‘Jachtstoel’ zou in dit geval een betere benaming zijn dan ‘jachthut’. Eerder noemde ik dit het umpirestoeltype, maar in Duitsland, het land waarvan ik vermoed dat het de jachhutten heeft uitgevonden, noemt men het dus een Leitersitz. 
Op 1 februari van dit jaar schreef ik dat het op het spoor komen van een Leitersitz toch wel het toppunt van Entdeckerfreude moest zijn. Ik voegde er aan toe dat ik er naar uitkeek dat genoegen ooit te mogen smaken. Nu het zover was, viel het toch een beetje tegen. Die Vorfreude war gröβer als die Entdeckung selber. Waarom? Waarschijnlijk omdat het geen spontane ontdekking meer was na de eerste waarneming vanuit de trein. Nu ik het toch over jachthutten heb, meteen nog maar twee nieuwe exemplaren. Aan de rand van de Mariapeel, tussen de Zwarteplakweg en de Vossenheuvel, trof ik gisteren een sleephut aan.
Niet zo heel veel bijzonders over te melden of het moest zijn dat ik – durfal als ik ben – het lef had om de ladder te beklimmen én de deur te ontgrendelen. Het is altijd weer spannend wat zich achter de jachthutdeur bevindt. Een lijk in verregaande staat van ontbinding? Vieze blaadjes? Een slapende zwerver? Dit keer viel het mee: een blauw krukje 
en verder eigenlijk niets. Of toch wel: een gordijntje met het opschrift ‘keuken’:
De tweede onlangs ontdekte hut bevindt zich aan de Venloseweg, aan de rand van een perceel met blauwebessenstruiken. 
Héél misschien zou dit ook een speelhut (‘boomhut’ is in dit geval het verkeerde woord) van de (klein)kinderen van de kweker kunnen zijn. Het feit dat blauwebessenplantages vaak te kampen hebben met vogeloverlast gecombineerd met het feit dat ik al eens eerder aan de rand van een blauwebessenplantage een jachthut aantrof, doet me echter vermoeden dat dit gewoon een ordinaire jachthut is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten