Klein mysterie 270 – Melderslobashing

Waar ik zo langzamerhand een beetje moe van wordt, is het afzeiken van Melderslo in De Volkskrant. Heeft de Azijnbode (© GeenStijl) soms een geheime agenda? Of loopt er op de redactie een gefrustreerde voormalige inwoner van Melderslo rond die zijn of haar collega’s opdracht heeft gegeven zo laatdunkend mogelijk over het dorp aan de Langevenseloop te schrijven?

Omdat het er niet al te dik bovenop ligt en het plaatsvindt met een maandelijkse frequentie zal de doorsnee lezer er geen aanstoot aan nemen. Anders ligt het met tussen-de-regels-door-lezers van het overgevoelige type, zoals ondergetekende. Die gaat het op een gegeven moment natuurlijk opvallen dat er sprake is van een patroon: ogenschijnlijk lovend schrijven over een bepaald aspect van Melderslo maar ondertussen steken onder water uitdelen.

Voorbeeld 1: in de krant van afgelopen zaterdag doet Nell Westerlaken verslag van haar bezoek aan naturistencamping De Heksenhut aan de Nieuwenhofweg in Melderslo.

Nell deelt gul sterren uit: vier voor de ligging, vijf voor de service, vijf voor de hygiëne en vijf voor prijs/kwaliteit. Me dunkt, geen slechte score in een beoordelingssysteem waarbij vijf sterren het maximum is. Vreemd genoeg lukt het Nell in het stukje zelf niet haar enthousiasme over De Heksenhut tot uitdrukking te brengen. Ze benadrukt vooral de kleinburgerlijke kneuterigheid: ‘Wat we hadden verwacht van De Heksenhut is moeilijk te definiëren. In elk geval geen kampeerveld met vrijwel identieke caravans waaraan gelijksoortige luifels zijn bevestigd waaronder eendere echtparen op hetzelfde tijdstip aan het avondeten beginnen. (…) De wasruimte is spic en span, de “huiskamer” ernaast heeft een boekenkast met veel Konsalik en de omnibussen van Jan Mens en Jan den Hartog. Het bruine meubilair is bijpassend.’ Gaap, gaap, net de echte wereld, zo’n naturistencamping. Op een moment dat je het al niet meer had verwacht, slaat Nell toch nog toe. En wel keihard: ‘Maar die naam. De Heksenhut – je hoort de woordspelingen van de dorpsjeugd.’ Ja hoor, De Volkskrant zet Melderslo weer eens te kakken. Die achterlijke dorpsjeugd ook.

Voorbeeld 2: was het afgelopen zaterdag alleen de Melderslose jeugd die het moest ontgelden, op 18 juli was het hele dorp het slachtoffer. In een paginagroot artikel belichtte Yvonne Hofs die dag het bedrijf van blauwebessenteler Theo Douven aan de Herenbosweg (inderdaad, dezelfde van die verrukkelijke gedroogde blauwe bessen).

Dat er in de vermelding van de naam van het bedrijf (‘zeer prozaïsch Douven Blauwe Bessen genaamd’) en de bedrijfswinkel (‘waar de producten worden aangeprezen met reclamekreten als : “Simply the bes’”) enige ironie doorklinkt, zij Yvonne nog vergeven.

Ze vliegt pas gierend uit de bocht als ze de vestigingsplaats van het bedrijf, Melderslo, omschrijft als ‘het non-descripte gehucht bij Horst aan de Maas’. Nou vraag ik je: Melderslo non-descript? Als er één van de zestien Horster kernen descript is, is het Melderslo wel. Ik noem slechts de bank bij de kruising Nachtegaallaan – Daniëlweg, friture ’t Tömpke, de abri aan de Massenweg en de YouTube-filmpjes van Doomguyrick. Om over naturistencamping De Heksenhut nog maar te zwijgen.

Het lijkt me slechts een kwestie van tijd vooraleer de Melderslose horden op zullen trekken richting redactieburelen van De Volkskrant om opheldering te eisen.