Intermezzo – Ingezonden stukken (2)

Niets veranderlijker dan een mens. Op 31 december van het afgelopen jaar verklaarde ik hier nog ferm dat iedereen van harte bleef uitgenodigd een ingezonden stuk op Horst-sweet-Horst te publiceren. En nu, nog geen drie maanden later, verklaar ik hier even ferm dat het – houd u vast! – met onmiddellijke ingang is afgelopen met de ingezonden stukken op Horst-sweet-Horst.

Wat heeft mij hiertoe doen besluiten?

• niet het feit dat Ruud Verheggen op Facebook meerdere malen heeft gepleit voor een publicatieverbod van deze of gene op Horst-sweet-Horst. Hoe hoog ik de pastoor van de parochiefederatie Maasdorpen ook acht, ik maak nog altijd mijn eigen afwegingen;
• niet het feit dat ingezonden stukken niet zouden worden gelezen. Dat is namelijk geen feit: vier van de tien best gelezen berichten ooit op Horst-sweet-Horst zijn ingezonden stukken;
• niet het feit dat ingezonden stukken te veel zouden worden gelezen. Dat is namelijk geen feit: de meerderheid van de ingezonden stukken verdient het om zo veel mogelijk te worden gelezen;
• niet het feit dat ik het niet eens zou zijn met de inhoud van de ingezonden stukken. Dat is namelijk geen feit: met de strekking van de meeste stukken ben ik het roerend eens.

Wat heeft mij dan in vredesnaam wél doen besluiten met onmiddellijke ingang te stoppen met het publiceren van ingezonden stukken op Horst-sweet-Horst? In oplopende volgorde van belangrijkheid:

• het feit dat het soms lastig werd door de bomen nog het bos te zien: de laatste drie gepubliceerde berichten waren allemaal ingezonden stukken;
• het feit dat het teveel dezelfde mensen waren die me ingezonden stukken stuurden (hetgeen geen verwijt is aan die mensen, maar juist aan de mensen die me géén ingezonden stukken stuurden);
• het feit dat ik tot mijn leedwezen moest constateren dat de ingezondenstukkenrubriek ook na negen jaar nog altijd niet of nauwelijks voldeed aan mijn verwachtingen. Ik had gehoopt dat mijn stukjes tot beredeneerde tegenreacties zouden leiden en tot discussies en uitwisselingen van opvattingen die mij (en anderen) zouden dwingen om beter of anders naar zaken te kijken. Dit is helaas niet uit de verf gekomen: zoals gezegd lagen de meeste ingezonden stukken in het verlengde van mijn opvattingen;
• het feit dat regelmatig de grenzen van de spelregels werden opgezocht dan wel overschreden en ik geen zin had om nieuwe regeltjes te bedenken om dat te voorkomen;
• het feit dat mijn gelijke-monniken-gelijke-kappen-houding me in de weg begon te zitten. Voorbeeld: als ik de PvdA toesta een aankondiging van een klapstoelzitting te publiceren, dan kan ik een CDA-aankondiging van een kerkbankzitting, een SP-aankondiging van een barkrukzitting, een Essentie-aankondiging van een fauteuilzitting of een D66-aankondiging van een skippybalzitting met goed fatsoen evenmin weigeren. En dan zijn dat nog min of meer eerzame partijen, maar wat als er een aankondiging van een PVV-schopstoelzitting zou komen?

Bestaat er voortaan dan geen mogelijkheid meer om te reageren op op Horst-sweet-Horst gepubliceerde berichten? Natuurlijk wel! Zowel op het weblog zelf als op Facebook blijven reacties van harte welkom. En wie met iets zit of iets te melden heeft, wordt vriendelijk verzocht dat te blijven melden via horstsweethorst@gmail.com. Ik sluit ook beslist niet uit dat er een of meerdere Horst-sweet-Horst-columnisten komen. Of telkens wisselende gastschrijvers. Of dat ingezonden stukken op een gegeven moment toch weer welkom zijn. Niets veranderlijker dan een mens.

P.S. Iedereen die de afgelopen jaren de moeite heeft genomen een ingezonden stuk te schrijven: heel hartelijk dank!

Ingezonden – De bedenkelijke waarde van bestemmingsplannen, moties en vergunningen

Wat volgt is een ingezonden stuk: de mening van de schrijver is niet noodzakelijk dezelfde als die van Horst-sweet-Horst. Klik hier voor de spelregels voor ingezonden stukken.

In Monitor op NPO2 van zondag 12 maart werd duidelijk hoe sommige gemeentes omgaan met de regels die zijn vastgesteld. In het genoemde geval waren inwonenden al meer dan tien jaar bezig hun recht te halen. Ondanks gerechtelijke uitspraken dwarsboomde de gemeente steeds de eisen van burgers. De gemeente ging zijn eigen gang.

Zo ook soms bij ons. Expliciete voorwaarden van een bestemmingsplan buitengebied worden aan de kant geschoven, wat niet kan of mag in een vergunning wordt gelegaliseerd tegen de oorspronkelijke vergunning in, en moties worden terzijde geschoven. Bezwaar maken heeft geen zin, je recht krijgen is schier onmogelijk.

De waarde van bijvoorbeeld een bestemmingsplan buitengebied wordt bepaald door de houding van het college en de ruimte die coalities in de raad haar geven. Het aantal zelfstandige  beslissingsbevoegdheden om zelfstandig af te wijken van het bestemmingsplan dat een college vraagt laat al zien of het college dit soort plannen serieus neemt. Vraagt het veel van dergelijke bevoegdheden, dan zegt het eigenlijk dat de plannen en regels wel gelden, maar ook weer niet als ze even niet uitkomen. Dus wel regels, maar met het recht ervan af te wijken. Dat doet het college hier zeer veelvuldig.

Toch blijft het belangrijk om  goed te letten op het ontwerp bestemmingsplan buitengebied. Dit plan moet goed worden, zeker, omdat er ook colleges kunnen komen waar deze wel meer op de letter worden gevolgd. Dan hebben ze wel waarde.

Met het bestemmingsplan kunnen we het buitengebied beschermen. Een mooi landelijke karakter moet beschermd worden. Controleer alle voor u belangrijke locaties in het ontwerp. Dat is echt nodig, omdat met dit plan ook geprobeerd zal worden om bijvoorbeeld huidige ongewenste overtredingen te legaliseren.

Te denken valt aan bijvoorbeeld het toestaan van containervelden op vele locaties. Soms nodig, maar sterk ontsierend langs de fietspaden. Dan weer een groot bedrijf op een plek waar het niet hoort, grote stukken plastic over of onder de planten, grote hekwerken, opslag en stank: het is tijd voor bescherming van het buitengebied.

Let ook op een enkel zinnetje dat wordt toegevoegd in de nieuwe plannen, met bijvoorbeeld de tekst ‘regionale mestverwerking’. Dat zinnetje dat wordt toegevoegd, terwijl de wethouder te kennen geeft geen visie op intensieve veehouderij te hebben, biedt straks wel de mogelijkheid om naar te verwijzen als er vergunningaanvragen worden ingediend. Dan worden die teksten wel gebruikt en was het onderdeel van een ‘visie’.

Het bestemmingsplan en vergunningen en moties blijven dus belangrijk, maar de echte waarde blijkt pas als het college deze zonder alle mogelijke eigen beslissingsbevoegdheden accepteert en gebruikt zoals bedoeld. Een plan waar veel wijzigingsbevoegdheden voor nodig zijn, is geen goed plan.

Voor u als inwoner van Horst aan de Maas: neem het bestemmingsplan buitengebied serieus en reageer.

Andries Brantsma

Ingezonden – Hoopvolle start voor burgerinitiatief De Groene Corridor

Wat volgt is een ingezonden stuk: de mening van de schrijver is niet noodzakelijk dezelfde als die van Horst-sweet-Horst. Klik hier voor de spelregels voor ingezonden stukken.

Afgelopen zondagmorgen werd het startschot gegeven voor het burgerinitiatief om te komen tot een Groene Corridor tussen Horst-Noord en de Castenrayse Vennen. Een zestigtal belangstellenden gaf acte de présence. De reacties van de aanwezigen waren positief: de aanwezige politici leek het plan aan te spreken, en de vertegenwoordiger van de Limgroup B.V. uitte zich in coöperatieve zin.

De bijeenkomst werd goed bezocht

De groene doorgang moet onder meer een ecologisch en historisch verantwoorde verbinding gaan vormen tussen Landgoed De Gortmeule en voornoemde vennen. De recreatieve waarde als wandel- en natuurgebied van het buitengebied van Horst-Noord kan zo behoorlijk worden vergroot. Wist u trouwens dat een aanzienlijk deel van De Castenrayse Vennen op Horster grondgebied ligt? Dat het gebied in Horst veelal De Pès of De Pês wordt genoemd?

In groepen kreeg men nadere tekst en uitleg over het plan

Al met al een zeer geslaagde presentatie en hopelijk het begin van wat moois …

Wordt vervolgd.

Jan Duijf Kloosterstraat Horst

(foto’s: Daan Jans)

Ingezonden – Het bouwen begint vandaag

Wat volgt is een ingezonden stuk: de mening van de schrijver is niet noodzakelijk dezelfde als die van Horst-sweet-Horst. Klik hier voor de spelregels voor ingezonden stukken.

Op 15 maart vonden de Tweede Kamerverkiezingen plaats. Hét moment voor het Nederlandse volk om zich uit te spreken over de afgelopen kabinetsperiode, zijn volksvertegenwoordiging, en, misschien nog wel belangrijker, om zich uit te spreken over de koers die Nederland de komende jaren gaat volgen. Europa keek over onze schouder mee. Ontstaat er na de Brexit een domino effect? Roept het Nederlandse volk het populisme een halt toe?

Een aantal beschouwingen heeft u hier al kunnen lezen bij de verkiezingsterzijdes. Het opkomstpercentage was een overwinning voor de democratie. Ook jongeren vonden massaal hun weg naar de stembus. De uitslag echter, was zwaar teleurstellend voor de PvdA. Daar valt niet omheen te draaien. Een gedeelte van de kiezers besloot een andere partij het vertrouwen te gunnen. In Horst aan de Maas kregen we nog maar 922 stemmen. Een stevig verlies. Ook dat hoort bij onze democratie. Maar deze teleurstelling over de uitslag maakte al snel plaats voor strijdlust. Strijdlust die juist na 15 maart is toegenomen. Wij blijven strijden voor een fatsoenlijke samenleving en wij blijven bouwen aan de sociaaldemocratie. In Nederland. In Horst aan de Maas.

De PvdA heeft altijd haar verantwoordelijkheid genomen en zal dit ook blijven doen. Niet altijd als coalitiepartner, maar wel als uw volksvertegenwoordiging. De 600.000 mensen die ons het vertrouwen hebben gegeven, waarvan een kleine 1.000 in Horst aan de Maas verdienen dat. De mensen die dit keer hun vertrouwen ergens anders hebben neergelegd verdienen dat. En de mensen die thuis zijn gebleven verdienen dat.

Onze manier om dat te doen is de zaaltjes uit en de woonkamers in. Het gesprek aan gaan. Op 28 maart is daarom de volgende klapstoelzitting van PvdA Horst aan de Maas. En waar kan dat beter dan bij Landgoed De Gortmeule, waar vandaan een burgerinitiatief wordt ontwikkeld om te komen tot een groene corridor tussen het noorden van Horst en de Castenrayse Vennen. We starten om 20.00 uur. Om 21.30 uur verzamelen we de conclusies en klappen we de stoelen in.

Voor deze klapstoelzitting nodigen we frisse denkers en doeners van harte uit, om samen concrete oplossingen te bedenken voor grote en kleine maatschappelijke knelpunten. Bij de Gortmeule zou het zomaar eens kunnen gaan over de waarde van groene corridors in ons mooie buitengebied, over de kracht van burger-energie coöperaties en het jongerenactieplan voor de PvdA.

Het vertrouwen zal teruggewonnen moeten worden en het bouwen gaat verder.

Het bouwen begint vandaag.

Marjolein Selen

Actualisatie – Top 5 Vergelijkingen van Horst en omgeving met archetypische plaatsen, streken, gebouwen, wijken, pleinen en straten (5)

Kan het zo zijn dat Horst aan de Maas het paradijs op aarde is? Ik geef onmiddellijk toe dat ik het zelf regelmatig anders ervaar, maar ik begin toch aan mijn beoordelingsvermogen te twijfelen nu ik de vergelijkingen van Horst aan de Maas en omgeving met archetypische plaatsen, streken, gebouwen, wijken, pleinen en straten eens heb geïnventariseerd.

Aanleiding was een artikel afgelopen zaterdag in Dagblad De Limburger over het Family Entertainment Center Sevenum, dat in oktober wordt geopend op het terrein van recreatiepark De Schatberg in Sevenum. In dat artikel noemt initiatiefnemer Ronald Hoppzak Park De Peelbergen ‘het Florida van Nederland’. Zo zie je maar dat het zelfs voor Park De Peelbergen kan verkeren: van eeuwig zorgenkindje tot het Florida van Nederland!

Wat ging er vooraf aan het Florida van Nederland? Een waarschijnlijk bij lange na niet uitputtende lijst van vergelijkingen van Horst aan de Maas en omgeving met archetypische plaatsen, streken, gebouwen, wijken, pleinen en straten (met achtereenvolgens de archetypische vergelijking, de bedenker, de vindplaats en de datum):

• Klein Lourdes, voor Tienray, door paus Pius IX op 4 maart 1877;
• Kalverstraat van Horst, voor de Kerkstraat, door een onbekende journalist in het Dagblad voor Noord-Limburg van 28 april 1954; 
• Wageningen van het Zuiden, voor de toenmalige gemeente Horst, door Romé Fasol (?), jaren negentig (?); 
• Twin Towers van Horst, voor gebouw Mooren, door een onbekende bedenker, jaren negentig (?);
• Eiffeltoren van Horst, voor de toren van de ruïne van voormalig kasteel Ter Horst, door Geer Selen in Dagblad De Limburger van 24 juli 2003;
• Nederlands Toscane, voor Horst aan de Maas en omgeving, door Theo Douven in Dagblad De Limburger van 28 februari 2007;
• Horster Quartier Latin, voor wat nu het Rode Kruisplein heet, door Leon Litjens in Dagblad De Limburger van 30 januari 2008;
• Rivièra van Horst, voor het strandbad achter het Parkhotel, door een onbekende bedenker in Dagblad De Limburger van 24 juli 2010;
• Florence aan de Langevensche Loop, voor Melderslo, door ondergetekende op Horst-sweet-Horst op 26 juli 2010; 
• Volendam van Limburg, voor Horst aan de Maas, door Kees van Rooij in Dagblad De Limburger van 15 september 2010;
• Klein Vrijthof, voor het Wilhelminaplein, door Rudy Tegels in de gemeenteraadsvergadering van 7 februari 2012;
• Papendal van het Zuiden, voor de Sportzone/Afslag 10, door Ton Haegens in Dagblad De Limburger van 25 juni 2014;
• House of the Rising Sun, voor een kas aan de Kempweg, door ondergetekende op de Facebookpagina van Horst-sweet-Horst op 16 januari 2016;
• Klein Giethoorn van Limburg, voor Griendtsveen, door een onbekende bedenker op website De Schatberg;
• Liverpool van Limburg, voor Horst, door Jan Droesen in Dagblad De Limburger in januari 2017.

Zo, durf nu nog maar eens te beweren dat Horst aan de Maas géén paradijs op aarde is!

N.B. 1  Aanvullingen op deze lijst zijn van harte welkom.
N.B. 2  Hoewel ik mezelf er dus ook aan bezondig blijf ik die vergelijkingen van Horst aan de Maas en omgeving met archetypische plaatsen, streken, gebouwen, wijken, pleinen en straten zien als uitingen van een minderwaardigheidscomplex.
N.B. 3  Voor meer achtergronden over de meeste van de genoemde archetypische vergelijkingen klik hier, hier, hier, hier, hier en hier.

Intermezzo – Verkiezingsterzijdes

1. Woensdag 15 maart, 16.52 uur, station Maastricht. Op het perron waar de trein richting Amsterdam klaarstaat voor vertrek, hoor ik in het voorbijgaan een vrouw tegen een man zeggen: ‘Wat zou het geweldig zijn als er eindelijk eens een linkse meerderheid zou komen … Welke partijen maakt me niet uit, als het maar een linkse meerderheid is.’

2. Woensdag 15 maart, 21.02 uur, thuis. Meteen is duidelijk dat die linkse meerderheid er verdomme wéér niet komt. Ik moet denken aan de vrouw op het perron in Maastricht. In stilte lijd ik met haar mee.

3. Donderdag 16 maart, 8.23 uur, thuis. Nee, ook ik heb niet gestemd op de PvdA. Voor de zoveelste keer niet. Toch is leedvermaak me vreemd: met de vrouw op het perron in Maastricht ben ik aanhanger van de grootlinkse gedachte. En grootlinks heeft een verpletterende nederlaag geleden.

4. Vrijdag 17 maart, 16.05 uur, Zegersstraat, Horst. De Zegersstraat, waar ik als 7-, 8-jarige begin jaren zeventig woonde. En eindeloze zomeravonden voetbalde, bij voorkeur met een van die vier garageboxen als doel (tot grote ergernis van meneer S.). De garageboxen en de parkeerplaatsen ervoor zijn er nog steeds.

Ik zie nu pas dat ze zijn vernoemd naar m’n achterbuurman van toen, de vorig jaar overleden Dré van den Bosch. Ontroerend.

5. Vrijdag 17 maart, 17.22 uur, Kerkstraat, Horst. Ik loop J. – eveneens PvdA-verlater, eveneens geen PvdA-hater – tegen het lijf. Ook bij hem treurnis.

6. Vrijdag 17 maart, 18.07 uur, thuis. De verpletterende grootlinkse nederlaag, de jaren zeventig, de garageboxen, Dré en de ontmoeting met J. hebben me weemoedig gemaakt. Ter zwelging in die weemoed bekijk ik nogmaals De mooiste jongen van de klas, een prachtige documentaire (bekijk ‘m hier) van Suzanne Raes, kind van linkse ouders, over haar jeugd in Nijmegen in de jaren zeventig.

7. Vrijdag 17 maart, 18.11 uur, thuis. Voice-over Suzanne Raes: ‘Zouden m’n klasgenoten vaak terugdenken? En voelen zij dan ook die verbazing, soms verwarring, die ik voel? Omdat het zó anders was. Ik heb een soort heimwee. Ik mis onze klas, de wijk, de tijd misschien wel. Het lijkt wel alsof ik toen meer thuis was, dan ik me nu voel. Zouden zij daar ook last van hebben? Van dat gevoel iets te zijn kwijtgeraakt?’

8. Vrijdag 17 maart, 18.31 uur, thuis. Moeder Suzanne Raes: ‘Het was ook echt zo dat je dacht “Wauw, we gaan het goed doen”.’
Suzanne: ‘Misschien mis ik dat dan wel een beetje.’
Moeder: ‘Wat mis jij?’
Suzanne: ‘Nou dat. Dat gevoel dat je het helemaal goed kan doen. Dat je samen iets kan veranderen.’
Moeder: ‘Jaaaaja, ja.’

9. Vrijdag 17 maart, 19.17 uur, thuis. Suzanne Raes: ‘We zijn het houvast kwijt, terwijl we wel van binnen voelen hoe we het zouden willen, en we herkennen ons niet meer in de politiek. We missen een betrokkenheid bij onze bestuurders, maar we hebben ook geen zin om zelf te gaan besturen.’

10. Zondag 19 maart, 10.21 uur, Landgoed De Gortmeule, Horst. Rondleiding over Landgoed De Gortmeule en presentatie van burgerinitiatief De Groene Corridor, door de familie Hoeijmakers en enkele getrouwen. Idealisme, bevlogenheid, strijdbaarheid: het bestaat nog, óók in Horst aan de Maas. Ontroerend.

11. Zondag 19 maart, 12.43 uur, thuis. In Buitenhof maakt socioloog Willem Schinkel beredeneerd, overtuigend en genadeloos gehakt van de PvdA (en en passant ook van de rest van traditioneel links). Ik vrees dat ik het grotendeels met ‘m eens ben. Is mijn gebrek aan leedvermaak om de teloorgang van de PvdA dan toch misplaatst?

12. Zondag 19 maart, 13.38 uur, thuis. ‘Wij geloven in die droom van die andere samenleving en die droom zal nooit sterven’, hoor je Joop den Uyl enkele malen zeggen in de documentaire van Suzanne Raes. Nog veel verontrustender dan dat die andere samenleving er waarschijnlijk nooit zal komen, is dat de droom van die andere samenleving toch dreigt te sterven. Of ben ik te pessimistisch?

Top 5 – Alternatieve gebruiksmogelijkheden voor zwerfafvalkarretjes

ZZP’er (Zelfstandige Zonder Personeel) was ik al voordat het begrip überhaupt bestond. Ook als ZZW’er (Zelfstandige Zonder Werk) heb ik inmiddels een grote staat van dienst. Maar alsof dit allemaal al niet genoeg is, ben ik ook een ZAP’er (alternatieve benaming: zapper) – zonder dat ik het zelf wist.  Wat een ZAP’er dan wel mag wezen? Voor de uitleg van het begrip speel ik even leentjebuur bij de gemeentelijke website (klik hier):

‘Je eigen afval in de prullenbak gooien is gelukkig voor veel mensen vanzelfsprekend. Toch slingert er soms nog iets rond: papiertjes, blikjes, plastic tassen. Mensen die écht van schoon houden, ruimen ook wel eens wat van een ander op. Dat zijn onze “zappers” oftewel zwerfafvalpakkers!’

Welbeschouwd was ik ook al ZAP’er voordat dat begrip überhaupt bestond. Rondzwervende boodschappenbriefjes raap (‘pak’) ik bijvoorbeeld al sinds jaar en dag op. Hetzelfde geldt voor plastic tassen, op voorwaarde dat het tassen van in Horst gevestigde winkels betreft. En rondslingerende flesjes Hôrster Hundje water voeg ik met alle plezier toe aan mijn collectie Horstensia. 

Een en ander is natuurlijk een behoorlijke opoffering, het is bijvoorbeeld helemaal niet zo fijn om beduimelde boodschappenbriefjes met blote handen op te rapen. Waar dan weer tegenover staat dat het enorm goed voelt om op deze manier iets voor deze prachtgemeenschap te kunnen betekenen. 

Wat eveneens enorm goed voelt is dat de gemeente nu haar waardering laat blijken voor ons, stille pakkers. Niet langer hoeven wij ons zegenrijke werk in de anonimiteit te verrichten, nee, we worden herkenbaar als ZAP’ers. Niet door middel van een pet, t-shirt of jas, maar door middel van een ZAK (‘zwerfafvalkarretje’). Ik citeer andermaal de gemeentelijke website: 

‘Ben jij een fanatieke “zapper”? Dan heeft de gemeente een handig hulpmiddel voor je: het zwerfafvalkarretje. Met dit karretje heb je altijd 2 vuilniszakken bij de hand en hoef je er niet mee te sjouwen. We geven je dit karretje graag in bruikleen. Je krijgt dan ook een afvalgrijper mee.’

Toe maar: een kek karretje en daar bovenop nog een afvalgrijper! Als dat niet motiveert om deze roeping met nog grotere toewijding en liefde te vervullen, weet ik het ook niet meer! Bijkomend voordeel is dat het zwerfafvalkarretje multifunctioneel inzetbaar is. Denk vooral niet dat het ons zappers daar in de eerste plaats om te doen is, maar mocht de nood aan de man komen, dan zijn er 1001 alternatieve gebruiksmogelijkheden voor zwerfafvalkarretjes. Hetgeen uiteraard schreeuwt om een top 5. Komt-ie, de Horst-sweet-Horst top 5 van alternatieve gebruiksmogelijkheden voor zwerfafvalkarretjes:

5. Het zwerfafvalkarretje als vijver
Graaf het zwerfafvalkarretje in en je hebt de gedroomde vijver.

4. Het zwerfafvalkarretje als camouflagekarretje
Bedek je hennepplanten met het zwerfafvalkarretje en er is geheid geen haan die ernaar kraait.

3. Het zwerfafvalkarretje als plantenbak
Steek je buren de ogen uit met een blitse zwerfafvalkarretjesplantenbak. Is weer eens wat anders dan een tractorband- of afgedanktebadkuipplantenbak.

2. Het zwerfafvalkarretje als boodschappenkarretje
Bij ontstentenis van een openbaar toilet is het zwerfafvalkarretje een alleszins aanvaardbaar alternatief, met name in het geval van een Grote Boodschap.

1. Het zwerfafvalkarretje als regenkapje
Als ZAP’er/zapper kun je natuurlijk wel eens worden overvallen door een regenbui. Met een zwerfafvalkarretje op je hoofd doorsta je gegarandeerd alle stormen.

Intermezzo – Dubbelganger

Zondag 12 maart 2017, 16.21 uur, Lavendellaan te Griendtsveen (klik op pijltje): 

Intermezzo – De Horster Maat (5)

Wat is de Horster Maat en is de Horster Maat alleenzaligmakend? In een korte serie gaan Jeu van Helden en ondergetekende op zoek naar antwoorden op deze en aanverwante vragen. Elke aflevering bestaat uit een tweeluik: we determineren de Horster Maat én we doen verslag van gezamenlijke bezoekjes aan mogelijke inspiratiebronnen in Horst en in de nabije omgeving. Aanleiding voor dit alles: de vernieuwbouwplannen voor het Horster winkelcentrum Kloosterhof (klik hier) en andere op stapel staande bouwplannen.

Lef

In de gemeente Horst aan de Maas is de afgelopen jaren een term ontstaan als het gaat om bouwen in de openbare ruimte: de Horster Maat.

Te pas en te onpas wordt de term gebruikt. Hij biedt een vreemd soort houvast, vooral omdat hij niet gedefinieerd is, en zo door iedereen flexibel kan worden toegepast om zijn motieven en meningen kracht bij te zetten.

Wij doen hier een poging om voor eens en altijd die Horster Maat een definitie te geven zodat hij in de toekomst wel daadkrachtig gebruikt kan worden en het voor iedereen duidelijk is wat er precies wordt bedoeld.

Om tot een weloverwogen definitie te komen hebben we de architectuur van de afgelopen vijftien jaar in Horst als graadmeter genomen. Die is immers gebouwd volgens die Horster Maat!

We hebben vijf criteria hiervoor opgesteld, de weerspiegeling van een aantal belangen die we waargenomen en gemeten hebben. Elk criterium heeft z’n eigen meetinstrument. Sommige criteria zijn te klein voor het ene meetinstrument, andere te groot voor het andere meetinstrument.

Vandaag deel 5 in deze serie (klik hier, hier, hier en hier voor de delen 1, 2, 3 en 4): lef

Een schuifmaat met maatverdeling van een halve millimeter is ruimschoots voldoende om de mate van lef in de Horster Maat te kunnen meten. Die is namelijk zo goed als niet aanwezig.

In de Horster Maat zijn we altijd op zoek naar de zogenaamde harmonie van gebouwen in hun omgeving en de ogenschijnlijk door alles en iedereen aanvaarde middelmaat die je bijna overal tegen komt. Geen aanstoot geven, geen eigenzinnige keuzes, geen contrast, geen jeugdige overmoed, geen kleur, geen beleving, geen beweging, geen plezier, geen frisse lucht, ... geen lef ... maar wel serieus, plechtig, voornaam en overgoten met een zweem van ‘ben ik even belangrijk’.

Kom op, zet dat raam eens open en laat die frisse lucht binnen, daar knapt Horst van op.

Met respect en bewondering kijken we terug naar de initiatiefnemers, architecten, bestuurders en bouwers van onder meer de Sint-Lambertuskerk, de voormalige Sint-Norbertuskerk en met name Gebouw Mooren, die in hun tijd (de periode ver voor de Horster Maat) wel het lef hadden om met eigenzinnige keuzes gebouwen te maken die de tand des tijds zullen doorstaan, misschien een beetje gedateerd maar wel met een overtuigend en eigen karakter.


Gebouw Mooren

De moderne tijd heeft Horst in de jaren vijftig van de vorige eeuw nog niet bereikt. Horst is met kranten dichtgeplakt. Koesteren wat we hebben, veranderingen met mate en vooral niet te rigoureus. Van achter de gordijntjes houden we goed in de gaten wat er op straat gebeurt. Loopt iemand uit de pas, dan fluisteren we dat het ongehoord is. De middenstanders in hun kleine, benauwde winkels met weinig lichtinval vinden het allemaal wel goed zo: het gaat zoals het gaat en waarom zouden we het anders doen dan onze vaders en moeders, dan onze opa’s en oma’s? Gebouwd wordt er zoals er in de honderd jaar daarvoor is gebouwd. Dingen veranderen? Waarom? Komt alleen maar gepraat van.

En dan ineens, in 1960, wordt deze lethargie doorbroken. Wordt een steen in de vijver geworpen. Door een architect (Lei Martens) en twee ambitieuze middenstanders (de gebroeders Jan en Jef Mooren). Weg met dat benauwde, dat bedompte, dat muffe. Tijd voor een frisse wind. We zetten de ramen open. We gaan het anders doen. Niet op zeker spelen, maar risico nemen en lef tonen. Geen baksteen maar beton. Geen schemerige vertrekjes maar twee grote open transparante ruimtes waarin het daglicht met emmers tegelijk naar binnen stroomt. Niks klein-klein maar een riant winkelpaleis van vier bouwlagen. Niet terugvallen op het oude, maar vernieuwen. We willen vooruit! De moderne tijd houdt eindelijk ook in Horst halt.

Zestig jaar later. Even dreigde Gebouw Mooren gesloopt te worden. Gelukkig is het behouden gebleven. Maar Gebouw Mooren is nog altijd de witte raaf van Horst. Van het optimisme, het vooruitgangsgeloof, het lef waarvan Gebouw Mooren getuigt, valt weinig meer te bespeuren. Het voelt alsof we terug zijn in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Hoogste tijd dat iemand aan de bel trekt, zodat de moderne tijd weer eens halt houdt in Horst.

Ingezonden – Burgerinitiatief De Groene Corridor - Tussen Horst-Noord en de Castenrayse Vennen

Wat volgt is een ingezonden stuk: de mening van de schrijver is niet noodzakelijk dezelfde als die van Horst-sweet-Horst. Klik hier voor de spelregels voor ingezonden stukken.

Vanuit het Landgoed De Gortmeule wordt een burgerinitiatief ontwikkeld om te komen tot een groene corridor tussen het noorden van Horst en de Castenrayse Vennen. De te scheppen verbinding moet een positieve impuls geven aan het behoud en herstel van het historische landschap ten noorden van Horst. Op zondag 19 maart aanstaande wordt om 10.00 uur tijdens een bijeenkomst bij De Gortmeule het startschot voor het initiatief gegeven. Het is nu al duidelijk dat het plan bij organisaties en burgers in goede aarde valt en tot enthousiaste reacties leidt: er is een grote bereidheid om mee te denken en mee te werken. Bent u geïnteresseerd in het initiatief, of wilt u zich zelfs inzetten, dan bent u van harte welkom bij de bijeenkomst.

Landgoed De Gortmeule straks een onderdeel van De Groene Corrdor?

Door de vestiging van De Limgroup B.V. heeft de kwaliteit van Landgoed De Gortmeule een flinke knauw gehad: de situering en de cultuurhistorische waarde dreigt voorgoed te worden bedorven als gevolg van de voortschrijdende insluiting door broeikassen en prikkeldraad. De ingrepen in het landschap rondom het landgoed leidden tot een ernstige aantasting van dat landschap, de flora en de fauna. In het gebied tussen Horst-Noord en de Castenrayse Vennen had de vestiging van agro-industrie eveneens grote negatieve gevolgen voor het woongenot van de bewoners van Veld-Oostenrijk. De veranderingen in het landschap leidden bovendien tot een sterke afname van het recreatieve plezier dat mensen uit Horst, of van elders, aan het landschap kunnen beleven. 

De initiatiefnemers zijn ervan overtuigd dat het mogelijk is om, middels een goede samenwerking tussen burgers, organisaties en politiek, te komen tot een creatief en haalbaar plan voor de realisatie van een Groene Corridor tussen Horst-Noord en de Castenrayse Vennen.

Jan Duijf Kloosterstraat Horst

Klein mysterie 735 – Raymond (5)

Horst, 12 maart 2017 – Raymond Knops, sinds 2005 Tweede Kamerlid voor het CDA en nummer 6 op de CDA-kandidatenlijst voor de verkiezingen van komende woensdag, heeft zich de woede op de hals gehaald van zijn lijsttrekker, Sybrand van Haersma Buma. Aanleiding is een optreden van het Hegelsomse Kamerlid afgelopen vrijdagmiddag tijdens de CDA-Seniorenmiddag in cultureel centrum ’t Gasthoês in Horst.

Ten overstaan van een volle zaal vertolkte Knops daar samen met de lokale troubadour Math Craenmehr het Horster volkslied. Op beelden van dit optreden die circuleren op het internet (klik bijvoorbeeld hier) is duidelijk zichtbaar dat Knops met een wanhopige grimas op zijn gezicht telkens schuin naar beneden kijkt. Daar zoekt hij houvast bij een autocue, waarop de tekst van het Horster volkslied is geprojecteerd. Van Haersma Buma is dit danig in het verkeerde keelgat geschoten. De CDA-lijsttrekker, die er onlangs in De Telegraaf voor pleitte dat kinderen het volkslied voortaan uit hun hoofd leren (klik hier), werd gisteravond met de beelden geconfronteerd. Zijn reactie: ‘Werkelijk een schandalige vertoning. Hij zet me op een ongelooflijke manier in m’n hemd.’ Maar het ging in het geval van Knops toch om het Horster volkslied? ‘Doet er niet toe. Een volkslied is een volkslied. En dat hoor je uit je hoofd te kennen. Temeer omdat de heer Knops me te pas en te onpas verzekert dat hij met beide benen middenin de Horster samenleving staat. Realiseert hij zich dan niet dat je als Kamerlid een voorbeeldfunctie hebt?’ 

Naast de tekortschietende tekstvastheid was er nog iets dat Buma stoorde aan het optreden van Knops: ‘Een volkslied hoor je uit volle borst en met innerlijke overtuiging te zingen. Van beide zie ik in het optreden van de heer Knops helemaal niets terug. Dit akkefietje gaat ons geheid zetels kosten.’

Raymond Knops zelf was gisteravond niet voor commentaar bereikbaar. Dat zij hem vergeven: nadat hij eerder kwistig rondstrooide met gratis kaartjes voor de voetbalwedstrijd VVV-Fortuna Sittard (klik hier) en de Horster uitgaansjeugd verwende met een gebakken eitje (klik hier) was hij nu ongetwijfeld weer op een andere manier bezig om zich nuttig te maken voor de Horster samenleving. Van enig verband tussen deze activiteiten en de verkiezingen van woensdag is uiteraard geen sprake.

Ingezonden – Och wethouder toch

Wat volgt is een ingezonden stuk: de mening van de schrijver is niet noodzakelijk dezelfde als die van Horst-sweet-Horst. Klik hier voor de spelregels voor ingezonden stukken.

In de commissie ruimte gaf wethouder Bob Vostermans aan dat hij moeite had met het afdwingen van een goede landschappelijke inpassing. Hij is al drie jaar wethouder en het wordt nu toch eens tijd dat hij kracht laat zien. Er is sprake van een eenvoudig proces. Goede afspraken, juiste vergunning verlenen, je daaraan houden, controleren en handhaven. Deze gemeente is minstens niet goed in deze beide laatste onderdelen en dus heeft hij geen sterk voorbeeld op dit onderwerp. Zet het zelf in gang. Landschappelijke inpassing op waarde schatten.

Dan maar wat hulp, want zijn partij geeft toch keer op keer aan dat ze al blij zijn met de planologische en landschappelijke inpassing dus daar hoeven we niets van te verwachten. Wij worden er niet warm van, al verbergt het wel iets dat nog lelijker is.

Bij bijvoorbeeld groenteverwerking Van Dijck was dat een walletje van een meter met een paar boompjes en een hogere kale wal. En dat op een plek waar geen bedrijf hoort te liggen.

Enkele voorbeelden om de wethouder aan te zetten tot actie als hij hier nog een poosje blijft. Zie bijvoorbeeld de Hamweg. Aan een kant een verminking met walletjes en mesthopen, aan de andere kant een hogere wal met zichtbaar afval. Lelijk!! Inpassing?? Getraind kun je door de stank fietsen zonder even adem te halen.

En dan een voorbeeld bij America. Nog mooier ingepast. Een prestatie van dezelfde wethouder. Heel hoge wallen, die het onmogelijk maken dat je ook maar iets ziet van wat niet zou deugen. Achter de “duinen” zie je waarom. Voor de genietende toerist: weer even snel fietsen vanwege de stank.

Aan de Midden Peelweg staat ook een voorbeeld. Een hoge kale wal aan een kant, een mooie één meter hoge beukenhaag die niet opvalt aan de voorkant en een hek aan de andere kant. Jammer dat de CDA-fractie daar tijdens hun puur toevallige bezoek kort voor de beslissing in de raad niets op Facebook over te melden had.

Een vierde voorbeeld voor de wethouder, ook weer zelf bij betrokken, staat aan de Houthuizerweg. De dichte haag verbergt de muur en de kale vloeivelden worden verborgen door het hek. Snel fietsen in de zomer, weer in verband met stank.

De mooiste voorbeelden staan rond Swolgen. Opslag in het dorp bijvoorbeeld. Buiten wordt het zelfs opgeslokt in de natuur. Bestuurszwakte?

Dus wethouder, met zoveel mooie voorbeelden moet duidelijk zijn dat zachte heelmeesters stinkende wonden maken. Duidelijke afspraken, vergunningvoorwaarden en daarop handhaven. We willen toch geen land doorgeven met wanorde en stank? Doe alstublieft wat nodig is. Doe wat.

Andries Brantsma

Intermezzo – Akkerrandslang

‘Heej, jij hier! Wat voert jou in godsnaam hiernaartoe?’

‘Hoezo?’
‘Nou, zo vaak kom ik je niet tegen op een maandagmiddag begin maart, in de stromende regen aan de rand van een troosteloze akker.’
‘Klopt, zo vaak ben ik hier ook niet.’
‘Maar waarom nu dan wel?’
‘Ach …’
‘Ja?’
‘Ach, doet er niet toe.’
‘Ho, ho, zó zijn we niet getrouwd!’
‘Oké dan: ik zit te wachten op de eerste akkerrandslang van het seizoen.’
‘Ach ja, stom ook van mij, had ik natuurlijk kunnen weten dat je hier zit te wachten op de eerste akkerrandslang van het seizoen.’
‘Is dat zo vreemd dan?’
‘Nee, nee, ben je gek! Is volstrekt helemaal normaal. Absoluut volstrekt helemaal normaal.’
‘Dat toontje bevalt me niet.’
‘Zeg nou zelf: is toch totaal bezopen om hier te gaan zitten wachten op de eerste akkerrandslang?’
‘Vind je? Voor mij begint het voorjaar altijd met de eerste akkerrandslang. De eerste akkerrandslang is mijn ultieme lentegevoel.’
‘Je méént het: “Mijn ultieme lentegevoel.”’
‘Wat is dan jouw ultieme lentegevoel?’
‘Nou ja, het eerste kievitsei misschien. Of de melancholische zang van de merel zo tegen zonsondergang.’
‘Ja, ja.’
‘Of wacht: rokjesdag! Ja, rokjesdag is mijn ultieme lentegevoel. Rokjesdag maakt de lente in mij wakker.’
‘En bij mij is het de akkerrandslang die de lente in me wakker maakt.’
‘Maar hoezo dan?’
‘Is toch pure magie, dat moment waarop de akkerrandslang zich na die ellendige maanden voor het eerst weer bovengronds durft te wagen? Dan besef je: de winter mag dan misschien nog wel wat nabranden, maar feitelijk is ’t gedaan met ‘m. Over en voorbij, die zien we hier voorlopig niet meer terug, laten we ‘m bedanken voor bewezen diensten. Dat roept de eerste akkerrandslang allemaal bij me op. Begrijp je?’
‘Euh …’
‘Zó teer, zó kwetsbaar, zó onzeker nog. En toch draagt de eerste akkerrandslang de belofte van het voorjaar in zich. Het einde van alle treurigheid is in zicht, het feest kan weer beginnen.’
‘Met permissie, maar ik heb een heel andere perceptie van de akkerrandslang.’
‘Welke dan?’
‘Ik associeer de akkerrandslang altijd met geen rekening houden met een ander. Met asociaaI. Met “Ga als de bliksem voor mij aan de kant, anders kun je het wel vergeten.” Met machogedrag, met naar arrogantie neigende zelfvoldaanheid. Dát is voor mij de akkerrandslang.’
’Ho. Ho. Ho. Weet je welke fout jij maakt? Je verwart de geelgroene met de roodbruine akkerrandslang!’
‘Werkelijk?’
‘Ja, echt. De geelgroene akkerrandslang heeft inderdaad alle eigenschappen die je zojuist beschrijft. En zeker de hoogzomerse groene akkerrandslang. Die kan echt heel venijnig zijn.’
‘Goh, nooit geweten dat die verschillen zo groot zijn. Maar is het niet zo dat …’
‘Wacht!’
‘Is het niet zo …’
‘Ssttt … Hou nou verdomme eens je waffel!’
‘…’
‘Kijk … Daar …’
‘…’
‘Daar zul je ‘m hebben …’
‘…’
‘Ja hoor, kan niet missen, het is ‘m …’
‘…’
‘Wat zei ik je? Machtig toch?’