Vreemd dorp toch, dat Horst. Waar overal elders het nieuws op straat ligt, hangt het in Horst aan een paal.
Nooit gedacht dat ik ook nog een derde stukje over de mysterieuze fiets op de bouwplaats op de hoek Veemarkt-Wilhelminaplein in Horst zou moeten schrijven. U herinnert het zich ongetwijfeld: medio oktober was er ineens een rijwiel (merk Ragazzi) vastgeklonken aan de binnenkant van de bouwplaatsafrastering.
Ik sprak daarover op
19 oktober mijn verbazing uit en deed dat nogmaals op
2 november, toen de fiets er nog altijd stond. Pas enkele dagen voor Kerstmis constateerde ik dat het intussen ernstig gehavende ding was verdwenen. Meegenomen door een oud-ijzerboer of door bouwvakkers in de afvalcontainer gestopt, horen of zien we nooit meer iets van, zo vermoedde ik. Maar nu, twee maanden later, blijkt maar weer eens dat je zelfs ernstig gehavende fietsen nooit te vroeg moet afschrijven. Want wat trof ik woensdagochtend aan, op z’n kop hangend aan een lantaarnpaal in het steegje tussen parkeerplaats Patronaat en de Veemarkt? Inderdaad:
Zaterdag hing ie er nog steeds, gisteren was ie weer weg. Definitief? Daar zou ik mijn hand niet meer voor in het vuur durven steken (voor een hele hoop andere dingen ook niet trouwens). Mocht de fiets nog voor een derde keer in de buurt van de bouwplaats opduiken, dan lijkt het me wel gepast dat de bouwheer (de gemeente) het ding laat vergulden en uiteindelijk een ereplaats geeft nabij De Smidse (zoals het complex op de hoek Veemarkt-Wilhelminaplein gaat heten).
Met ‘ereplaats’ bedoel ik in dit geval geen prominente maar juist een onnadrukkelijke plek. Nonchalant geparkeerd tegen een bloembak, hangend aan een balustrade of gruwelijk in de weg liggend op de binnenplaats, iets in die geest.
Nooit gedacht dat ik ook nog een derde stukje over de mysterieuze fiets op de bouwplaats op de hoek Veemarkt-Wilhelminaplein in Horst zou moeten schrijven. U herinnert het zich ongetwijfeld: medio oktober was er ineens een rijwiel (merk Ragazzi) vastgeklonken aan de binnenkant van de bouwplaatsafrastering. 
Ik sprak daarover op 19 oktober mijn verbazing uit en deed dat nogmaals op 2 november, toen de fiets er nog altijd stond. Pas enkele dagen voor Kerstmis constateerde ik dat het intussen ernstig gehavende ding was verdwenen. Meegenomen door een oud-ijzerboer of door bouwvakkers in de afvalcontainer gestopt, horen of zien we nooit meer iets van, zo vermoedde ik. Maar nu, twee maanden later, blijkt maar weer eens dat je zelfs ernstig gehavende fietsen nooit te vroeg moet afschrijven. Want wat trof ik woensdagochtend aan, op z’n kop hangend aan een lantaarnpaal in het steegje tussen parkeerplaats Patronaat en de Veemarkt? Inderdaad:
Zaterdag hing ie er nog steeds, gisteren was ie weer weg. Definitief? Daar zou ik mijn hand niet meer voor in het vuur durven steken (voor een hele hoop andere dingen ook niet trouwens). Mocht de fiets nog voor een derde keer in de buurt van de bouwplaats opduiken, dan lijkt het me wel gepast dat de bouwheer (de gemeente) het ding laat vergulden en uiteindelijk een ereplaats geeft nabij De Smidse (zoals het complex op de hoek Veemarkt-Wilhelminaplein gaat heten). 
Met ‘ereplaats’ bedoel ik in dit geval geen prominente maar juist een onnadrukkelijke plek. Nonchalant geparkeerd tegen een bloembak, hangend aan een balustrade of gruwelijk in de weg liggend op de binnenplaats, iets in die geest.
Mag hopen dat mijn fiets hier nooit slachtoffer van wordt. Lijkt met niet echt grappig.
BeantwoordenVerwijderen