Klein mysterie 120 – IJsbaan

Een gegeven paard mag je niet in de bek kijken. Maar geldt dat ook voor een gegeven paard waarvoor je moet betalen? Over tweeënhalve week houden de gemeenten Horst aan de Maas, Meerlo-Wanssum en Sevenum op te bestaan. Voor het zover is, zijn de gemeentebesturen nog even flink aan het uitdelen geslagen. In Meerlo-Wanssum krijgt elke inwoner een boek over de gemeente cadeau. Sevenum pakt met een boek, een cd en een dvd voor elke inwoner heel wat forser uit. En Horst aan de Maas? Dat gooit het over een andere boeg. Dat biedt alle inwoners van de fusiegemeente een welkomstgeschenk aan. Geen boek, cd of dvd, maar een ijsbaan. Iedereen z’n eigen ijsbaantje? Nee, natuurlijk niet. Een Thialf van het zuiden op een zichtlocatie langs de A73? Nee. Een nieuwe Medeo-baan in de Peel dan? Zelfs dat niet. Wat de inwoners van de fusiegemeente krijgen aangeboden, is een ijsbaan die drie weken op het Wilhelminaplein blijft staan.Het spijt me, maar toen ik kennisnam van het nieuws van dit ‘winters cadeau voor de nieuwe gemeente’ was ik er niet ondersteboven van. Ook niet verbolgen, verheugd, ontgoocheld of opgetogen trouwens. Het deed me gewoon weinig. Een welkomstgeschenk voor alle inwoners van de fusiegemeente leek me niet per se noodzakelijk, maar evenmin iets om met een heilige verontwaardiging te bestrijden. Bovendien heb ik – los van dat vreselijke Thialfpubliek, de gruwelijke Nederlandse overschatting van de mondiale betekenis van de sport en de onuitsprekelijk irritante gewoonte van Studio Sport het voetbal er voor te laten wijken – weinig tegen op schaatsen. Sterker nog, als het moment daar is, mag ik graag de ijzers – Friese doorlopers in mijn geval – onderbinden. Maar ik dwaal af. Wat ik eigenlijk zeggen wilde: van mij mocht het, die ijsbaan. Van mij mag het zelfs nog steeds. Maar noem het alsjeblief geen geschenk. Voor een geschenk hoef je namelijk niet te betalen. En voor de ijsbaan wel. Weliswaar niet meer dan een euro per persoon per schaatsperiode van minimaal anderhalf uur, maar betalen is betalen en geschenk is geschenk. ‘Ja, maar de gemeente heeft zoveel kosten gemaakt om de schaatsbaan naar Horst te halen dat ze toch wel een gering entreegeld mag heffen’, zou men tegen kunnen werpen. Dat mag de gemeente uiteraard, maar onder geschenk versta ik toch echt iets anders. Als de gemeente die naar schatting maximaal twintigduizend euro (drie weken lang duizend schaatsers per dag) aan entreeopbrengsten trouwens niet eens meer zelf op kan hoesten, dan is het met de gemeentelijke financiën nog vele malen treuriger gesteld dan de politici ons tijdens de verkiezingscampagne voorspiegelden.Ach, waarom eigenlijk zitten mokken? Het vriest! Natuurijs! In het weekend De Peel in!