Vandaag wil ik eens uw gewaardeerde aandacht vragen voor de enige verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan die Horst aan de Maas rijk is (altijd link zo’n absolute uitspraak als je weet dat
Peter tot je lezerspubliek behoort). Ik heb namelijk een donkerbruin vermoeden dat die z’n langste tijd wel eens zou kunnen hebben gehad. Waarmee andermaal een stukje onvervangbaar Horster cultuurhistorisch erfgoed naar de filistijnen zou gaan. Niet dat er erg druk gebruik wordt gemaakt van de baan. Wat zeg ik? Ik geloof niet dat ik er de laatste decennia ook maar iemand heb zien wieleren dan wel skelteren dan wel steppen. Laat staan rolschaatsen.
‘Allemaal goed en wel’, hoor ik u denken, ‘maar waar ligt die baan eigenlijk, ik ken haar helemaal niet?’ Dat valt u niet euvel te duiden, zeker als u geen kind van de Norbertusparochie (
‘Sjemdörp’) bent. Want daar, aan het noordwestelijke uiteinde van de Beatrixstraat ligt ze, onze verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan. Ik vermoed dat we haar aanleg omstreeks 1970 moeten dateren. Toen het geloof in de maakbaarheid van de samenleving nog alomtegenwoordig was.
‘Als we hier in deze kinderrijke buurt een verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan aanleggen, zul je zien dat Horst in de toekomst grossiert in wieler-, skelter-, step- en rolschaatskampioenen. Kunnen we onze mooie gemeente op een goedkope manier mee op de kaart zetten.’ Dat zal ongetwijfeld de achterliggende gedachte van de toenmalige beleidsbepalers zijn geweest.
Niets is er van gekomen. Die zo kinderrijke Norbertusparochie sloeg massaal aan het voetballen en de verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan lag er meestentijds verweesd bij. Sprekend uit eigen ervaring: pas als we werkelijk helemaal niets anders meer konden bedenken fungeerde de baan als reddingsboei.
De baan raakte in verval, maar bleef liggen. Tien jaar. Twintig jaar. Dertig jaar. Veertig jaar. Ze ligt er nog steeds, maar zolang de voor mijn gevoel al jaren durende revitalisering van de Beatrixstraat niet is voltooid, houd ik mijn hart vast. Want veel dan wel weinig gebruikt, nuttig dan wel nutteloos: baan en Beatrixstraat zijn inmiddels onlosmakelijk met elkaar verbonden. Lekker laten liggen derhalve, desnoods als aandenken aan het maakbaarheidsgeloof van de samenleving.
‘Allemaal goed en wel’, hoor ik u denken, ‘maar waar ligt die baan eigenlijk, ik ken haar helemaal niet?’ Dat valt u niet euvel te duiden, zeker als u geen kind van de Norbertusparochie (‘Sjemdörp’) bent. Want daar, aan het noordwestelijke uiteinde van de Beatrixstraat ligt ze, onze verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan. Ik vermoed dat we haar aanleg omstreeks 1970 moeten dateren. Toen het geloof in de maakbaarheid van de samenleving nog alomtegenwoordig was. ‘Als we hier in deze kinderrijke buurt een verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan aanleggen, zul je zien dat Horst in de toekomst grossiert in wieler-, skelter-, step- en rolschaatskampioenen. Kunnen we onze mooie gemeente op een goedkope manier mee op de kaart zetten.’ Dat zal ongetwijfeld de achterliggende gedachte van de toenmalige beleidsbepalers zijn geweest.
Niets is er van gekomen. Die zo kinderrijke Norbertusparochie sloeg massaal aan het voetballen en de verharde wieler- annex skelter- annex step- annex rolschaatsbaan lag er meestentijds verweesd bij. Sprekend uit eigen ervaring: pas als we werkelijk helemaal niets anders meer konden bedenken fungeerde de baan als reddingsboei.
De baan raakte in verval, maar bleef liggen. Tien jaar. Twintig jaar. Dertig jaar. Veertig jaar. Ze ligt er nog steeds, maar zolang de voor mijn gevoel al jaren durende revitalisering van de Beatrixstraat niet is voltooid, houd ik mijn hart vast. Want veel dan wel weinig gebruikt, nuttig dan wel nutteloos: baan en Beatrixstraat zijn inmiddels onlosmakelijk met elkaar verbonden. Lekker laten liggen derhalve, desnoods als aandenken aan het maakbaarheidsgeloof van de samenleving.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten