‘A la table, plus vite’ placht mijn opa – die op de lagere school enkele jaren Frans had genoten – te zeggen. Ik kom hierop omdat Horst onlangs is verrijkt met een restaurant dat Aan Tafel is geheten.Die naam zorgt ervoor dat ik, telkens als ik Aan Tafel passeer, even aan mijn opa moet denken. Dat is beslist geen straf; ik bewaar louter aangename herinneringen aan hem (dat zijn voetbalsympathie uitging naar Feyenoord had ik hem al in mijn tienerjaren vergeven).
Toch knaagt er iets. Aan Tafel is namelijk de nieuwe naam voor De Oude Lind, een café-restaurant dat deze benaming vanaf 1879 droeg. En op de bijna tweehonderd jaar oude Tranchotkaart heet het pand al ‘aan d’Linde’:Wat is dat toch met die Horster restaurateurs die historische benamingen zomaar bij het oud vuil zetten? Toen Het Groene Woud vorig jaar ineens Chitanie ging heten, ageerde ik daartegen. Met vooruitziende blik schreef ik destijds al over De Oude Lind: ‘Met de naamswijziging van De Oude Lind in De Alde Lind was wat mij betreft de grens echt bereikt. Als je je zoon Jan hebt genoemd, ga je hem na dertig jaar toch ook niet ineens met Piet aanspreken?’ Meer dan een jaar later heb ik daar niets aan toe te voegen. Ware opa nog in leven, dan had ik hem ongetwijfeld aan mijn zijde gevonden. Hij zou waarschijnlijk hebben volstaan met één woord: ‘Pourquoi?’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten