Klein mysterie 70 – Logge lantaarnpaal

Zul je altijd zien. Geef je eens een complimentje, krijg je binnen de kortste keren keihard het deksel op je neus. Twee weken geleden sprak ik lovende woorden over de kort daarvoor bij het Horster gemeentehuis geplaatste klimtoestellen – bij nader inzien wellicht beter omschreven met ‘evenwichtstoestellen’. De afsluiting van het stukje luidde als volgt: ‘Als die oubollige bank nu ook nog plaats zou kunnen maken voor iets strakkers dan hoort u me helemaal niet meer klagen.’ Ik ken mijn plaats, dus ik had niet de illusie dat die zin zou leiden tot verdwijning van de bank. Maar dat ze binnen twee weken gezelschap krijgt van de meest logge ooit door mij gesignaleerde lantaarnpaal is weer het andere uiterste.Plomp, hoekig, lomp, van elke elegantie gespeend. Iets beters kan ik er niet van zeggen. Als het nou maar bij die ene lantaarnpaal bij dat ene bankje bleef, dan was de schade nog te overzien. Maar langzaam maar zeker raakt het hele Horster centrum overspoeld door diezelfde lantaarnpalen en diezelfde banken. Je zou warempel heimwee krijgen naar hun voorgangers.‘Ze zijn weer behoorlijk tekeer gegaan’, zei de dame die haar hondje uitliet geïrriteerd, net nadat ik zaterdagochtend in alle vroegte foto’s had gemaakt van de bewuste lantaarnpaal bij het gemeentehuis. ‘Eindelijk iemand die met mij van mening is dat het Horster straatmeubilair geen schoonheidsprijs verdient’, dacht ik. Dus wilde ik op haar opmerking reageren in de trant van ‘Inderdaad erg, ja’. Tegelijkertijd realiseerde ik me dat de toorn van de dame met het hondje misschien wel door heel iets anders was opgewekt dan door die nieuwe lantaarnpaal. Blijkbaar proefde ze mijn aarzeling, want met een hoofdknik maakte ze duidelijk waar ze op doelde: enkele losgewrikte stenen aan de voet van de lantaarnpaal. ‘O …’, was het enige dat ik uit kon brengen.Zo heeft iedereen zijn eigen ergernissen.