Wat je tegenwoordig steeds vaker hoort, zijn fruitkanonnen.
De teloorgang van de vredige vogelverschrikker gaat me aan het hart.
De opmars van het agressieve fruitkanon vervult me met afgrijzen.
Ik beschouw mezelf als een redelijk tolerant wezen. Feestjes tot diep in de nacht waarbij de geluidsnormen ruimschoots worden overtreden? Och, ze doen maar, iedereen heeft op zijn tijd recht op ontspanning. Voetgangers die in het centrum van Horst de hele breedte van de straat in beslag nemen en daarmee de doorgang voor fietsers versperren? Er zijn ergere dingen. Fruitkanonnen? Weliswaar ergerlijk, maar van de andere kant zie ik ook wel in dat fruit- en groentetelers zich niet zomaar de kaas van het brood hoeven te laten eten door assertieve vogels. Dus zelfs als de knalfrequentie hoger is dan de maximaal toegestane tien per uur en het aantal decibellen de 72,5 aanzienlijk overschrijdt (ik ontleen deze cijfers aan de nota Verantwoord gebruik van geluidsapparatuur ter voorkoming van schade aan vruchten en gewassen van de gemeente Horst aan de Maas), zul je mij niet horen klagen. Anders wordt het, zoals onlangs hier aan de Meterikseweg het geval was, wanneer het fruitkanon ook ’s nachts om de twee minuten een knalharde doffe dreun blijft produceren. En zeker wanneer dat twee nachten achter elkaar gebeurt. Dan worden zelfs mijn tolerantiegrenzen overschreden en – ik beken het toch met enige schaamte – bel ik de politie.
Ik wil best accepteren dat de vogelverschrikker van vroeger vandaag de dag niet meer voldoet. Maar ook het bewijs van de effectiviteit van een fruitkanon of het met quads door een veld met blauwe bessenstruiken racen (zoals ik onlangs in Dagblad De Limburger las) is nog altijd niet geleverd. Zou er werkelijk niets beters zijn te verzinnen? Er wordt toch altijd zo hoog opgegeven over het innovatieve vermogen van de agrarische sector? Welnu, er is nog hoop, want vanochtend zag en hoorde ik op een akker langs de weg van Horst naar Tienray (waarschijnlijk net op het grondgebied van nu nog gemeente Meerlo-Wanssum) iets dat ik nog nooit eerder had gezien:
Ik heb er vol verbazing naar staan kijken en luisteren: als het ware een dubbele windmolen die aangedreven door de wind een blikkerig geluid maakt. Het apparaat deed me meteen denken aan de windwatermolen: functioneel en toch mooi, milieuvriendelijk, onschadelijk voor mens en dier, duurzaam én effectief – vogels waren in geen velden of wegen te bekennen. Waarom zie je ze niet op veel meer plaatsen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten