Intermezzo – Meisje gevraagd voor dag en nacht

Gedichtendag vandaag! Beluister hier mijn bijdrage, getiteld Meisje gevraagd voor dag en nacht:

Top 5 – Afgedekte voorruiten van Horster auto’s

Wat dezer dagen ook welig tiert – altijd leuk om die uitdrukking erin te kunnen gooien – is het afdekken van voorruiten van auto’s. Dit ter voorkoming van ijsvorming. Blijkbaar is niet iedereen even gevoelig voor de romantiek van het krabben met zo’n ijskrabbertje dat nooit scherp genoeg is en nooit alles raakt.

Afdekken dus. Huidige trends in voorruitafdekland zijn de voorruitfolie en de anti-ijsdeken. Voorruitfolie is lastiger te bevestigen en daardoor windgevoeliger. De anti-ijsdeken is duurder maar biedt meer afdekgemak dan voorruitfolie.

Hedenochtend uitgevoerd diepgaand onderzoek heeft me geleerd dat Jan Splinter in Horst overwegend door de winter komt met voorruitfolie. Daarbij dient opgemerkt dat het onderzoek bij daglicht werd verricht. Dit is mogelijk van invloed op de uitkomsten: niet geheel uit te sluiten valt dat anti-ijsdekengebruikers vroegopstaanders zijn en op het moment van onderzoek al onderweg waren naar hun plaats van bestemming, terwijl voorruitfolie-adepten misschien juist uitslapers zijn. Binnenkort uit te voeren nachtelijk onderzoek zal hierover duidelijkheid moeten verschaffen.  

Voor nu alvast de exclusieve Horst-sweet-Horst top 5 van afgedekte voorruiten van Horster auto’s, met zowel voor beginnende als gevorderde voorruitafdekkers enkele handige do’s en dont’s. Komt ie:

5. Vinkenstraat

Het gebruik van voorruitafdekmiddelen met een afbeelding van ijsberen in de sneeuw valt uitsluitend te tolereren als er sneeuw ligt.

4. Hof te Berkel

Dat bedoelen we nou met de windgevoeligheid van voorruitfolie: afgelopen nacht waaide het niet of nauwelijks en toch hangt de folie scheef.

3. Jan van Eechoudstraat

Geheel witte voorruitafdekmiddelen zijn gezien het kleurcontrast vooral aan te raden bij het ontbreken van sneeuw. Zij het niet bij witte of grijze auto’s.  

2. Prinses Beatrixstraat

Met de aloude deken is natuurlijk ook niets mis. En al helemaal niet als de deken ook nog is voorzien van een appetijtelijk kleurenpatroon.

1. Schansstraat

Karton! Zo simpel kan het dus ook zijn. Spotgoedkoop en windgevoeligheid ondervangen door ruitenwissers. Wel enige vraagtekens bij de duurzaamheid in geval van neerslag.

Intermezzo – Jurrie Koolhof

Soms kan ik er niet omheen dat ik een voetbalverleden heb. Nu bijvoorbeeld.

21 mei 1989. Een warme, zonovergoten zondag. Arnhem is uitgelopen: Vitesse kan deze middag na een achtjarig verblijf in de eerste divisie eindelijk weer naar de ere-divisie promoveren. Negenduizend toeschouwers bevolken Nieuw Monnikenhuize – van het Gelredome op dat moment nog geen spoor. Tegenstander is Helmond Sport, een benedenmodale club, met een benedenmodaal elftal. Van dat benedenmodale elftal van die benedenmodale club ben ik de beneden benedenmodale linksback.

Vitesse moet winnen om zeker te zijn van promotie. Fluitje van een cent, zou je denken met erkende grootheden als Frans Thijssen, Edward Sturing, John van den Brom, Raimond van der Gouw en Martin Laamers in de gelederen. Toch komt de benedenmodale club na zeven minuten op voorsprong door Erik Keizers.

Ook als Vitesse in de eerste minuten na rust twee keer scoort is het geen gelopen koers. Zelfs de linksback van de benedenmodale club houdt met hangen en wurgen stand tegen z’n persoonlijke tegenstander, de pijlsnelle Rick Hilgers. Na 85 minuten moet Hilgers het veld ruimen (momentje van triomf voor de linksback). Jurrie Koolhof maakt zijn opwachting. Jurrie Koolhof! Vijfvoudig international en twee jaar eerder nog de gevierde spits van PSV. Nu topscoorder van Vitesse. Even breekt de linksback van de benedenmodale club het klamme zweet uit. De paniek wijkt snel als Koolhof de linksback toevoegt: ‘Wij hebben dadelijk wat te vieren, dus je gaat niet schoppen, hè? Gewoon rustig aan doen!’ Dat buitenkansje laat de linksback (wiens repertoire sowieso niet in schoppen voorziet) zich niet ontglippen: ‘Oké, maar dan moet jij ook gewoon rustig aan doen.’ Koolhof: ‘Goed, afgesproken, we doen allebei niks die laatste paar minuten, we laten het spel gewoon aan ons voorbijgaan.’

Twee minuten later: steekpass van Frans Thijssen, Koolhof sprint in de allerhoogste versnelling naar de bal, de linksback als versteend achter zich latend, en scoort de bevrijdende 3-1. Nieuw Monnikenhuize ontploft.

Enkele weken later wordt de linksback definitief ongeschikt bevonden voor het betaalde voetbal. Jurrie Koolhof blijft nog een jaar bij Vitesse, promoveert én degradeert met De Graafschap en sluit zijn bovenmodale carrière af bij Veendam, de club waarvoor hij in 1978 ook zijn debuut in het betaalde voetbal heeft gemaakt.

Top 5 – Achtergebleven sporen van stopcontacten en lichtschakelaars op de muren van ’t Gasthoês

Een reus met een gigantische sloophamer. Daarnaast een anderhalf uur eerder onthuld bouwbord met het opschrift ‘Revitalisering Gasthoes’. Sloophamer en revitalisering: gaat dat samen? Nee, nu niet kritisch gaan doen. Ook niet over dat verontrustende bericht vorige week op de gemeentepagina in Hallo Horst aan de Maas: ‘Om in het nieuwe Gasthoês alles in goede banen te leiden, wordt een nieuwe organisatie opgericht. Hoe deze er precies uit komt te zien is nog niet duidelijk.’ Nu ook niet mauwen over de revitalisering die nog tot maart stil ligt. En evenmin mekkeren over de revitaliseringskosten die, al voordat de revitalisering is begonnen, hoger zijn dan begroot.

Nee, nu, vanmiddag, gewoon genieten van het gestripte gebouw. Dankbaar zijn dat die mallotige luifel boven de entree is verdwenen. Net als die maffe entreetrap. Genieten van het labyrintische, van die smalle gangetjes, van dat kruip-door-sluip-door, van de vele hokken en hokjes. Er voor de zoveelste keer versteld van staan dat dit gebouw met z’n vijftien verschillende niveaus (of waren het er achttien, negentien?) ooit heeft kunnen functioneren als ziekenhuis. Proberen voor te stellen hoe het was om hier te worden verpleegd. Herinneringen oproepen aan bijgewoonde activiteiten in de al nauwelijks meer herkenbare grote zaal. Fantaseren over een manifestatie met experimentele video’s waar het gebouw zich juist in deze toestand bij uitstek voor leent. Terugdenken aan de opening na de vorige revitalisering, alweer 37 jaar geleden. Voor het eerst het interieur van de kapel in z’n oorspronkelijke glorie bewonderen.

Wát een gebouw! Kan het niet voor eeuwig blijven zoals het nu is? Nee, natuurlijk kan dat niet. Want: wie a zegt, moet ook b zeggen. Enzovoort. Maar kan er dan niet op z’n minst een professionele fotograaf worden ingehuurd die de huidige naakte schoonheid van het gebouw tot in het kleinste detail vastlegt? Met inbegrip van de sporen die stopcontacten en lichtschakelaars op de muren hebben achtergelaten? Nu het nog niet zover is hier alvast (door een amateurfotograaf) de Horst-sweet-Horst top 5 van achtergebleven sporen van stopcontacten en lichtschakelaars op de muren van ’t Gasthoês. Komt ie:

5.

4.

3.

2.

1.  

Klein mysterie 764 – Lijnenspel

Gisteren
Meterikse Veld
Lijnenspel
Staar ernaar
Dertig seconden
Langer mag
Je ziet niet meer wat je weet
Je weet niet meer wat je ziet
Betoverend

Intermezzo – OptiZeen (1) / Frank Schijven: After the goldrush

Een gouden kruiwagen met rode handvaten.
Dertien goudklompen.
Dertig vogelkooitjes met daarin dertig dode kanaries.
Gouden schapenwol.
Foto’s van goudklompen op onooglijke plaatsen.

Allemaal te zien in de etalage van de voormalige winkel van opticien Kruytzer, naast de Sint-Lambertuskerk in het centrum van Horst. Wat heeft dit te betekenen?

Genoemde objecten zijn onderdeel van de installatie After the goldrush, een kunstwerk van Frank Schijven uit Melderslo. Genoemde objecten waren ook onderdeel van zijn installatie Toen de Goden afscheid namen, die te zien was tijdens Altaarnatief, de kunstmanifestatie in de Sint-Lambertuskerk in het laatste weekend van december.  

Toen de Goden afscheid namen was mooi, zoals ook After the goldrush mooi is. Maar Toen de Goden afscheid namen was méér, zoals ook After the goldrush méér is. Intrigerend bijvoorbeeld. En kritisch. En vragen opwerpend. Niet bepaald optimistisch ook. In de woorden van de maker:

‘Voor de een is God almachtig, voor de ander is het slechts een illusie. Voor de een betekent een goudklomp macht en status, voor de ander is het gewoon een steen. Wanneer zijn we subjectieve waarden gaan toekennen aan bepaalde zaken, zoals verhalen en materie? Verloor de mens hierdoor langzaam het metafysische contact met zichzelf en zijn leefomgeving? De zucht naar meer heeft desastreuze proporties aangenomen. Al onze systemen neigen naar fundamentalisme, of het nu gaat om de economie, onze voedselvoorziening, het milieu of de religies. De spreekwoordelijke “kanarie in de mijn” is echter al duizend doden gestorven. Maar we zien het niet, of willen het niet zien, we zijn verblind door de schittering van God en Goud. We zijn als vogels, gevangen in gouden kooien. De economie belooft gouden bergen en is de nieuwe, allesbepalende religie.’

Denk daar maar eens heel goed over na!

After the goldrush is te zien tot en met 3 februari. Daarna zullen andere leden van kunstenaarscollectief Zeen onder de naam OptiZeen eigen werk tonen in de etalage van de tot sloop veroordeelde voormalige brillenwinkel, ieder voor een periode van twee à drie weken.

Niet te zien in After the goldrush, maar wel tijdens Altaarnatief en nu ook op Horst-sweet-Horst: de even geweldige als verontrustende video Toen de Goden afscheid namen, waarin de kunstenaar zelf als gouddelver figureert:

Intermezzo – Factsheet

En zo duikt Horst-sweet-Horst ineens op in de Factsheet Gemeenteraad Horst aan de Maas 2018! Tot twee keer toe zelfs! Vereerd! Bijzonder vereerd!

De eerste vermelding is terug te vinden op bladzijde 7, waar vijf ‘facts’ van Eric Beurskens (negentien jaar gemeenteraadslid voor VVD en Essentie en sinds een half jaar wethouder) worden opgesomd. Eén van die facts: ‘Hij werd begin dit jaar in Horst-Sweet-Horst betiteld als het meest gezaghebbende raadslid van 2017.’ Blijkbaar is het oordeel van Horst-sweet-Horst gezaghebbend genoeg om op het palmares van Eric Beurskens te mogen prijken. Doet goed!

De tweede vermelding is op bladzijde 15, in de rubriek En nu geheel iets anders! Een rubriek ‘met in feite onnutte informatie of liever gezegd, het gaat nergens over’. Onnutte informatie? Het gaat nergens over? Dat is dan weer een knalharde klap in het gezicht van Horst-sweet-Horst: informatie op Horst-sweet-Horst is áltijd nuttig, het gaat nóóit nergens over. Onbegrijpelijk misverstand. Maar dit geheel terzijde. Op bladzijde 15 komen de drie stukjes aan de orde die Horst-sweet-Horst afgelopen jaar publiceerde over de keukentafels van gemeenteraadsleden (klik hier, hier en hier).

Over de Horst-sweet-Horst top 5 van keukentafels van Horster gemeenteraadsleden wordt in de Factsheet opgemerkt:

‘In zijn Top 5 eindigde Aniet Fonteyne op de 1^e plaats. Hij refereerde in deze o.a. naar Karl Marx die op de foto te zien was. Dit laatste is bij Horst-Sweet-Horst niet geheel onverwacht te noemen.’

Wordt hier soms de suggestie gewekt dat Horst-sweet-Horst marxistisch is? Dat die top 5 niet objectief zou zijn? Behalve het feit dat informatie op Horst-sweet-Horst áltijd nuttig is en nóóit nergens over gaat, is Horst-sweet-Horst, zoals trouwe lezers weten, óók objectief – tot op het bot en áltijd!

Helemaal aan het eind van het stukje krijgt Horst-sweet-Horst nog een tweede veeg uit de pan:

‘Overigens valt het van Horst-Sweet-Horst tegen, dat er nog geen top 5 is van waar gaan de raadsleden met hun boodschappenlijstje inkopen doen (of wat staat er op). Dit, omdat diezelfde Peter Elbers [wiens opmerking over zijn keukentafel de aanleiding vormde voor de drie keukentafelstukjes] in de voorbereidende vergadering van 23 oktober de opmerking maakte dat huurcontracten (van recreatieparken) niet meer waarde hadden dan de kassabonnen van de Jumbo.’

Die opmerking van Peter Elbers is Horst-sweet-Horst helaas ontgaan. Anders had Horst-sweet-Horst Peter Elbers uiterst objectief de mantel uitgeveegd over zijn insinuatie dat kassabonnen van Jumbo geen waarde hebben. Maar dit geheel terzijde. Wat betreft die tweede veeg uit de pan (waarom nog geen Horst-sweet-Horst top 5’s van favoriete supermarkten van Horster gemeenteraadsleden en/of hun boodschappenbriefjes?):

Factsheets die vragen, worden door Horst-sweet-Horst overgeslagen!

Intermezzo – WOŚP (2)

Erg druk was het nog niet, maar de stemming zat er al vroeg in, gisteren aan het begin van de middag in zaal De Meulewiek in Meterik.

Aan de orde was de lokale finale van WOŚP, een Pools liefdadigheidsfestijn dat zijn weerga niet kent – vrijdag publiceerde ik er al een stukje over op Horst-sweet-Horst (klik hier). Zumba, een groot springkussen, een hiphopper, Poolse gerechten, een schminktafel, een fotostudio, veilinggoederen die op het laatste moment nog werden ingebracht en noem allemaal maar op.

Later op de dag moet De Meulewiek hebben uitgepuild, gezien de tot in de verre omtrek geparkeerde auto’s met Pools kenteken. Ongetwijfeld zal een oorverdovend gejuich zijn opgegaan, toen aan het eind van de dag bekend werd gemaakt dat de opbrengst 7954 euro bedroeg, een record in de Horster WOŚP-geschiedenis.

Zo ongeveer tegelijkertijd werd duizend kilometer verderop een aanslag gepleegd op Pawel Adamowicz, sinds 1998 burgemeester van Gdansk, terwijl hij een toespraak hield bij de grote finale van WOŚP in zijn stad. ‘Gdansk wil de stad zijn van solidariteit’, zei hij, vlak voordat hij werd neergestoken. Hij is vandaag aan zijn verwondingen bezweken. Adamowicz stond in heel Polen bekend als voorvechter voor homorechten en migranten én als criticus van de uiterst conservatieve regeringspartij PiS. PiS, dat zich – zoals ik vrijdag al schreef – regelmatig laatdunkend heeft uitgelaten over WOŚP.

Jurek Owsiak, sinds de oprichting in 1991 het gezicht van WOŚP en eveneens bepaald geen vriend van PiS, heeft inmiddels zijn aftreden als voorzitter van WOŚP bekendgemaakt. Onder meer omdat hij in bepaalde PiS-kringen medeverantwoordelijk wordt gehouden voor het gebeurde in Gdansk.

Zo is wat een feestdag behoorde te worden, uitgelopen op een drama. Te vrezen valt dat door deze moord de toch al gespannen situatie in Polen zal escaleren.

Ik huil mee met alle Polen, maar in het bijzonder met de Polen in Horst aan de Maas.

Intermezzo – WOŚP (1)

‘Met name tijdens de feestdagen hebben veel Poolse mensen met hun kinderen bij ons geschaatst.’

Jan-Rein Visscher secretaris van Stichting IJsbaan Horst, afgelopen maandag in dagblad De Limburger

Wie zei daar dat Polen niet willen integreren? Nu nog andersom! Zondag is daarvoor een uitgelezen kans. Want zondag is de grote finale van WOŚP (spreek uit: ‘wosjp’). Ofwel: Wielka Orkiestra Świątecznej Pomocy (geen idee hoe je dat uitspreekt). Wat letterlijk vertaald zoiets betekent als ‘Groot Orkest van Kerstliefdadigheid’.

WOŚP is een onafhankelijke organisatie die jaarlijks de grootste liefdadigheidsactie van Polen op touw zet. Vele tienduizenden vrijwilligers zamelen geld in voor medische apparatuur die vooral de kinder- en ouderenzorg ten goede komt.

Zo ongeveer alles is in Polen onderwerp van politiek debat. Zelfs WOŚP. Vertegenwoordigers van de regerende PIS-partij en hooggeplaatste conservatieve katholieken hebben zich regelmatig negatief uitgelaten over WOŚP. Dat de Polen zich hierdoor niet van de wijs laten brengen, blijkt uit de opbrengsten: afgelopen jaar meer dan twintig miljoen euro.

Jurek Owsiak, opgeleid als pedagoog maar vooral door zijn optredens op radio en televisie een BP, is het gezicht van WOŚP. Hij ontwikkelde in 1991 het idee en is nog altijd voorzitter van de organisatie. Het succes zit ‘m vooral in de aanpak, aldus Owsiak in 2005 in De Volkskrant: 'In plaats van geld in te zamelen door medelijden op te wekken, doen we het met rock-'n-roll.'

De grote finale van WOŚP vindt jaarlijks plaats op een zondag in januari, niet alleen in Polen, maar in de hele wereld. En ja, sinds enkele jaren ook in Horst. Komende zondag is De Meulewiek in Meterik plaats van handeling. Tussen 12.00 en 19.30 uur zijn er kinderactiviteiten en optredens van zowel Poolse als Horster artiesten. Je kunt er Poolse lekkernijen en gerechten proeven, er zijn veilingen en je kunt natuurlijk ook gewoon doneren. Elke zloty en euro gaat naar het goede doel.

Draag bij aan de wederzijdse integratie, neem zondag een kijkje in De Meulewiek en doneer!

Intermezzo – Eddy en Max

Een ontmoeting met Eddy (links). En met Max. Allebei 21, al zo’n beetje hun hele leven vrienden. Allebei gek van muziek: ‘Toen we een jaar of 15 waren, maakten we eigen versies van bestaande nummers, gewoon om lol te hebben.’ Daarna gingen ze echt muziek maken. En clips. Dat wil zeggen: Eddy. Met Max als klankbord en manusje-van-alles. Gekscherend betitelt hij zichzelf als ‘manager’. Hij figureert ook in de clips, die wel héél professioneel ogen. Eddy is dan ook afgestudeerd als cameraman en editor aan SintLucas in Eindhoven. En heeft een eigen bedrijf: Eddy Creative Productions (klik hier). En maakte onlangs een video voor Burger King.

De muziek dan. Eddy is een man van projecten. Het eerste kwam in juli vorig jaar uit en heet The Movie Project. Dat bestaat uit tien songs, met een mix van genres en met elk een eigen clip. Samen vormen ze een verhaal dat zich ontvouwt in een film, geschoten op tal van locaties, onder meer in Horst aan de Maas:

Z’n jongste project is getiteld Stories. Ditmaal vier losse verhalen, met vier nieuwe karakters. De clips verschijnen in de loop van dit jaar, maar de nummers zijn al te beluisteren op YouTube. Nu geen mix van genres maar een cohesive sound: ‘Een experimentele sound, gemixt met elektronische invloeden.’ Een van de nummers, Wild West, doet me aan het begin een beetje denken aan Tom Waits. ‘Tom Waits? Nooit van gehoord!’ Ai, generatiekloof.

Hij verzint de karakters zelf. Autobiografisch zijn ze niet, ‘al zit er wel veel van mij in’. ‘Wild West is geïnspireerd op de cowboyverhalen in het Wilde Westen. Joss Mennen is ook te horen op het nummer. Hij introduceert het karakter. Lucid Lucy gaat over een weduwe die haar man heeft verloren bij een ongeluk. In rouw leeft ze in dromen van andere mannen. Frank Stein is afgeleid van het monster van Frankenstein en is gebaseerd op mijn eigen leven. Half Moon gaat over een vrouw die bij halve maan jaagt op mannen. Dit is geïnspireerd op mijn ex die niet kon slapen bij volle maan.’

Eddy ziet zich trouwens meer als verhalenverteller dan als muzikant. Hij vindt zichzelf niet in een hokje te plaatsen: ‘Ik ken niemand die zo werkt als ik.’ Fans heeft hij over de hele wereld, zijn focus ligt niet op een Nederlands publiek. Optreden doet hij niet, wel is het zijn ambitie ooit performances te doen.

En dan moeten ze iets bekennen. Herinner ik me nog mijn stukje over een paspop op het Sint-Lambertusplein dat ik afgelopen zomer schreef? Natuurlijk herinner ik me dat stukje (klik hier). Of ik weet wie daar achter zaten? Nee. Zij! Max: ‘Dat was een soort promotiestunt voor The Movie Project, de pop is gekleed zoals het voornaamste karakter in die video. Eerst moesten we aan een paspop zien te komen, wat nog best lastig was, daarna hebben we kleding gekocht en de pop vastgelijmd. Vervolgens maar zien wat er gebeurt. Was wel spannend. We wilden mensen tot nadenken aanzetten.’

  

Verder nog iets? Eddy: ‘We houden ervan om te observeren, om buiten te chillen. Mensen te volgen die bijzondere dingen doen.’ Max: ‘Nee, we zijn niet saai. Horst is wel saai.’ Daarom overwegen ze Horst te verlaten. Hetgeen een ernstig verlies zou zijn, Horst aan de Maas heeft een tekort aan Eddy’s en Maxen.

Intermezzo – Connecting Light

Ongrijpbaar. Hèhè, na vier dagen lang tevergeefs zoeken heb ik het woord dan eindelijk gevonden, opgediept uit de krochten van mijn hersenen. Ongrijpbaar. Dát is het woord waarmee ik de ervaring Connecting Light het best kan vatten. Een onuitwisbare ervaring. Ongrijpbaar, zowel letterlijk als figuurlijk.

Wat is Connecting Light? Volgens de website (klik hier):

‘Een grensoverschrijdend project tussen Venlo en Kaldenkirchen van beeldend kunstenaar Suzanne Berkers in samenwerking met Stichting Het Raam. Een groene laserstraal verbindt vijf markante gebouwen in de donkere hemel. Connecting Light laat zien dat er overal verbindingen zijn, tussen gebouwen en tussen mensen en het landschap. De kunstenaar wil een positief signaal geven. Wij zijn deel van een groter geheel en kunnen niet bestaan zonder elkaar.’

Vrijdagavond was ik deelnemer aan een door Suzanne Berkers begeleide Connecting Light-wandeling. We volgden de groene laserstraal die het Venlose stadskantoor verbindt met een van de Molenbossenflats in Blerick. En de groene laserstraal die die Molenbossenflat op zijn beurt verbindt met een fabrieksschoorsteen in Tegelen. Een wandeling van 75 minuten. Voor mij lang genoeg om compleet van de kaart te raken.

Ongrijpbaar is die groene laserstraal. Zelfs met een ladder van vijftig meter kun je ‘m niet pakken. Onbeweeglijk hangend in de lucht en toch telkens veranderend van aanzien. Geluidloos ook en mede daardoor een enorme rust uitstralend. Geen rust van de stilte voor de storm, maar een weldadige, beschermende rust. ‘Wat er ook gebeurt, ik blijf hier hangen, ik neem je onder mijn hoede.’

De groene laserstraal maakt dat je de ruimte anders beleeft. Een ervaring die ik maar één keer eerder in mijn leven had. En wel op vrijdag 29 november 2013 bij een bezoek aan de Big Air Package van Christo in de Gasometer in Oberhausen (klik hier).

Connecting Light – diep ontroerend, onvergetelijk, land art zoals land art bedoeld is. Ongrijpbaar, letterlijk én figuurlijk, niet in woorden of foto’s te vangen. Je moet het ervaren, meemaken, beleven. Niet vanuit de auto, niet op de fiets, maar lopend. Dat kan alleen deze week nog. Doe het, in godsnaam doe het!

P.S. 1 Waarom dit stukje op Horst-sweet-Horst verschijnt? Omdat Connecting Light ook te zien is vanaf het grondgebied van de gemeente Horst aan de Maas – een van de laserstralen verbindt het Venlose stadskantoor met de Innovatoren.

P.S. 2 De eerste drie foto’s zijn gemaakt door Erik van Maarschalkerwaard. Ik publiceer ze hier met zijn toestemming, waarvoor dank.