Heeft u dat ook wel eens, dat u zich op een tentoonstelling van moderne of hedendaagse kunst afvraagt of die stoel/die man/die bloknoot/die kroonluchter/die suppoost/die veeg op de muur onderdeel uitmaakt van de tentoonstelling dan wel het kunstwerk of niet? Dat een Joseph Beuysachtige verwarring zich van u meester maakt? Dat u de grens tussen kunst en alledaagse werkelijkheid niet meer scherp kunt trekken? Mij overkomt het regelmatig – ik schaam me er niet voor het te bekennen. Ik ga er ook niet onder gebukt: een behapbare hoeveelheid twijfel wil ik best in mijn leven toelaten.
Zou ik niet beter weten, dan had ik me onlangs tijdens Menu 2010, de rondreizende kunstmanifestatie in Noord-Limburg, van dit huisje ongetwijfeld ook afgevraagd of het erbij hoorde.
Die gigantische laarzen op het Wilhelminaplein in Horst, dat was kunst, dat stond wel vast. Maar het huisje, iets verderop? Dat had me ernstig aan het twijfelen kunnen brengen.
Zover kwam het niet: het stond hier al geruime tijd vóór Menu 2010. Bedoeld voor de elektriciteitsvoorziening tijdens de laatste bouwfase van De Smidse, zo vermoed ik. Een geïmproviseerd, tijdelijk trafohuisje. Geen onderdeel van de kunstmanifestatie dus. Of toch een beetje? Want zat dat uitgezaagde roze hartje aan de Schoolstraatkant er al in vóór Menu 2010?
Nee, dan was het me beslist opgevallen. Of was m’n blik misschien niet zo scherp geweest als ie moest zijn? Twijfel. Foto’s die m’n gelijk of ongelijk aan kunnen tonen, heb ik niet. Is me ook scheiβegal. Onderdeel van de manifestatie of niet, kunst of geen kunst, bedoeld of onbedoeld, dat roze hartje verleent het van zichzelf al beresterke huisje net nog een beetje extra cachet. Prikkelt ook de fantasie. Wekt bijvoorbeeld de suggestie dat hier meer te halen valt dan alleen elektriciteit. 
Samen vormen huisje en hart een mooi tegenwicht tegen de mastodontische Smidse. Een vleugje anarchie in een kille, onpersoonlijke en versteende omgeving. Een knipoog naar zakelijkheid en materialisme. Een verwijzing naar een andere werkelijkheid. Een aansporing om af te wijken van de raechte waeg. Wat moet ik er nog meer over zeggen? Ineens is Horst weer een kunstwerk van allure rijker. Voor eeuwig koesteren dat huisje met het roze hart! 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten