Nauwelijks had ik mijn vraag gesteld, of ik ontving hun reactie al: ‘Asfalttrottoirs komen in Maastricht niet voor. In Nederland is zoiets in elk geval uitzonderlijk. Je ziet dat systeem vooral in Frankrijk, maar dan meestal zonder het split. Blijkbaar denken ze daar meer aan de knietjes van spelende kinderen. In Parijs maakte en maakt men vooral gebruik van gietasfalt, waar dan na afkoeling een wafelpatroontje in wordt gewalst in een poging slippende voetgangers de macht over hun voeten terug te geven. In het Maastrichtse stadspark zijn in de jaren 60 paden op dezelfde manier aangelegd als het trottoir in Horst. Een officiële naam voor zo'n trottoir bestaat er niet voor zover wij weten - men noemt dit een 'asfaltverharding met een slijtlaag in steenslag' in ambtelijke kringen. In oud asfalt komt teer voor omdat dat werd gemaakt uit kolen. Dat teerhoudende asfalt wordt (in Maastricht, maar ik neem aan ook elders) daarom geleidelijk aan verwijderd omdat het de bodem vervuilt. Wellicht was dat ook de reden dat het bijzondere trottoir in Horst werd vervangen door betontegels?’Kijk, dat vind ik nu geweldig: zó snel, zó gedetailleerd, zó gevat, zó deskundig antwoorden. Tien zinnen die werkelijk een schat aan informatie bevatten over iets waarvan ik dacht dat het nauwelijks gedocumenteerd zou zijn. Overigens ook de zoveelste bevestiging dat er echt nog wel meer is dan alleen kerken, kastelen en molens dat bescherming behoeft. Want dat maakt de reactie van Gonnie en Paul óók duidelijk: in Horst is onlangs een uniek stukje infrastructureel erfgoed naar de gallemiezen gegaan. Hoewel ik eigenlijk vind dat je niet alles met de waarheid moet willen verpesten, wil ik in dit geval toch een uitzondering maken. Daarom zal ik voor de aardigheid eens bij de gemeente informeren naar de beweegredenen voor het verwijderen van het asfalttrottoir. Wordt dus mogelijk vervolgd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten