met borstklopperij gepaard gaat, omdat er hoogstwaarschijnlijk geen al dan niet dubieuze visie aan ten grondslag ligt en omdat deze ingreep geïmproviseerd lijkt. Tijdens een rondje rennen in de Moelbaerenbos stuitte ik vorige week ineens op een stoel. Geen gewone stoel, maar een in een boomstronk uitgezaagde stoel. Te vinden in het door de storm van 14 juli zwaarst getroffen gedeelte van de Moelbaerenbos, ten noorden van de Nachtegaallaan. Het bosperceel dat moet veranderen in een natuurlijk bos, herinnert u zich nog?‘Zetel’ of ‘troon’ is overigens een benaming die meer recht doet aan deze schepping van een bosarbeider. Ik veronderstelde tenminste dat dit het werk was van een bosarbeider (mooi ouderwets woord) die de kunstenaar in hemzelf de ruimte had gegeven. Dat ik nergens een verklarende tekst of de naam van de maker kon vinden, sterkte me in m’n overtuiging dat het om een spontane inval ging. Inmiddels ben ik daar toch weer over aan het twijfelen geslagen. Ik werd er namelijk op gewezen dat zich in de buurt van de troon nog meer vergelijkbare uitingen bevinden die getuigen van creatief omgaan met de stormschade van 14 juli. Gisteren maar eens poolshoogte gaan nemen en inderdaad: honderd meter ten noordoosten van de troon is een heuse stormbaan (what’s in a name) aangelegd. Ter opleiding van Jihadstrijders of volgelingen van het Tuinkabouterbevrijdingsfront? Lijkt me een beetje te veel eer. Het heeft nog steeds veel weg van een middagpauzeactiviteit-om-de-verveling-te-verdrijven van bosarbeiders. Dit wijst daar ook op:Van de andere kant doen die touwen en paaltjes afbreuk aan het geïmproviseerde karakter. Zouden de troon en de stormbaan misschien deel gaan uitmaken van het Ridders & Roverspad?Zou jammer zijn. Niet dat ik iets tegen dat Ridders & Roverspad heb, maar juist het ontbreken van elke verklaring en duiding maakt die troon en stormbaan zo sympathiek en in zekere zin ook raadselachtig. Mooi zo laten zoals het nu is, niets meer aan doen.Intussen raak ik er steeds meer van overtuigd dat de storm van 14 juli voor delen van de Moelbaerenbos een blessing in disguise is geweest.

Intermezzo – Boerenslimheid

Bijna bij mij voor de deur is onlangs een veel te groot houten bord geplaatst. Het bevat twee keer twee identieke affiches met aankondigingen van activiteiten van muziekvereniging Concordia uit Meterik. Mooi is anders, maar ik neem aan dat het na afloop van de activiteiten weer verdwijnt en als jubilerende vereniging moet je toch wat. Mij zul je er dus niet over horen klagen. Even los van de lillikkigheid: met die affiches is iets opmerkelijks aan de hand. Ze zijn namelijk nauwelijks leesbaar. Omdat ze in de eerste plaats zijn gericht op automobilisten en fietsers (er is hier niet eens een trottoir) was mijn eerste gedachte dat we hier te maken hadden met een typisch geval van verkeerde affiches op de verkeerde plaats. Wel aandacht willen hebben, maar niet weten hoe die te verkrijgen. Maar na die eerste gedachte besloot ik ook nog een tweede gedachte aan de affiches te wijden (ja, dit is ontwijkgedrag van het zuiverste water. Door aan de affiches te denken, hoefde ik niet te denken over het telkenmale belabberde optreden van VVV

en al evenmin over de vraag hoe triest het is dat Sinterklaas een week later dan gebruikelijk z’n opwachting maakte in Horst vanwege voortijdig carnavalsgedoe in de Mèrthal). Die tweede gedachte had tot gevolg dat ik begon te twijfelen aan m’n eerste gedachte. Zijn die affiches niet juist exponenten van boerenslimheid? Het doodeenvoudige feit alleen al dat ik er twee gedachten aan wijdde, wijst in die richting. Bij normaal leesbare affiches was me dat beslist niet overkomen. Als ik mezelf verder als voorbeeld neem: toen ik de affiches voor het eerst zag ben ik, nieuwsgierig als ik nu eenmaal ben, er speciaal naartoe gelopen om ze te kunnen lezen. En zoals ik zijn er meer. Anders kan ik die geluiden die ik de afgelopen dagen telkens hoorde van abrupt afremmende auto’s die met gierende banden tot stilstand komen om vervolgens woest te worden teruggezet, niet verklaren. Conclusies:
1. briljante reclamestrategie van Concordia in plaats van vermeende verkeerde affiches op de verkeerde plaats. De receptie & reünie, het optreden van Campaign en het Meteriks ontbijt & frühschoppen genereren op deze manier veel meer aandacht dan dat ze met leesbare affiches hadden gedaan. (En dan komt dit stukje er nog bovenop!);
2. nooit uitsluitend op je eerste gedachte afgaan.Die affiches van Concordia gaan dit jaar hoge ogen gooien bij de toekenning van de Effie Awards, mark my words.

Klein mysterie 217 – Padre Familias (3)

Gelukkig ben ik niet de enige die bezwaren heeft tegen de aankoop van Padre Familias door wethouder Van Rensch. In Dagblad De Limburger, in De Echo van Horst en in een reactie op mijn stukje van vorige week tekenden de Horster galeriehoudsters Ingrid Koenen en Judy Straten eveneens protest aan. Dat verleidde de wethouder gisteren tot een reactie op z’n weblog. Neem die reactie alstublieft eens rustig tot u en keer dan hier terug.Zo, gelezen? Over de vraag of over smaak echt niet valt te twisten en of er in de gemeenteraad daadwerkelijk over kunst wordt gediscussieerd, wil ik het nu niet hebben. Dat zou maar afleiden van het in mijn ogen voor de reactie van de wethouder cruciale begin van de tweede zin van de tweede alinea: ‘Ik pretendeer niet een kunstkenner te zijn.’ Die eerlijkheid siert de wethouder, maar doet meteen de vraag rijzen waar hij dan de pretentie vandaan haalt om als niet-kunstkenner een kunstwerk voor de Horster gemeenschap aan te kopen. Je hoeft er geen verstand van te hebben om er over te kunnen oordelen en er geld aan uit te geven, zegt hij in feite. Mag ik dat vreemd vinden? Juist als je geen kenner bent, win je toch advies in? Als ik als niet-stofzuigerkenner een nieuwe stofzuiger nodig heb, laat ik me toch ook niet leiden door m’n gevoel? Laat ik me toch ook informeren over de prijs-kwaliteitsverhouding, over z’n prestaties, over z’n geschiktheid voor mijn woning, voordat ik tot aankoop over ga? Waarom bij een kunstwerk anders te werk gaan?Onze hele staatsinrichting is juist gericht op het voorkomen van oordelen en besluiten zonder verstand van zaken. Waar zijn anders ambtenaren, commissies, adviesbureaus et cetera voor nodig? Zij moeten toch de argumenten aandragen op grond waarvan bestuurders tot een finale afweging komen? Het is toch niet de persoonlijke smaak van de wethouder die voorschrijft welke bomen ergens komen te staan? Het is toch niet het gevoel van de wethouder dat de breedte van een nieuwe weg bepaalt? Het is toch niet omdat de wethouder toevallig van voetbal houdt dat de voetbalclub meer subsidie krijgt dan de fanfare? Dergelijke besluiten worden toch genomen op basis van een visie, op basis van uitwisseling van argumenten? Waarom dan niet bij de aanschaf van een kunstwerk? ‘Omdat smaken verschillen’, zegt de wethouder. Een dooddoener. Smaken verschillen niet alleen op het gebied van kunst, maar ook op het gebied van bomen, wegen en vrijetijdsbesteding. Desondanks neemt de wethouder besluiten op die gebieden niet op gevoel, maar op basis van adviezen, argumenten, overleg, beleid. Zoals het hoort. Om willekeur te voorkomen. Waarom dan niet op het gebied van kunst? ‘Omdat er geen beleid is’, zegt de wethouder. Zorg daar dan voor! ‘Ja, maar de aankoop van Padre Familias is een eerste aanzet tot het formuleren van nieuw kunstbeleid’, zegt de wethouder. Begrijp ik niets van. Het is toch veel logischer die volgorde om te draaien? Eerst beleid, dan aankopen. ‘Ja, maar dan was Padre Familias aan onze neus voorbijgegaan.’ Gezien de reacties van Ingrid Koenen en Judy Straten is het nog maar de vraag hoe erg dat is, maar los daarvan: als die aankoop per se op stel en sprong noodzakelijk was, waarom dan geen ad hoc advies? Kortom, ik blijf de opstelling van de wethouder onbegrijpelijk vinden. Bijna even onbegrijpelijk als het uitblijven van een reactie van de gemeenteraad.

Top 5 – Regenmuziek

Wat een regen zeg, vorig weekend! Ik had echt te doen met de getroffenen. Natuurlijk vooral met die in Baarlo, maar ook met die in Meerlo en Tienray. Wat in de berichtgeving een beetje onderbelicht is gebleven, is dat ook Meterik tot de getroffen gebieden behoorde. Wat zeg ik? Ik woon op nog geen honderd meter van de grens tussen Horst en Meterik, maar ook mij was de rampspoed waardoor Meterik was geraakt, compleet ontgaan. Pas toen het alweer twee dagen droog was, kwam ik er achter. Nota bene tijdens het vragenuurtje van de Tweede Kamer. Want daar hoorde ik het illustere Meterikse Kamerlid dat tweehonderd meter verderop woont, ineens zeggen (klik hier en spoel vervolgens door naar 52.35 minuten): ‘Ik behoor tot de 30% [van de bevolking van Limburg] die ondergelopen zijn de afgelopen dagen.’Ik schaamde me diep toen ik dat hoorde. Een buurtgenoot verkeerde in nood en terwijl ik om de hoek hoog en droog zat, had ik niets van me laten horen! Ik was heus niet te beroerd geweest om een paar uurtjes te komen hozen. Maar helaas, gedane zaken nemen geen keer. Raymond, excuses. Geef de volgende keer een seintje en ik sta binnen een halve minuut bij je op de stoep (of was die ook ondergelopen?). Ik heb lang zitten denken hoe ik het toch nog een beetje goed zou kunnen maken. Na rijp beraad heb ik besloten tot een top 5 van regenmuziek. Die draag ik graag op aan Raymond, de voorzitter van de Limburgse Bond van Muziekgezelschappen. Hier komt ie:

5. Après la pluie door het René Aubry septet

4. Ritme van de regen door Rob de Nijs

3. De Regendans door Kabouter Plop

2. Crying in the rain door The Everly Brothers

1. Into each life some rain must fall door The Ink Spots en Ella Fitzgerald

Actualisatie – Filmhuys

Vind ik het leuk om kritiek te krijgen? Nee.
Vinden andere mensen het leuk om kritiek te krijgen? Nee.
Moeten andere mensen er maar begrip voor hebben als ik emotioneel reageer op kritiek? Ja.
Moet ik er maar begrip voor hebben als andere mensen emotioneel reageren op mijn kritiek? Ja.
Zou ik emotioneel reageren als ik m’n hele ziel en zaligheid in een filmhuys legde en iemand dat filmhuys vervolgens genadeloos neersabelde? Ja.Reageerde de exploitant van het Horster filmhuys emotioneel toen ik zijn geesteskind vorige week genadeloos neersabelde? Ja.
Heb ik daar begrip voor? Ja.
Wist ik vorige week wat ik nu weet? Nee.
Als ik vorige week had geweten wat ik nu weet, zou ik dan hetzelfde stukje hebben geschreven? Nee.
Wil dat zeggen dat ik spijt heb van mijn stukje van vorige week? Nee.
Is de exploitant van het filmhuys het eens met al mijn argumenten? Nee.
Ben ik het eens met alle argumenten van de exploitant van het filmhuys? Nee. Moet de exploitant van het filmhuys open staan voor mijn argumenten? Ja.
Moet ik open staan voor de tegenargumenten van de exploitant van het filmhuys? Ja.
Staat de exploitant van het filmhuys open voor mijn argumenten? Ja.
Sta ik open voor de tegenargumenten van de exploitant van het filmhuys? Ja.Bestaat er dan een kans dat de exploitant van het filmhuys en ik nader tot elkaar komen? Ja.
Zou een gesprek tussen de exploitant van het filmhuys en mij tot een oplossing kunnen leiden? Ja.
Hebben de exploitant van het filmhuys en ik dan misschien al een afspraak gemaakt voor een gesprek in een poging om tot een oplossing te komen? Ja!

Actualisatie – Hand- en spandiensten

Moest vrijdag in Gennep zijn. Kwam daar deze stoel tegen: Hé, waar hadden we die ook al weer eerder gezien? O ja: Herinnerde me er aan dat we hier bijna op de dag af een jaar eerder ook verkiezingen hadden. Mooie tijd. Bestond het hele leven maar uit verkiezingen. Verkiezingstijd is voor de kiesgerechtigde burger spiegels en kralen in ontvangst nemen en kopjes krijgen.
Neem nu de club van die groene stoelen, het CDA. Dat opende vorig jaar de verkiezingscampagne met een ballonvaart en bloemetjes ‘om mensen te belonen die zich extra inspannen voor de gemeenschap’. Daarna volgden die her en der neergekwakte groene stoelen. ‘De stoel symboliseert dat het CDA actief in gesprek is en blijft met alle inwoners van haar gemeente’, aldus de website. En verder: ‘U kunt hierop plaatsnemen en met de mensen van het CDA in gesprek gaan.’ Natuurlijk mochten ook de bewoners van de verzorgingshuizen Berkele Heem en Sevenheijm niet worden overgeslagen. Zij kregen een muzikaal programma voorgeschoteld waarbij gemeenteraadskandidaten van het CDA ‘hand- en spandiensten’ verrichtten. Laten we vooral ook de nu al legendarische verkiezingssong en de voor een Oscar genomineerde korte film Het geheim wapen van het CDA – uiteraard uitgezonden op CDAHorstadMaasTV – niet vergeten.
Een jaar later. Met die Oscar is het niets geworden. CDAHorstadMaasTV staat sinds 17 november 2009 op zwart. Gezongen wordt er alleen nog onder de douche. De JPB-ballon is genadeloos doorgeprikt. De bloemetjes zijn verwelkt. De groene stoelen dus verpatst aan de partijbroeders en -zusters in Gennep. In gesprek blijven met alle inwoners van de gemeente? Op de Hiltho, ja. Maar verder?
En die arme oudjes en hulpbehoevenden dan in Berkele Heem en Sevenheijm? Die kregen vorig jaar de belofte dat het CDA ‘deze vorm van vrijwilligerswerk structureel in haar activiteitenprogramma zal opnemen’. Het muzikaal programma zou zelfs ‘een jaarlijkse happening’ worden bij gebleken succes. Is succes uitgebleven? Of vinden die hand- en spandiensten in jaren zonder verkiezingen evengoed plaats maar worden ze niet aan de grote klok gehangen? Je mag het hopen. Wat is er immers op tegen om ook buiten verkiezingstijd kopjes te geven en spiegels en kralen uit te delen?

Intermezzo – Verlanglijstje

Horst, 22 november 2010

Beste Sint,

Als het goed is, heeft u vorige week mijn verlanglijstje voor 6 december ontvangen. Maar mag ik daar heel misschien nog iets aan toevoegen? Nu weet ik wel dat kinderen die vragen worden overgeslagen, maar omdat het om een boek gaat – en dus niet om zoiets ordinairs als een televisie, computerspelletje of i-pad – hoop ik op uw clementie. Gepland toeval heet het, van journalist Rien Fraanje en bestuurskundige Jouke de Vries. Het beschrijft het aan de macht komen van Jan Peter Balkenende in het CDA in 2002. U vraagt zich natuurlijk af waarom ik nu pas aan kom zetten met een boek dat al op 14 september is verschenen. Welnu, dat komt omdat de publicatie van het boek me eerder was ontgaan. Martin Sommer maakte me er zaterdag in z’n column in De Volkskrant opmerkzaam op. Hij geeft in het kort de inhoud van het boek weer. Met de auteurs komt hij tot de conclusie dat Jan Peter Balkende uiteindelijk in het zadel werd gehesen door Léon Frissen, destijds burgemeester van Horst aan de Maas. U zult wel begrijpen dat die conclusie mij als geboren en getogen Horstenaar met trots vervulde. Denkt u zich eens in: de burgemeester van mijn Horst aan de Maas die aan de wieg heeft gestaan van die zo zegenrijke afgelopen acht jaren!
Heeft u in Spanje trouwens meegekregen dat Nederland ook het kabinet Rutte aan een Horstenaar – of eigenlijk een Meterikker van Hegelsomse komaf – te danken heeft? Mocht dat nieuws niet tot u zijn doorgedrongen dan kan ik u dit stukje van harte aanbevelen.Maar ik dwaal af. Terug naar dat boek. Volgens Martin Sommer suggereren de auteurs dat Léon Frissen als dankbetuiging voor zijn steun aan Jan Peter Balkenende drie jaar later tot commissaris van de koningin in Limburg werd benoemd. Sommer citeert Fraanje en De Vries: ‘Een opmerkelijke carrièrestap voor een burgemeester van een gemeente met veertigduizend inwoners.’ Eerlijk gezegd doet dit citaat me wel een beetje twijfelen aan de kwaliteit van het boek. Horst aan de Maas had in 2005 namelijk helemaal geen veertigduizend inwoners, maar een dikke tienduizend minder – wat de carrièrestap van de heer Frissen natuurlijk nog opmerkelijker maakt. U bent het toch met me eens dat ondanks dit foutje een boek waarin Horst, of althans de burgemeester van Horst aan de Maas, een hoofdrol speelt, niet in mijn boekenkast mag ontbreken? Ooit hoop ik nog eens te kunnen bewijzen dat het centrum van de Nederlandse macht niet in Amsterdam, Den Haag of op paleis Noordeinde ligt, maar gewoon in mijn eigen Horst. Dit boek kan bijdragen aan de onderbouwing van die stelling. Mag ik daarom rekenen op uw spreekwoordelijke barmhartigheid?

Groetjes,

Wim

Klein mysterie 216 – Padre Familias (2)

‘Ik ben blij met de steun voor Padre Familias. Dat werk is ontdekt tijdens een kunstmanifestatie. Ik heb toen meteen een optie genomen tegen een zeer aantrekkelijke prijs. Ik heb foto’s ervan laten zien aan het college en aan de projectgroep en iedereen vond dat het zeer geschikt was voor plaatsing ergens in Hof te Berkel. Het is een eenmalige kans. Maar het is geen beleggingsobject.’‘Het beeld heeft de vereiste uitstraling en formaat. Een alternatief zou veel duurder zijn omdat er dan met een opdrachtverstrekking moet worden gewerkt, er komt overleg, er zal een ontwerp gemaakt moeten worden etc. Het complete traject moet doorlopen worden. Alleen al aan ambtenarenuren kost dat volgens mij hetzelfde.’Toen ik wethouder Ger van Rensch deze woorden vorige week tijdens de gemeenteraadsvergadering hoorde uitspreken (klik hier en ga vervolgens naar 3.35 en 6.05 uur), droeg ik geen klomp. Had ik dat wel gedaan, dan was ie geheid gebroken. Mijn totale uit het veld geslagenheid had niet alleen te maken met de woorden van de wethouder, maar ook met het uitblijven van enige reactie van de gemeenteraad. Een interviewtje met mezelf:Kun je in het kort uitleggen wat er aan de hand is?
‘De gemeente Horst aan de Maas gaat voor 13 duizend euro het beeld Padre Familias van Chris Roose aankopen. Het krijgt een plaats in het nog te realiseren ‘woon-zorggebied’ Hof te Berkel in Horst.’
Geweldig! Jij bent toch altijd een pleitbezorger van meer kunst in de openbare ruimte?
‘Klopt.’
Wat heb je er dan op tegen? Je vindt het zeker weer niet mooi!
‘Dat kon wel eens meevallen. Afgaande op de foto’s in Dagblad De Limburger en De Echo van Horst lijkt het me best een aardig beeld.’
Wat zit je dan te mauwen?‘Dat het blijkbaar de persoonlijke smaak van wethouder Van Rensch is die bepaalt welke kunstwerken wij hier krijgen.’
Maar die smaak noemde je net nog wat betreft Padre Familias ‘best aardig’!
‘Het zal me worst wezen of die persoonlijke smaak van de wethouder best aardig, smakeloos of verfijnd is. Waar het om gaat, is dat de persoonlijke smaak van de wethouder er niet toe zou moeten doen. Ik pleit hier niet voor niets al meer dan twee jaar voor herinvoering van de commissie Kunstvoorzieningen.’
Maar als de wethouder kijk heeft op kwaliteit dan is zo’n commissie toch alleen ballast?
‘Nog een keer: ik wil niet zijn overgeleverd aan de willekeur van een wethouder. Onbegrijpelijk dat de voltallige gemeenteraad dat zomaar accepteert. Als de wethouder zou besluiten alle lantaarnpalen in de gemeente roze op te schilderen omdat híj dat toevallig mooi vindt, zouden de geachte dames en heren – terecht – op hun achterste poten staan. Waarom nu dan niet?’Punt gemaakt. Laatste vraag. Wat zijn dat eigenlijk voor afbeeldingen bij dit stukje?
‘Oh, dat zijn beelden en installaties die ik zelf heb gemaakt. Van boven naar beneden: Homo transsexualis niger, Oprukkende horden, Polar bear VII (pale blue), Beata Virgine, Omgevallen schijnheiligheid en Guerreiro Verde. Allemaal verkrijgbaar tegen een zeer aantrekkelijke prijs. Mooie beleggingsobjecten, veel gemeenten zouden er hun voordeel mee kunnen doen.’
Ook Horst aan de Maas?
‘De deur staat altijd open voor meneer Van Rensch.’

Klein mysterie 215 – Filmhuys

Als ik tegenwoordig nog naar de film ga, is het meestal in Nijmegen, in Lux. Venlo heeft weliswaar ook een filmhuis, maar de programmering spreekt me om de een of andere reden minder aan. In Lux, maar ook in Plaza Futura in Eindhoven, worden daarentegen elke week wel een of meerdere films vertoond die ik zou willen zien. Toch begeef ik me slechts enkele keren per jaar derwaarts. De aanzienlijke reistijd (in beide gevallen minimaal twee uur voor heen- en terugreis) weerhoudt me van een frequenter bezoek. Ik beklaag me daar niet over, ik heb aanvaard dat dit inherent is aan het wonen in een plattelandsdorp dat te klein is voor een bioscoop, laat staan een filmhuis. Des te groter was de verrassing toen een jaar (of misschien wel twee of drie) geleden in de lokale media kond werd gedaan van de opening van een filmhuis in de Kasteelboerderij in Horst. Voor verdere details werd verwezen naar een website. Daar was iets mee aan de hand: ik kreeg ze niet geopend of ze was nog niet operationeel, zoiets moet het zijn geweest. Omdat ik er verder ook niets meer over hoorde of las, raakte het filmhuis uit m’n blikveld. Tot afgelopen donderdag. Een aankondiging in De Echo van Horst en Hallo Horst aan de Maas dat het filmhuis van stichting Puur Cultuur begint aan een nieuw seizoen. Vertoond worden ‘Films die doorgaans niet uit het commerciële circuit komen maar zeer de moeite waard zijn om bekeken te worden. Films waar je stil van wordt, die ontroeren of aan het denken zetten.’ Precies wat ik zoek! Een prachtfilm als Honey in Horst? Of wie weet misschien wel een retrospectief van de Griekse filmgod Theo Angelopoulos?Dat het filmhuis van stichting Puur Cultuur blijkens het persbericht het seizoen op 18 november opent met The Matrix is een kleine tegenvaller, omdat dat bij mijn weten nu juist een commerciële film pur sang is. Daardoor niet uit het veld geslagen, besluit ik voor het verdere programma een bezoekje te brengen aan www.puurcultuur.nl. Daar wacht me een tweede, aanzienlijk grotere tegenvaller: het filmhuis heet daar ineens ‘filmhuys’, dus met vreselijke y in plaats van i. Meteen daarop volgt de genadeklap als ik op ‘filmhuys’ klik: ‘Om het volledige programma te bekijken, moet u lid zijn van onze FilmHuys club. Het lidmaatschap kost 3 Euro per jaar en is persoonlijk.’ Betalen om alleen maar het programma te bekijken? Zijn ze helemaal van god los? Dat nooit. Toch maar gewoon die reistijd naar Nijmegen of Eindhoven voor lief blijven nemen.