Het is het laatste onverharde restant van de veldweg die ooit van Horst-centrum naar de Risselt(kapel) liep. Een doodnormaal voetpad van een meter of vijftig. Zou je zeggen. Toch vraag ik me af: waarom een voetpad en geen fietspad? Ooit moet iemand dat besluit hebben genomen. Welke overwegingen zouden daaraan ten grondslag hebben gelegen? Ik ga er voetstoots vanuit dat alle voors en tegens driedubbel tegen elkaar zijn afgewogen en dat men uiteindelijk tot de conclusie is gekomen dat een voetpad de voorkeur verdient. Goed. Maar dan moet uiteraard ook worden verhinderd dat fietsers gebruikmaken van het voetpad. Ik stel me zo voor dat de dialoog daarover tussen twee gemeenteambtenaren als volgt is verlopen:‘Laten we een fietsversperring plaatsen.’
‘Akkoord, maar waar?’
‘Niet in het midden, ik wil wel eens af van altijd maar dat symmetrische.’
‘Prima, dan zetten we de rest van de toegang tot het pad af met rechtopstaande en dwarsliggende houten paaltjes.’
‘Ik bedenk me ineens: we moeten vooral het andere uiteinde van het pad niet vergeten.’‘Nu je het zegt … Daar de versperring dan ook maar asymmetrisch plaatsen?’
‘Uiteraard!’
‘Eigenlijk wel een beetje saai, nu ik er nog eens goed over nadenk.’
‘Aan die kant dan toch maar in het midden?’
‘En dan zetten we de rest van de toegang tot het pad weer af met rechtopstaande en dwarsliggende houten paaltjes!’
‘Zouden we dat nu wel doen?’
‘Waarom niet?’
‘Een beetje eentonig, aan beide uiteinden van het pad diezelfde paaltjes.’
‘We zouden natuurlijk ook een constructie met drie fietsversperringshekken kunnen maken.’
‘Geweldig idee! Doen we!’
Zou het inderdaad zo zijn gegaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten