Epiloog

Op 1 juli begon ik met dit weblog. Ik nam me op die dag voor in twee maanden dertig stukjes van maximaal vierhonderd woorden te schrijven over kleine mysteries in de Horster (semi-)openbare ruimte. Erg zeker van mijn zaak was ik niet: ‘Het betreft hier niet meer dan een voornemen, misschien gaat het me na tien stukjes wel vervelen, misschien heb ik na twintig stukjes geen onderwerpen meer of misschien is de motivatie na acht stukjes helemaal verdwenen. Van de andere kant bestaat ook de mogelijkheid dat het ene mysterie het volgende oproept en dat ik zo enthousiast raak dat het niet bij dertig stukjes zal blijven.’
Nu zijn we exact 2 maanden, 30 kleine mysteries, 24 intermezzo’s, 14 top 5-en, 1839 (veelal ongepubliceerde) foto’s, 53 (eveneens veelal ongepubliceerde) videoclips en vele auto-, fiets- en wandelkilometers verder. Mission completed, dus tijd voor een korte evaluatie.

Vond ik het leuk (om dat verschrikkelijke woord dan ook maar eens keer te gebruiken) om een weblog bij te houden? Geweldig! Terwijl mijn productie normaalgesproken meestal stokt bij een pagina per dag, had ik nu soms binnen een half uur wel twee pagina’s volgetikt. Saai werd het nooit, elke dag was er meer dan voldoende stof om over te schrijven: over nieuwe dingen, over ergerlijke dingen, over vreemde dingen, over mooie dingen.

Hoe waren de reacties? Bijna zonder uitzondering positief. Volgens mensen die de Turkse taal machtig zijn, is zelfs die jongen uit Marmara enthousiast (reactie 26 augustus). Jammer was wel dat veel van de reacties naar mijn e-mailadres werden gezonden en niet voor publicatie bedoeld waren. Anders had ik nog heel wat kunnen onthullen!

Heb ik er iets van geleerd? Jazeker. Zo ontdekte ik na enige tijd dat ik met mijn fotocamera (99 euro bij de Aldi) ook filmpjes kan maken. Zelfs lukte het me die filmpjes op Youtube te publiceren. Verder heb ik geleerd dat passanten het maar vreemd vinden als iemand foto’s maakt van straatnaambordjes, haaientanden, afvalemmers, lantaarnpalen, verkeersborden et cetera.

Stop ik er nu mee? Ja en nee. Ik stop in elk geval met het dagelijks of bijna dagelijks publiceren van een of meerdere berichten. Niet omdat ik geen inspiratie meer heb, wel omdat ik me zo langzamerhand weer meer met belangrijker zaken moet gaan bezighouden. Ook is het voetbalseizoen weer van start gegaan en ik was juist met dit weblog begonnen ter overbrugging van de voetballoze periode. Van de andere kant: ik heb nog meer dan genoeg ideeën voor nieuwe berichten. Bovendien zou ik mijn trouwste fans ernstig teleurstellen door er nu een punt achter te zetten. Dit alles overwegend heb ik besloten tot een compromis: ik verplicht mezelf om zolang mijn inspiratiebron niet is opgedroogd wekelijks op maandag minimaal één bijdrage te publiceren. Als u zich op een ‘feed’ abonneert, ontvangt u automatisch een mededeling wanneer een nieuw bericht is gepubliceerd. Vindt u dat teveel moeite of weet u niet hoe dat moet, dan kunt u uiteraard zo vaak als u wilt dit weblog blijven bezoeken, ook op niet-maandagen.

Lang heb ik nagedacht over een passende afsluiting van het weblog-in-deze-vorm. Uiteindelijk besloot ik op zoek te gaan naar die plek in Horst waar in klein-mysterieus opzicht het meest gebeurt. Vele, vele kilometers heb ik ook daarvoor gemaakt, plekken met elkaar vergeleken, voors en tegens tegen elkaar afgewogen, maar tenslotte kende ik toch geen enkele twijfel meer. Dit is met zekerheid de meest klein-mysterieuze locatie van Horst:De spoorwegovergang in America de meest klein-mysterieuze locatie van Horst? Ik hoor het u al smalend zeggen. Goed dan, ik help u een beetje (en klik vooral op de foto om ze te vergroten én om de naam van de fotograaf te kunnen onderscheiden):