Zaterdag openbaarde De Volkskrant de beroepen van de ouders van onze oranjehelden. De relevantie daarvan ontgaat me ten enenmale, maar onthullend is het wel. Wist u bijvoorbeeld dat de vader van John Heitinga filmoperateur is? En de vader van Demy de Zeeuw eigenaar van een scootershop? En dat Sneijder senior wildwaterglijbanen repareert? Doch dit alles zinkt geheel in het niet bij het beroep van de vader van Rafael van der Vaart: verkoper van weegschalen voor aardappelen. Nee, ik houd u niet voor de gek, het staat er echt:
Verkoper van weegschalen voor aardappelen. Zit beslist een boek in. Begonnen als verkoper van weegschalen voor radijsjes. Via de weegschalen voor wortels opgeklommen in de hiërarchie tot het nec plus ultra voor de verkopers van weegschalen: aardappelweegschaalverkoper. Zonder mee te liften op het succes van z’n zoon. Want daar zijn weegschaalverkopers nu net een beetje te trots voor. ‘Also, Rafael, sag mal, was macht dein Vater?’ ‘Er verkauft Waagschalen für Kartoffeln.’Nog krasser was het bericht in De Echo van Horst over het neuspeuterverbod voor broodjesverkopers dat tijdens het Oud Limburgs Schuttersfeest (OLS) op 4 juli in Grubbenvorst van kracht zal zijn.
Wim van der Sterren, voorzitter van de werkgroep Food, in De Echo: ‘Alle foodmedewerkers willen we er op wijzen niet in de oren of de neus te peuteren.’ Wie ooit Nosepicking for pleasure van Ronald Flicket las, 
weet dat Wim helemaal op het verkeerde spoor zit. Dat hij zelfs talloze gewonden riskeert. Waarom? Gezagsgetrouw als Wim z’n foodmedewerkers ongetwijfeld zijn, zullen ze tijdens hun schicht vast wel afzien van neuspeuteren. Maar weet u wat er onmiddellijk na afloop van die schicht gaat gebeuren? Na de vele uren van onthouding zullen de foodmedewerkers nog op het festivalterrein beslist al hun nasale opgravingstechnieken aanwenden om het intussen behoorlijk aangekoekte goedje in hun neus naar boven te halen. Daarna zullen ze zich, zoals de overgrote meerderheid van de neuspeuteraars, bedienen van wat Flicket de ‘roll and flick’-methode noemt: het (in dit geval: keiharde) materiaal tussen duim en wijsvinger tot een bolletje maken en het daarna als een propje wegschieten.
De gevolgen voor omstanders zullen niet te overzien zijn. Grubbevors geit dich rake, maar dan letterlijk. 
Daarom zou ik Wim van der Sterren dringend willen verzoeken deze maatregel te heroverwegen. Waarom de foodmedewerkers geen zakdoeken verstrekt, te gebruiken op het moment dat ze de verleiding niet langer kunnen weerstaan? Flicket acht neuspeuteren met de zakdoek weliswaar minderwaardig, 
maar ik zou zeggen: nood breekt wet, zeker als je er tientallen gewonden mee voorkomt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten