Intermezzo – Fluistersloper

Op de website van de nieuw te ontwikkelen Horster woonwijk Hof te Berkel valt bij de ‘veel gestelde vragen’ te lezen dat tijdens de bouwperiode ‘met de bouwonderneming wordt gekeken naar mogelijkheden tot fluisterslopen’. Fluisterslopen, een woord dat ik nog niet kende. Zegt op zich weinig, er zijn namelijk wel meer woorden die ik niet ken. Erger is dat ook Van Dale en zelfs Google geen uitkomst bieden. Wat wil nu het bijkans ongelooflijke toeval? Toen ik zaterdag foto’s maakte van de platanen op de parkeerplaats bij Elzenhorst, liep ik Tejo tegen het lijf. We raakten met elkaar in gesprek en wat bleek? Tejo is fluistersloper!

Bij slopers stel ik me altijd stoere mannen voor met een ring in het oor, grofgebekt, volgeplakt met tatoeages en hier en daar een vinger missend. Hoewel Tejo een complete arm kwijt is, voldoet hij geenszins aan mijn stereotiepe beeld van een sloper. Hij vertelde: ‘Weet je, ik ben van origine welzijnswerker. Die arm ben ik verloren toen een lastige cliënt flipte. Daarna had ik het in die sector wel gezien, weet je. Via via ben ik vervolgens in de fluistersloperij beland. En trust me, een mooiere job is er niet.’
Allemaal goed en wel, maar wat is fluisterslopen eigenlijk? Tejo: ‘Ik zeg altijd: “Fluisterslopen is een gebouw zodanig bewerken dat het bereid is zich neer te leggen bij z’n lot”. Er zijn nog wel andere definities, maar dat is de kern.’

Toen ik daarop schamperde dat voor het bewerken van een gebouw een slopersbal toch een eerste vereiste is en dat ik dat moeilijk kan verenigen met het werkwoord ‘fluisteren’, barstte Tejo uit in een onbedaarlijk gebulder. Weer bij zinnen, hikte hij: ‘Je hebt er he-le-maal niets van begrepen! Fluisterslopen is geweldloos. Slopersbal en –hamer zijn bij ons taboe. Peace man! Weet je, fluisterslopen is in gesprek raken met een gebouw. Een relatie opbouwen, een vertrouwensband smeden. Dag en nacht voor het gebouw klaarstaan, zodat het in je gaat geloven. Dieptegesprekken, een bemoedigend woord, een arm om de schouder, even huggen. Op een gegeven moment geeft zo’n gebouw zich dan aan je over. En dan zijn we precies waar we wezen moeten. Zakt het gebouw vanzelf als een kaartenhuis in elkaar, zonder dat er enig geweld bij komt kijken. Machtige kick, man, dan weet je weer waar je het allemaal voor doet.’

Langzaam begon ik me een beeld te vormen van de fluistersloperij. Maar wat deed Tejo daar op de parkeerplaats bij Elzenhorst? ‘Weet je, ik ben het verpleeghuis en de verpleegstersflat al meer dan een jaar aan het voorbereiden op het onvermijdelijke. Elzenhorst zit nog midden in het aanvaardingsproces, maar de verpleegstersflat was een piece of cake. Had ik binnen een paar weken in m’n macht. Is er nu al helemaal klaar voor.’

Klaar voor? En ik wilde nog een reddingsactie op touw zetten! Tejo: ‘Fuck it, man. Geen schijn van kans. Weet je, als ik het zou willen, zou die flat hier nu ter plekke al z’n ultieme knieval maken.’ Een illusie armer droop ik af.