Intermezzo – In eigener Sache (2)

Er zijn vele wegen,
maar de juiste weg
is de weg ertegen;
niet de weg eronder,
dat is onderkruiperij;
niet de weg erover
dat is pluimstrijkerij,
maar de weg ertegen,
tegen alle wegen in
en dat is van de wijsheid
nog maar het begin.

Bertus Aafjes

Vorige week is mijn moeder overleden.(klik op de afbeelding voor een vergroting; het prachtige ontwerp is van Jeu van Helden)

Normaliter houd ik privébesognes zoveel mogelijk buiten dit weblog. In dit geval kan, wil en mag ik er niet omheen. Waarom niet? Omdat Horst-sweet-Horst z’n bestaan voor een belangrijk deel aan m’n moeder te danken heeft. Kort nadat ze 4½ jaar geleden ziek werd, ontstond de gewoonte om liefst dagelijks samen een rondje of ronde te gaan rijden. Vele duizenden kilometers hebben we in de auto doorgebracht, luisterend naar Ede Staal, Italiaanse strijdliederen, Johnny Cash, de muziek van Novecento, Eleni Karaindrou, Frans Halsema en, het laatste half jaar, Hannes Wader. Een vastomlijnd reisdoel was er zelden, meestal ging het er gewoon om er even uit te zijn. Soms belandden we in het Ruhrgebied, het Zuid-Limburgse heuvelland of de Belgische Kempen. Maar in verreweg de meeste gevallen bleven de ritjes beperkt tot Noord-Limburg en meer specifiek Horst aan de Maas. Als je bijna dagelijks zo’n rondje in nagenoeg dezelfde omgeving rijdt, beginnen je dingen op te vallen waar je anders achteloos aan voorbij zou gaan: waarom heeft Lottum veel mooiere banken dan Horst? Hé, wat is dat een raar gebouwtje! Wat zijn ze nou toch weer met de kasteelruïne aan het doen? Goh, wat zijn er veel verschillende typen lantaarnpalen! Zou dat nu echt nog de enige rode hangbrievenbus in Horst aan de Maas zijn?Toen ik 2½ jaar geleden ineens de onstuitbare aandrang kreeg om stukjes te gaan schrijven over dergelijke onbenulligheden, betekende dat de geboorte van Horst-sweet-Horst. Op datzelfde moment verloor het dagelijkse rondje rijden z’n doelloosheid. Het kwam voortaan geheel in dienst van dit weblog te staan. Had ik eens ergens iets gelezen over olifantspaden, dan reden we heel Horst aan de Maas door op zoek naar olifantspaden. Borrelde op Koninginnedag ineens het dwaze idee op om het aantal Nederlandse vlaggen in naar leden van het koningshuis vernoemde straten in Grubbenvorst, Horst, Meerlo en Sevenum te tellen, dan stapten we stante pede in de auto, m’n moeder met de pen in de aanslag om alle vlaggen te turven op het scoreformulier. Zagen we ergens een desolate bank, dan gingen we op zoek naar andere desolate banken. Als zich plotseling de noodzaak van een top 5 van driedimensionale reclame-uitingen aandiende, doorkruisten we de hele gemeente op zoek naar driedimensionale reclame-uitingen. Enzovoort. Enzovoort. Omdat we telkens met een ander doel op pad gingen, werden die ritjes nooit saai, ook al reden we voor de 83e keer binnendoor van Broekhuizen naar Lottum. (Alleen als we voor de 341e maal oog in oog met een verkiezingsposter van Raymond Knops of Ria Oomen stonden, werd het ons wel eens droef te moede.)Als we dan weer thuis waren, maakte ik er een stukje van. Dat ik, alvorens het te publiceren, eerst aan haar voorlegde. Om me te behoeden voor schoonheidsfoutjes en blunders (ze was bijzonder (taal)kritisch), om me op het rechte pad te laten houden, om – niets menselijks is me vreemd – me te laten prijzen. Wat dit laatste betreft: zoals het een goede moeder betaamt (top 5 van goede Horster moeders: 5. mijn moeder; 4. mijn moeder; 3. mijn moeder; 2. mijn moeder; 1. mijn moeder), oordeelde ze doorgaans positief over de stukjes. Alleen die CDA-politici, die moest ik nog veel harder aanpakken. De beste stukjes vond ze die waarin ik de botte bijl hanteerde. Het moest bij voorkeur ook ergens over gaan: op stukjes over paaltjes, brievenbussen en lantaarnpalen raakte ze zo langzamerhand wat uitgekeken – althans die indruk had ik, uitspreken deed ze zoiets niet. Van de 566 stukjes die ik haar vooraf liet lezen, konden er uiteindelijk 565 haar goedkeuring wegdragen. Waar dat ene niet goedgekeurde stukje over ging? Oké dan, nu ik toch allerlei geheimen aan het onthullen ben, kan dit er ook nog wel bij: de top 5 van Horster hondendrollen. Dat vond ze onsmakelijk en tegelijkertijd smakeloos. Hoewel ik het voor de verandering volstrekt oneens was met haar (ik vond het eigenlijk wel een grappig stukje), besloot ik die top 5 van Horster hondendrollen toch maar ongepubliceerd te laten – een kwestie van respect.En nu is m’n moeder er dus niet meer. Daarmee is de noodzaak van dat milieuvervuilende dagelijkse rondje rijden ‘om er even uit te zijn’ verdwenen. Daarmee heeft dit weblog ook z’n basis verloren. Stoppen dus? Ik zal er niet omheen draaien: het is ontegenzeggelijk zo dat ik op het moment met een motivatieprobleem kamp. Tijdelijk of structureel? Wie weet het? Niemand weet het!
Van de andere kant: m’n notitieboekje met ideeën is onverminderd goed gevuld. En dat Klein Mysterie over die straatnaamwijziging in Broekhuizenvorst dat moet toch eigenlijk beslist worden geschreven. Net als die top 5 van Horster skatebanen. En die stukjes over visjesbehandeling en geurmanagement. Maar nu nog even niet. Misschien volgende week, misschien volgende maand, misschien wel nooit. Afwachten maar, ik vraag om uw begrip (en mogelijk geduld).Ten slotte toch nog even terug naar m’n moeder. Tot de vele dingen die we deelden, behoorden een grenzenloze bewondering voor Remco Campert en een diepe afkeer van Gerd Leers. Naar aanleiding van de uitspraak van het gerechtshof in Den Haag dat de staat geen uitgeprocedeerde asielzoekers met kinderen op straat mag zetten (‘klinkeren’), veegde Campert gisteren in een briljante column in De Volkskrant de vloer aan met Leers: ‘De, ondanks Bulgaarse schandalen, die hem in Maastricht de burgemeesterskop kostten, door Verhagen naar boven gepromoveerde gladde CDA-smiecht Leers “overweegt” om tegen deze uitspraak in cassatie te gaan. Dat krijg je ervan als je je door de PVV laat gedogen.’ Excuses voor m’n sentimentaliteit, maar wat had ik het m’n moeder gegund dat ze die woorden nog had kunnen lezen.