Intermezzo – Nummer 296

Apetrots was ie geweest. Na afloop van de training had z’n leider het verteld. Elke speler van het team zou een eigen plaatje krijgen in het album dat de Plus in Horst ging maken. Had hij het wel goed gehoord? Jawel hoor: elke speler met een eigen plaatje in het album. Tegen iedereen die het maar horen wilde, had hij het grote nieuws verteld. Hij, Nick Cox, 6 jaar jong, speler van de mini F’s van TOP’27 uit Tienray, zomaar met een eigen plaatje in het album van de Plus! Daar mocht je toch best trots op zijn?In de late herfst was er een fotograaf langsgekomen om Nick en z’n teamgenoten te fotograferen. Daarna was het grote wachten begonnen. Want wat duurde dat lang zeg, voordat de Plus met de sportplaatjesactie begon. Elke dag had Nick even op de website van de Plus gekeken voor nieuws over de actie. Op 20 februari was het dan eindelijk zo ver geweest. De baas van de Plus, meneer Lucassen, had op de website van zijn winkel geschreven dat het album tot 27 februari gratis verkrijgbaar was bij besteding van 25 euro. Het had Nick nog heel wat moeite gekost z’n vader zo ver te krijgen samen boodschappen te gaan doen bij de Plus in Horst. Ze gingen toch altijd naar Jan Linders bij hen in het dorp? Was toch veel handiger? Maar uiteindelijk had z’n vader ook wel ingezien dat hij Nick dit niet door de neus mocht boren. Eenmaal bij de Plus had Nick de kassajuffrouw het album bijna uit haar handen gegrist, zo benieuwd was ie. Wat was het mooi! En kijk, dáár, op bladzijde 49, daar zouden Nick en z’n teamgenoten komen. De nummers 294 tot en met 305. Welk nummer zou hij hebben?Buren, ooms en tantes, opa’s en oma’s, neven en nichten, vrienden en bekenden: allemaal had Nick ze daarna op het hart gedrukt toch vooral boodschappen bij de Plus in Horst te gaan doen en de plaatjes die dat opleverde aan hem te geven. Nick’s smeekbede had het gewenste resultaat gehad. Elke dag was er wel iemand een zakje met plaatjes komen brengen. Van z’n eigen team was het plaatje van Rik Groetelaars het eerste geweest dat hij had gekregen. Daarna waren de plaatjes van Luuk, Raël, Jur, Gijs en Bas gevolgd. En toen, op een dinsdagmiddag, net voordat ze zouden gaan eten, was de deurbel gegaan: de buurvrouw, met een nieuwe lading plaatjes. Bij het derde zakje was het raak geweest. ‘296 Nick Cox’! Het stond er echt! Nick was de trap opgesneld om z’n album te halen. Hebbes! Vlug naar bladzijde 49. Hier ja. Plaatje tussen duim en wijsvinger om de sticker los te peuteren … maar wat is dat? Het zal toch niet? Geen vakje om nummer 296 in te plakken? Dat kan toch niet?Ontroostbaar was Nick geweest. Geen vakje om zíjn plaatje in te plakken! Op school hadden z’n vriendjes ‘m uitgelachen. Bij de voetbalclub hadden ze ‘m ermee voor de gek gehouden. Van woede had hij het album kapot gescheurd en in de prullenbak gegooid.
Weken later was er ineens een brief gekomen. Van meneer Lucassen van de Plus. Dat hij had gezien dat er geen vakje voor plaatje nummer 296 in het album zat. Dat hij verschrikkelijk veel medelijden met Nick had. Maar dat die blunder jammer genoeg niet meer te herstellen was. Dat hij had begrepen dat Nick een grote fan van VVV was. Dat VVV zondag in Amsterdam tegen Ajax moest spelen. Dat hij had geregeld dat Nick mee mocht rijden met de spelersbus van VVV. Dat hij voor Nick zowel op de heen- als de terugweg in de bus een plaatsje naast z’n grote held Ken Leemans had gereserveerd. Dat Nick tijdens de wedstrijd naast Jan van Dijk in de dug out mocht zitten. Dat hij hoopte dat daarmee alles weer goed was gemaakt.
Of alles weer goed was gemaakt? Tegen iedereen die het maar horen wilde, had Nick gezegd dat dit de mooiste dag van z’n leven was. En toen moest Ajax-VVV nog komen!

(Na de melding van neef Tom dat in het sportplaatjesalbum van Plus geen plaats is ingeruimd voor plaatje nummer 296 sloeg mijn fantasie op hol.)