Nog één keer dan, ik kan het niet laten: de straatnaamborden. Elke straatnaambordenvorser beleeft slechts één keer de dag van zijn leven. Ik smaakte dat genoegen vorige week zaterdag. Op zoek naar een straatnaambordje in de Toon Hendriksstraat kwam ik voorbij aan het huis van Thijs Houwen, een erkend verzamelaar van straatmeubilair. Thijs was toevallig de heg aan het knippen. We raakten in gesprek over de aanstaande verdwijning van de meeste telefooncellen, waaraan
Dagblad De Limburger juist die dag een artikel had gewijd. Al eerder was me opgevallen dat Thijs in zijn tuin een prachtige oude PTT-telefooncel heeft staan.
Hij vertelde me dat hij ze ooit cadeau had gekregen van Jan van Heijster nadat ze jarenlang dienst had gedaan in de Mèrthal. Thijs proefde mijn enthousiasme en bood me een rondleiding door zijn tuin aan. Die blijkt een waar walhalla voor de straatmeubilairfetisjist te zijn. Behalve langs de telefooncel leidde hij me verder nog langs onder meer een stoplicht (dat als het donker wordt op groen springt, behalve als iemand zijn voordeur nadert – dan springt het automatisch op rood),
gele verkeerszuilen met een blauwe pijl (helaas uit het straatbeeld verdwenen)
en een antieke benzinepomp (waarvan de slang moet gaan dienen als tuinslang).
Onvermijdelijk kwam ons gesprek ook uit op straatnaamborden en mijn zoektocht daarnaar. Ik vertelde Thijs dat ik het zo jammer vind dat de oude vertrouwde straatnaambordjes waarmee ik sinds mijn jeugd vertrouwd ben, ook al uit het straatbeeld aan het verdwijnen zijn.
Ze maken plaats voor een ander type: lichter blauw, een andere letter en wit omkaderd.
Nu was vroeger zeker niet alles beter en mooier, maar de straatnaambordjes naar mijn smaak wel: mooier blauw, geen lelijk wit kader en vooral een veel mooiere, rankere letter. Thijs was het – gelukkig – helemaal met me eens, maar in dit kader belangrijker: Thijs blijkt een indrukwekkende verzameling oude Horster straatnaambordjes te bezitten. Niet alleen die mooie oude blauwe, maar ook de voorloper daarvan. In de Loevestraat (op de t-splitsing met de Harrie Driessenstraat) had ik al wel zo’n exemplaar zien hangen,
maar ik vermoedde dat het pas recent door de bewoner op de muur was aangebracht ter decoratie van zijn woning. Niet dus, bordjes van dit type moeten vroeger heel Horst hebben gesierd. Uiteraard vroeg ik Thijs of ik een foto mocht maken van zo’n bordje. ‘Een foto maken? Waarom neem je er niet gewoon een mee?’ ‘Meenemen? Dat meen je niet!’ ‘Ik heb er meer dan genoeg, mijn vrouw is al lang blij als hier wat van die troep verdwijnt.’ Om een lang verhaal kort te maken: Thijs schonk me twee straatnaamborden. Het een van de Meterikseweg (‘mijn’ weg), het ander van de Mevrouwsbosstraat (nota bene nummer 1 in mijn top 5 van mooie Horster straatnamen!!). Zielsgelukkig en Thijs voor eeuwig dankbaar fietste ik vervolgens naar huis - met de Mevrouwsbosstraat en de Meterikseweg onder mijn arm. Ze krijgen een ereplaatsje.
Hij vertelde me dat hij ze ooit cadeau had gekregen van Jan van Heijster nadat ze jarenlang dienst had gedaan in de Mèrthal. Thijs proefde mijn enthousiasme en bood me een rondleiding door zijn tuin aan. Die blijkt een waar walhalla voor de straatmeubilairfetisjist te zijn. Behalve langs de telefooncel leidde hij me verder nog langs onder meer een stoplicht (dat als het donker wordt op groen springt, behalve als iemand zijn voordeur nadert – dan springt het automatisch op rood), 
gele verkeerszuilen met een blauwe pijl (helaas uit het straatbeeld verdwenen)
en een antieke benzinepomp (waarvan de slang moet gaan dienen als tuinslang).
Onvermijdelijk kwam ons gesprek ook uit op straatnaamborden en mijn zoektocht daarnaar. Ik vertelde Thijs dat ik het zo jammer vind dat de oude vertrouwde straatnaambordjes waarmee ik sinds mijn jeugd vertrouwd ben, ook al uit het straatbeeld aan het verdwijnen zijn.
Ze maken plaats voor een ander type: lichter blauw, een andere letter en wit omkaderd. 
Nu was vroeger zeker niet alles beter en mooier, maar de straatnaambordjes naar mijn smaak wel: mooier blauw, geen lelijk wit kader en vooral een veel mooiere, rankere letter. Thijs was het – gelukkig – helemaal met me eens, maar in dit kader belangrijker: Thijs blijkt een indrukwekkende verzameling oude Horster straatnaambordjes te bezitten. Niet alleen die mooie oude blauwe, maar ook de voorloper daarvan. In de Loevestraat (op de t-splitsing met de Harrie Driessenstraat) had ik al wel zo’n exemplaar zien hangen, 
maar ik vermoedde dat het pas recent door de bewoner op de muur was aangebracht ter decoratie van zijn woning. Niet dus, bordjes van dit type moeten vroeger heel Horst hebben gesierd. Uiteraard vroeg ik Thijs of ik een foto mocht maken van zo’n bordje. ‘Een foto maken? Waarom neem je er niet gewoon een mee?’ ‘Meenemen? Dat meen je niet!’ ‘Ik heb er meer dan genoeg, mijn vrouw is al lang blij als hier wat van die troep verdwijnt.’ Om een lang verhaal kort te maken: Thijs schonk me twee straatnaamborden. Het een van de Meterikseweg (‘mijn’ weg), het ander van de Mevrouwsbosstraat (nota bene nummer 1 in mijn top 5 van mooie Horster straatnamen!!). Zielsgelukkig en Thijs voor eeuwig dankbaar fietste ik vervolgens naar huis - met de Mevrouwsbosstraat en de Meterikseweg onder mijn arm. Ze krijgen een ereplaatsje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten