Intermezzo – TerugBlik (1)

Zondagmorgen. Negen uur. IJzige wind. Zwaarbewolkt. Vijf graden vorst. Zul je altijd zien: heb ik eindelijk besloten om, in navolging van Frans van Schoonderwalt, de Schoolstraat aan een nadere analyse te onderwerpen, krijg je dit. Maar een man een man, een woord een woord. Fototoestel mee, handschoenen aan, pen en papier in de binnenzak van de jas en stappen maar. Ik moet en ik zal die Schoolstraat klein krijgen. Huisnummer 59, Acu-Balance. Even noteren wat er precies op dat bord aan het begin van de oprit staat. Pen en papier, zaten die niet in m’n broekzak? Nee dus. In de vrij lege jaszak linksonder dan? Ook niet. Wacht, eerst even die druppel wegpoetsen die zo irritant aan m’n neus bungelt. Natuurlijk, pen en papier had ik in de binnenzak van m’n jas gestopt. De meest onpraktische plaats die je maar kunt bedenken, te meer omdat die binnenzak een klittenbandsluiting heeft die zich alleen met grof geweld laat openen. Pen doet het niet. Wel godverdegodver. Foto maken dan maar. Verder. Weer een neusdruppel. Bij nummer 51 doet de pen het nog steeds niet. Wat een lelijkheid trouwens. Neusdruppel. Zou de Schoolstraat de lelijkste straat van Horst zijn? Foto maken van straatnaambordje. Batterij leeg. Neusdruppel. Wonder boven wonder heb ik gedacht aan reservebatterijen. Handschoenen uit. Neusdruppel. Nieuwe batterijen. Maïskolven boven de voordeur op nummer 35. Foto van maken? Durf ik niet. Bang om te worden betrapt. Noteren dan maar. Pen doet het nog altijd niet. Neusdruppel. Wat een lelijke voortuintjes hier zeg. En dan al die rolluiken. En geparkeerde auto’s. Neusdruppel. Waarom ben ik in vredesnaam juist vandaag aan deze exercitie begonnen? Schone zakdoek. Niet opgeven, gewoon doorgaan. Einde van de straat komt in zicht. Neusdruppel. Je zult hier maar wonen, in deze afzichtelijke straat. Verkeersdrempel. Bladkorf. Rolluik. Neusdruppel. Vreemd dat je zo’n hekel kunt krijgen aan een straat. Lelijk voortuintje. Nog een lelijk voortuintje. Neusdruppel. Het lelijkste voortuintje van allemaal. Rolluik. Totaal deprimerend casino. Neusdruppel. Einde Schoolstraat. Hè, hè, dat hebben we gehad. Oversteken. Veemarkt. Tweedehands boekenwinkel TerugBlik. Neusdruppel. En dan ineens hangt daar in de etalage dit (klik op de afbeelding voor een vergroting):Literatuur met een grote L of niet, deze, door De Peel in brand van Rowwen Hèze geïnspireerde tekst deed me op slag alle ellende en ergernissen van de voorgaande drie kwartier vergeten.
Nooit geweten trouwens dat Peyton Place op zaterdag werd uitgezonden.

Intermezzo – De Schoolstraat revisited

The times they are a-changin’ – zelfs in de Schoolstraat. In een serie over Schoolstraten in Nederland portretteerde Frans van Schoonderwalt in De Volkskrant van 13 januari 2001 de Horster Schoolstraat (klik op de afbeelding voor een vergroting):De afgelopen tien jaar heeft in die Schoolstraat geen oorlog gewoed, heeft er geen aardbeving plaatsgevonden en is ze ook van ander natuurgeweld verschoond gebleven. En toch, toch is de Schoolstraat van januari 2011 een heel andere Schoolstraat dan de Schoolstraat van januari 2001. Geruisloos verdwenen in de afgelopen tien jaar tuin-, dier- en steencentrum Severens op nummer 49, het stenen paartje onder een doorzichtige paraplu in de tuin van nummer 53, het stenen paartje onder een stenen paraplu in de voortuin van nummer 30, het uit de grond groeiende stuk verroest ijzer op nummer 43 (toen en nu bewoond door Thijs Houwen), de in het gelid staande rijen kerstbomen tegenover het tuincentrum, het weiland ter hoogte van nummer 53.De Triangel op nummer 5 en het Tapijthuis op nummer 7 maakten plaats voor respectievelijk Straten Assurantiën BV en Galerie Judy Straten (‘Indien gesloten: svp pakketten voor Schoolstraat 7 afleveren bij Schoolstraat 5’). Nummer 11 vroeg in 2001 de gasten van rockcafé Babouche om hun fietsen zoveel mogelijk aan de overkant te zetten, ‘dit in verband met de beschadiging van de muur’. Vandaag de dag verzoekt nummer 11 deemoedig: ‘Gelieve geen fietsen te plaatsen a.u.b.’ De bewoner van nummer 3 omschreef Van Schoonderwalt in 2001 als ‘de trouwste man van Horst’. Voor zijn raam hingen drie glas-in-loodpaneeltjes. ‘Het eerste is voor 40 jaar lid van RKSV Wittenhorst, het tweede voor lid van verdienste van de Kon. Harmonie Horst. Het derde kan ik niet thuisbrengen: Hiltho 1970.’ Nu zijn de glas-in-loodpaneeltjes weg, de rolluiken nagenoeg altijd dicht en is Jan van Heijster – want hij was die ‘trouwste man van Horst’ – ook alweer bijna tien jaar dood (maar niet vergeten, alleen al omdat hij nog altijd ongeëvenaard is in het met smaak naar binnen werken van een mok koffie met sloten melk én een paar flinke klodders slagroom).
’t Schippertje op nummer 6 is er nog. Tien jaar terug waren de kindervestjes in de aanbieding, vandaag gaan de borduurpakketten met vijftig procent korting de deur uit. Gokpaleis Las Vegas op nummer 2 mag tegenwoordig dan wel Flamingo Casino heten, het oogt nog even doods als tien jaar geleden. Op nummer 1 prees café-restaurant Soestdijk zich destijds aan met verse mosselen en Ware Witte van het vat. De Ware Witte is gebleven; in plaats van verse mosselen zijn er nu Palm en Das. Ook Soestdijk heeft een andere naam gekregen: Carpe Diem, ‘food & bar’. Wel waarschuwt een raambiljet de ‘Geachte Gast’: ‘We hebben besloten per 1 januari 2011 Carpe Diem uitsluitend te openen op reservering.’De Westsingel bestond in 2001 alleen nog maar op de tekentafel. Nu doorklieft hij de Schoolstraat precies op de plaats waar de bebouwde kom ophoudt. Van Schoonderwalt noteerde dat de straat vanaf hier ‘de natuur opzoekt’. De bebouwing wordt inderdaad iets minder dicht. Rijtjeshuizen maken plaats voor boerderettes en nep-landhuizen. Een enkel perceel is nog onbebouwd. Maar natuur? Daarvoor kun je anno 2011 echt niet meer in de Schoolstraat terecht. Voor champignonkwekerijen evenmin (terwijl Van Schoonderwalt nog stuitte op ‘de ene kwekerij na de andere’). Maar dan weer wel voor acupunctuur, homeopathie en APS-pijntherapie op nummer 59 en visagie in BeautySalon Sybilla op nummer 50. Eveneens nieuw – of althans toentertijd niet opgemerkt door Van Schoonderwalt – zijn de twee maïskolven boven de voordeur van nummer 35. Vruchtbaarheidssymbolen?Bladkorven dan (nu drie). Waren die er in 2001 al? En verkeersplateaus (nu eveneens drie)? Van Schoonderwalt rept er in elk geval met geen woord over. In tegenstelling tot de gaskastjes. De exemplaren in de tuinen van de nummers 51 en 53 zijn nog steeds alive and kicking. Gebleven in de tuin van nummer 53 zijn ook de kruik waaruit water in een vijver vloeit en de twee stenen ganzen. De ganzen hebben in de voorbije tien jaar zelfs een rood strikje om hun nek gekregen – het lijkt ten minste onwaarschijnlijk dat juist die rode strikjes de scherpe observator Van Schoonderwalt zouden zijn ontgaan.Ten slotte het hek van de Weisterbeekschool – de school op nummer 8 waaraan de straat haar naam ontleent. Aan dat hek klampten zich destijds drie uitgezaagde figuren vast: een meisje in tuinbroek en twee voetballende jongens. Geweken is de speelse onschuld van toen, gekomen de kilte van een verboden toegangbordje.Verboden toegang? Tot een school? Is het al te cynisch om te concluderen dat in dit ene bordje het verschil tussen januari 2001 en januari 2011 besloten ligt? The times they are a-changin’. Inderdaad.

Intermezzo – In eigener Sache (3)

Ik kan het elke blogger die om wat voor reden dan ook met een motivatieprobleem(pje) kampt, aanraden: schrijf erover en je zult zien dat de hartverwarmende reacties je vervolgens weer over de streep trekken. Dat overkwam althans mij. Negen (openbare) reacties maar liefst leverde m’n stukje van vorige week op (een aantal dat eerder alleen werd gehaald bij een bijdrage over het Groene Woud). Allemaal even aardig, meelevend en stimulerend. Ik kan ze alleen maar uit de grond van m’n hart danken, die zes vrouwen en drie mannen. Ja, inderdaad: zes vrouwen, drie mannen. Stond ik wel van te kijken, van die scheve verhouding. Klein Mysterie. Een afspiegeling van het lezersbestand van Horst-sweet-Horst? Kan ik me ondanks het ontbreken van harde cijfers nauwelijks voorstellen. Uit schriftelijke en mondelinge reacties dacht ik altijd op te kunnen maken dat mannelijke en vrouwelijke lezers elkaar ongeveer in evenwicht hielden.Is empathie tonen dan wellicht iets feminiens? Iets dat bij vrouwen beter is ontwikkeld dan bij mannen? Als ervaringsdeskundige in de afgelopen weken kan ik die vraag alleen maar met ‘nee’ beantwoorden: im groβen Ganzen gaat mannen het betonen van medeleven evengoed af als vrouwen. Hebben mannen er dan misschien meer moeite mee dit in het openbaar te doen? Laten we het daar maar op houden. Want als ik zou zeggen dat het ook nog mogelijk is dat die vrouwen heimelijk iets van me willen, zou ik ze alleen maar tegen me in het harnas jagen – wel het allerlaatste dat ik wens.Gaat Horst-sweet-Horst nu op de oude voet verder? Dat is teveel gezegd. ‘Voorlopig op therapeutische basis’, lijkt me een betere omschrijving. Wat dat precies inhoudt? Zelf ook geen idee, we zien wel. Ter afsluiting nog iets dat ik vorige week vergat te vermelden en dat in al z’n triestheid eigenlijk ook wel weer lachwekkend is. Eén dag (24 uur) na de crematie van onze ‘dierbare’ viel deze brief in de brievenbus (klik op de afbeelding om haar te vergroten):De een z’n dood is de ander z’n brood – maar dan letterlijk. Zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb, mocht een van úw dierbaren komen te overlijden.

Klein mysterie 225 – Tufbuis

Popelend om ‘m op Horst-sweet-Horst de grond in te kunnen boren, zit ik al maanden te wachten op de voltooiing van de Nieuwe Muur van Stroucx. Maar het lijkt er verdacht veel op dat de verantwoordelijke(n) geen zin heeft (hebben) op deze plek aan de schandpaal te worden genageld. Hoe valt anders te verklaren dat na een veelbelovend begin waarop Anton Pieck trots zou zijn, het mes in het varken is blijven steken? Of anders gezegd: de tufbuizen in de pijlers. Of nog anders gezegd: de blaaspijpen in de pijlers. Tufbuizen? Blaaspijpen?
Terug naar het begin van de jaren zeventig. Ik was een jaar of zes, zeven en woonde in het Sjemdörp. Heile Welt. Je had er meisjes en jongens. Meisjes speelden met poppen (vermoed ik). Bij de jongens was het wat ingewikkelder. Jongens voetbalden of jongens speelden soldaatje. Twee gescheiden werelden, John S. is de enige van wie ik me kan herinneren dat hij op beide fronten actief was. De soldaatjes waren altijd in de weer met zo’n gelige pvc-buizen, waarschijnlijk buitgemaakt bij een onverhoedse aanval op een bouwplaats. De buizen gebruikten ze om van leesmaptijdschriftenpapier gemaakte pijlen mee af te schieten. Op ons, argeloze voetballers. Meestal vormden die beschietingen de opmaat tot een bestorming van ons trapveldje, nadat eerst de strijdkreet Attacke had weerklonken. En dan brak de hel los. En rende ik, pacifist (of schijterd?) in de dop, zo hard als ik kon naar huis.
Hoe ik hier op kom? Niet door die buizen in de Nieuwe Muur van Stroucx. Wel door een (voor niet-abonnees helaas nog niet digitaal verschenen) column van Ewoud Sanders in NRC Handelsblad van 17 januari. Daarin heeft hij het over die pvc-buizen waarmee je pijltjes (en ook wittebesjes en erwten) weg kan blazen. Volgens een lezer die hem hierop wees, werd zo’n buis eind jaren zestig, begin jaren zeventig in Baarn en omgeving een tufbuis genoemd. In Capelle aan de IJssel, waar Sanders opgroeide, hadden ze het over een blaaspijp. Sanders wil nu weten ‘waar, in welke streken, het woord tufbuis(je) nog meer werd gebruikt en of er nog andere woorden bestaan voor deze blaaspijp en voor het “pijltje schieten”.’ Heren soldaatjes, ja ook jullie uit het Kroëtdörp en uit weet ik veel waar nog meer, hoe noemden jullie die buizen? Pvc-buizen (‘pvc-buuze’)? Blaaspijpen (‘bloaspiepe’)? Tufbuizen (‘tufbuuze’)? Schietbuizen (‘scheetbuuze’)? Hadden ze überhaupt een naam? Laat het me weten en ik ben bereid jullie je oorlogsmisdaden van veertig jaar geleden te vergeven. Mochten jullie de witte vlag nog altijd niet hebben gehesen, dan wens ik – eens een pacifist, altijd een pacifist – buiten het strijdgewoel te blijven en kunnen jullie Ewoud beter rechtstreeks mailen: post@ewoudsanders.nl

Intermezzo – In eigener Sache (2)

Er zijn vele wegen,
maar de juiste weg
is de weg ertegen;
niet de weg eronder,
dat is onderkruiperij;
niet de weg erover
dat is pluimstrijkerij,
maar de weg ertegen,
tegen alle wegen in
en dat is van de wijsheid
nog maar het begin.

Bertus Aafjes

Vorige week is mijn moeder overleden.(klik op de afbeelding voor een vergroting; het prachtige ontwerp is van Jeu van Helden)

Normaliter houd ik privébesognes zoveel mogelijk buiten dit weblog. In dit geval kan, wil en mag ik er niet omheen. Waarom niet? Omdat Horst-sweet-Horst z’n bestaan voor een belangrijk deel aan m’n moeder te danken heeft. Kort nadat ze 4½ jaar geleden ziek werd, ontstond de gewoonte om liefst dagelijks samen een rondje of ronde te gaan rijden. Vele duizenden kilometers hebben we in de auto doorgebracht, luisterend naar Ede Staal, Italiaanse strijdliederen, Johnny Cash, de muziek van Novecento, Eleni Karaindrou, Frans Halsema en, het laatste half jaar, Hannes Wader. Een vastomlijnd reisdoel was er zelden, meestal ging het er gewoon om er even uit te zijn. Soms belandden we in het Ruhrgebied, het Zuid-Limburgse heuvelland of de Belgische Kempen. Maar in verreweg de meeste gevallen bleven de ritjes beperkt tot Noord-Limburg en meer specifiek Horst aan de Maas. Als je bijna dagelijks zo’n rondje in nagenoeg dezelfde omgeving rijdt, beginnen je dingen op te vallen waar je anders achteloos aan voorbij zou gaan: waarom heeft Lottum veel mooiere banken dan Horst? Hé, wat is dat een raar gebouwtje! Wat zijn ze nou toch weer met de kasteelruïne aan het doen? Goh, wat zijn er veel verschillende typen lantaarnpalen! Zou dat nu echt nog de enige rode hangbrievenbus in Horst aan de Maas zijn?Toen ik 2½ jaar geleden ineens de onstuitbare aandrang kreeg om stukjes te gaan schrijven over dergelijke onbenulligheden, betekende dat de geboorte van Horst-sweet-Horst. Op datzelfde moment verloor het dagelijkse rondje rijden z’n doelloosheid. Het kwam voortaan geheel in dienst van dit weblog te staan. Had ik eens ergens iets gelezen over olifantspaden, dan reden we heel Horst aan de Maas door op zoek naar olifantspaden. Borrelde op Koninginnedag ineens het dwaze idee op om het aantal Nederlandse vlaggen in naar leden van het koningshuis vernoemde straten in Grubbenvorst, Horst, Meerlo en Sevenum te tellen, dan stapten we stante pede in de auto, m’n moeder met de pen in de aanslag om alle vlaggen te turven op het scoreformulier. Zagen we ergens een desolate bank, dan gingen we op zoek naar andere desolate banken. Als zich plotseling de noodzaak van een top 5 van driedimensionale reclame-uitingen aandiende, doorkruisten we de hele gemeente op zoek naar driedimensionale reclame-uitingen. Enzovoort. Enzovoort. Omdat we telkens met een ander doel op pad gingen, werden die ritjes nooit saai, ook al reden we voor de 83e keer binnendoor van Broekhuizen naar Lottum. (Alleen als we voor de 341e maal oog in oog met een verkiezingsposter van Raymond Knops of Ria Oomen stonden, werd het ons wel eens droef te moede.)Als we dan weer thuis waren, maakte ik er een stukje van. Dat ik, alvorens het te publiceren, eerst aan haar voorlegde. Om me te behoeden voor schoonheidsfoutjes en blunders (ze was bijzonder (taal)kritisch), om me op het rechte pad te laten houden, om – niets menselijks is me vreemd – me te laten prijzen. Wat dit laatste betreft: zoals het een goede moeder betaamt (top 5 van goede Horster moeders: 5. mijn moeder; 4. mijn moeder; 3. mijn moeder; 2. mijn moeder; 1. mijn moeder), oordeelde ze doorgaans positief over de stukjes. Alleen die CDA-politici, die moest ik nog veel harder aanpakken. De beste stukjes vond ze die waarin ik de botte bijl hanteerde. Het moest bij voorkeur ook ergens over gaan: op stukjes over paaltjes, brievenbussen en lantaarnpalen raakte ze zo langzamerhand wat uitgekeken – althans die indruk had ik, uitspreken deed ze zoiets niet. Van de 566 stukjes die ik haar vooraf liet lezen, konden er uiteindelijk 565 haar goedkeuring wegdragen. Waar dat ene niet goedgekeurde stukje over ging? Oké dan, nu ik toch allerlei geheimen aan het onthullen ben, kan dit er ook nog wel bij: de top 5 van Horster hondendrollen. Dat vond ze onsmakelijk en tegelijkertijd smakeloos. Hoewel ik het voor de verandering volstrekt oneens was met haar (ik vond het eigenlijk wel een grappig stukje), besloot ik die top 5 van Horster hondendrollen toch maar ongepubliceerd te laten – een kwestie van respect.En nu is m’n moeder er dus niet meer. Daarmee is de noodzaak van dat milieuvervuilende dagelijkse rondje rijden ‘om er even uit te zijn’ verdwenen. Daarmee heeft dit weblog ook z’n basis verloren. Stoppen dus? Ik zal er niet omheen draaien: het is ontegenzeggelijk zo dat ik op het moment met een motivatieprobleem kamp. Tijdelijk of structureel? Wie weet het? Niemand weet het!
Van de andere kant: m’n notitieboekje met ideeën is onverminderd goed gevuld. En dat Klein Mysterie over die straatnaamwijziging in Broekhuizenvorst dat moet toch eigenlijk beslist worden geschreven. Net als die top 5 van Horster skatebanen. En die stukjes over visjesbehandeling en geurmanagement. Maar nu nog even niet. Misschien volgende week, misschien volgende maand, misschien wel nooit. Afwachten maar, ik vraag om uw begrip (en mogelijk geduld).Ten slotte toch nog even terug naar m’n moeder. Tot de vele dingen die we deelden, behoorden een grenzenloze bewondering voor Remco Campert en een diepe afkeer van Gerd Leers. Naar aanleiding van de uitspraak van het gerechtshof in Den Haag dat de staat geen uitgeprocedeerde asielzoekers met kinderen op straat mag zetten (‘klinkeren’), veegde Campert gisteren in een briljante column in De Volkskrant de vloer aan met Leers: ‘De, ondanks Bulgaarse schandalen, die hem in Maastricht de burgemeesterskop kostten, door Verhagen naar boven gepromoveerde gladde CDA-smiecht Leers “overweegt” om tegen deze uitspraak in cassatie te gaan. Dat krijg je ervan als je je door de PVV laat gedogen.’ Excuses voor m’n sentimentaliteit, maar wat had ik het m’n moeder gegund dat ze die woorden nog had kunnen lezen.

Intermezzo – 2010

Meest overbodige Tienrayse deur:Tenenkrommendste-Limburgs-volkslied-in-een-bus-zingende-burgemeester: Kees van Rooij.
Overbodigste Horster functionaris: centrumsteward.
Meest tot tranen toe roerende cd (vals sentiment? So what? Luister en oordeel zelf hier, hier, hier en hier): Kundigste Horster geometrist: Jos van Lin.
Meest misplaatste tweet van een Horster politicus: ‘Somaliërs verdacht van willen neerhalen apaches Gilze Rijen. Beter 12 lieden preventief opgepakt dan 1 terrorist in actie. Chapeau AIVD’ (Raymond Knops, 28 december).
Verreweg het best bekeken bericht op Horst-sweet-Horst: Top 5 van Galatasaray-overwegingen om voor Horst te kiezen
Mooiste boek (intussen ook in Nederlandse vertaling verschenen, klik hier):Grootste Horster schande: de skatebaanschande.
Meest schuldbewuste Horster politicus: Thijs Coppus, bekende op 5 februari op z’n weblog: ‘Ik heb me de afgelopen dagen weer schuldig gemaakt aan impulsief-twitteren. Daarom ga ik me de komende tijd eens goed afvragen welke meerwaarde Twitter voor mij als Statenlid heeft.’
Meest gehavende Horster brievenbus:Eerbiedwaardigste Horster parkeerproblemenanalist: Jos van Lin.
Meelijwekkendste straatzanger: Gerd Leers.
Hardnekkigste paardenkwaal: zomereczeem.
Beste cabaretier: Jos Houben, burgemeester van Barneveld en middagvoorzitter van het CDA-congres op 2 oktober.
Opzwependste live aanschouwde voetbalwedstrijd: Fenerbahce-Galatasaray.
Inventiefste gebruik van een Lottumse Victor Veilig: Meest verontrustende twitterterugval: Leon Litjens (welgeteld twee tweets in de laatste drie weken van 2010).
Grootste wanvertoning VVV (moeilijk kiezen): uit tegen Ajax, nipt gevolgd door de thuiswedstrijd tegen Roda.
Meest door Horst-sweet-Horst getagde Horster politicus: Raymond Knops (achttien keer).
Wildst om zich heen meppende Horster middenstander: Jos van Lin.
Meest angstaanjagende optreden: Camiel Eurlings tijdens het CDA-congres op 2 oktober.
Schunnigste Horster verkeersbord:Grootste Horster politiefarce: opsporing ruitvernielers met behulp van filmbeelden.
Meest verposterde Horster politicus: Raymond Knops.
Treurigste Engelse asfalteerder: Timothy.
Beste buurburgemeester: Hans Gilissen (Venray).
Grootste farizeeër: Gerd Leers.
Productiefste Horster politieke twitteraar: Roy Bouten (voor het 73e opeenvolgende jaar).
Meest hilarische dvd (voor slechts vijf euro hier te bestellen, al sta je dan helaas wel te boek als ‘sponsor’ van die club):Meest veelbelovende getal: 15
Grootste watersnoodrampslachtoffer: Raymond Knops.
Best beveiligde in Horst verblijvende Turkse voetbalploeg: Galatasaray.
Meest adequate Horster kwakzalver: Jos van Lin.
Moeilijkst bij wakker te blijven: Horster gemeenteraadsvergaderingen.
Meest raadselachtige Horster politietweet: ‘HN: Oeps foutje.’
Zieligste Broekhuizenvorster kinderfiets:

Top 5 – Horster nieuwjaarswensen

Voor inspirerende en originele Horster nieuwjaarswensen moet je, afgaande op Hallo Horst aan de Maas van 30 december, niet bij het bedrijfsleven of de middenstand zijn. Lisdonk en Theunissen,dan heb je het wel zo’n beetje gehad. Zelfs slagerij Joosten laat het afweten:De twitterende Horster politici dan? In het kader van hun campagne permanente zullen die toch wel hun beste nieuwjaarswensbeentje voor zetten? Het dient gezegd, ik kwam niet bedrogen uit. Alleen Bram Hendrix (Essentie) en Anthony van Baal (SP) snappen er niets van. Had ik vorige week nog zo gezegd dat ‘de beste wensen’ vele malen erger is dan de ‘goede / goeie / gooje / góje roetsj’ en wat doen de heren? Juist: ‘Beste mensen: allemaal de beste wensen!’ (Bram Hendrix) en ‘De beste wensen allemaal’ (Anthony van Baal). Foei! Voor straf uitgesloten van verdere deelname. Hoe het met de rest zit? Hier komt m’n top 5 van nieuwjaarswensen van twitterende Horster politici:

5. Annemie Craenmehr-Hesen (CDA): ‘Wij wensen iedereen een heel goed en gezond 2011 toe.’ Niet inspirerend en niet origineel. Wél de bestewensenklip omzeild. Ook al heel wat.4. Linda Hogema (SP): ‘Gelukkig nieuwjaar allemaal!’ Bij gebrek aan beter ook mijn favoriete nieuwjaarswens. Maar inspirerend en origineel? Ooit komt er nog een tijd dat ‘zalig / gezegend / zegenrijk nieuwjaar’ als een inspirerende en originele nieuwjaarswens wordt gezien. Op het moment is ie helemaal uit de mode, zelfs bij (Horster) CDA-politici.

3. Thijs Coppus (SP): ‘Iedereen een gezond en strijdbaar 2011 gewenst!’ ‘Strijdbaar’: da’s een goeie! Waarschijnlijk wel van bovenaf opgelegd, want wat twittert partijgenoot Michael van Rengs? ‘Voor iedereen natuurlijk de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Dat het mooi, gezond en strijdbaar 2011 mag worden voor iedereen.’ Komen ze verdomme via een zijdeur toch nog binnen, de (aller)beste wensen! Ook Michael verwezen naar het strafbankje.2. Ger Driessen (CDA): ‘Ik wens al mijn followers een gelukkig, maar bovenal een gezond 2011. Moge het nieuwe jaar dat brengen wat je zelf hoopt. Veel goeds dus!!’ Nu komen we langzaam bij het echte werk. Dat ôzze Ger alleen z’n followers een gelukkig maar bovenal gezond 2011 wenst, zij hem vergeven. Voor de rest echt iets om over na te denken. Zo vraag ik me af of de derde zin (‘Veel goeds dus!!’) wel zo’n logische gevolgtrekking uit de tweede zin is als Ger het doet voorkomen. Stel dat iemand zou hopen dat Ger in het nieuwe jaar niet in Provinciale Staten wordt gekozen en dat die hoop werkelijkheid zou worden, is dat dan iets goeds? Ja, voor die iemand wel. Maar voor Limburg? Voor Horst? Voor ôzze Ger zelf? 1. Roy Bouten (PvdA): ‘Iedereen een onwijs lekker 2011 gewenst. Dat jullie allemaal krijgen waar jullie recht op hebben!’ Een ‘onwijs lekker 2011’: als dat niet inspirerend en origineel is weet ik het ook niet meer. En die tweede zin mag er ook zijn. Geen slap geouwehoer, nee, recht voor z’n raap. Of het nou straf, ontslag, een verkiezingsnederlaag, je verdiende loon, een pak slaag of uitstel van executie is: krijgen waar jullie recht op hebben.

Ingezonden – Aftrap

Nieuw jaar, nieuwe rubriek!Jan Timmermans beklaagt zich er in z’n reactie op het stukje over Hof te Berkel over dat Horst aan de Maas met het verdwijnen van De Echo van Horst geen medium meer heeft voor ingezonden bijdragen. Nu is dat niet helemaal waar – Hallo Horst aan de Maas en Dagblad De Limburger publiceren bijvoorbeeld regelmatig ingezonden brieven – maar waarom zou Horst-sweet-Horst dat gat niet gewoon opvullen en ingezonden brievenschrijvers (dan wel ingezonden e-mailverstuurders) een podium bieden? Want als er iets niet goed uit de verf komt bij Horst-sweet-Horst dan is het wel het debat. Hoe goed ik ook m’n best doe om te provoceren, het lukt slechts zelden mensen te verlokken tot een inhoudelijke reactie. Het lijkt hier warempel wel de gemeenteraadsvergadering: echte discussie ontbreekt. En dat is jammer. Discussie scherpt de geest, dwingt je om met argumenten te komen, brengt je misschien wel tot andere inzichten.

Laat daarom maar komen, dat pleidooi tegen een skatebaan, dat gefundeerde betoog vóór hoogbouw in het centrum van Grubbenvorst, dat mini-essay over de teloorgang van de Horster trottoirband, die verhandeling die overtuigend aantoont dat de redenering van Horst-sweet-Horst de prullenbak in kan.Spelregels? Maximaal vijfhonderd woorden, er moet een verband zijn met Horst aan de Maas dan wel Horst-sweet-Horst, geen kwetsende teksten, naamsvermelding verplicht, e-mailadresvermelding alleen indien gewenst.

Mail uw bijdrage naar HorstsweetHorst@gmail.com, ik voeg er eventueel wat foto’s aan toe, haal er indien gewenst en van toepassing taal- en schrijffouten uit, toon u van tevoren hoe het er allemaal uit gaat zien en zorg er uiteindelijk voor dat uw ingezonden bijdrage binnen een week als apart bericht op Horst-sweet-Horst wordt geplaatst.

Dat de discussie maar moge losbarsten! (U een beetje kennende blijft het nu voor eeuwig doodstil. ‘Ik een bijdrage naar Horst-sweet-Horst mailen? Nee, dank je feestelijk. Ik blijf liever in m'n luie stoel zitten.’ Prima. Maar dan later niet bij mij komen mauwen dat u geen eerlijke kans heeft gekregen om uw mening te spuien.)
P.S. Overigens blijft het natuurlijk mogelijk om gewoon, rechtstreeks op de site te reageren op berichten. Wel dient gezegd dat de attentiewaarde van een via HorstsweetHorst@gmail.com ingezonden bijdrage groter is omdat die laatste als een apart bericht wordt geplaatst.