De andere zijde is raadselachtiger:
Gekozen is voor de stijlfiguur van de vergelijking. Van de als-vergelijking zelfs. ‘Horst aan de Maas laat zich lezen als je favoriete boek.’ Was het daar maar bij gebleven. Had de fantasie met de lezer aan de haal kunnen gaan om te bepalen waarin die overeenkomst tussen Horst aan de Maas en ‘je favoriete boek’ gelegen zou kunnen zijn. Maar het gemak dient de mens, dus is de vergelijking verder uitgewerkt. Met behulp van een uit twee elementen bestaande zin:1. ‘een wending op elke bladzijde’. Akkoord (qua vergelijking dan);
2. ‘een verrassing om elke hoek’. Hier ontspoort de trein. Horst aan de Maas wordt ineens niet meer vergeleken met ‘je favoriete boek’, maar ‘je favoriete boek’ met Horst aan de Maas. Je moet er maar op voorbereid zijn.
Over naar het boek. Moet iemands favoriete boek per se aaneenhangen van verrassingen en wendingen? Nee. Lijkt me een kwestie van smaak. Zoals de een houdt van minimalistische kunst en de ander van expressionistische. Mijn favoriete boek (Het bureau van J.J. Voskuil, en wel alle zeven delen)
is juist omdat het géén aaneenschakeling van wendingen en verrassingen is, mijn favoriete boek. Gortdroog en dat duizenden bladzijden lang. Mieters. Ho. Stop. Ik geloof dat de frik die in me huist in het voorafgaande weer iets teveel de overhand heeft gekregen. Excuses. Want op de keper beschouwd zijn het natuurlijk briljante vondsten, die ‘wending op elke bladzijde’ en die ‘verrassing om elke hoek’. Never a dull moment in Horst aan de Maas. Voorbeelden? Héél Horst-sweet-Horst is eigenlijk het levend bewijs van de juistheid van die beweringen, maar als u per se voorbeelden wilt, dan beperk ik me tot vier woorden:
1. Passi;2. skatebaan;
3. straatnaamborden;
4. schommel.
Klik er op en de verrassingen en wendingen vliegen u om de oren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten