Intermezzo – Wittenhorst

Zondagavond, tien uur. Ik heb met mezelf afgesproken een stukje over Wittenhorst te schrijven.

Immers: het eerste elftal van die club is vanmiddag kampioen geworden en daarmee voor de tweede keer op rij gepromoveerd, ditmaal naar de eerste klasse. De club waarvan ik al sinds 1973 lid ben. De club waar ik in elk geval als voetballer ben gevormd. De club die de afgelopen jaren gestaag weer op poten is gezet. De club met meer dan duizend leden. De club die draaiende wordt gehouden door tientallen vrijwilligers die er hun hele ziel en zaligheid in stoppen. De club waar mensen mee opstaan en mee naar bed gaan (zo is het toch, Piet?). De club waarvan ik het eerste elftal vanmiddag een helft lang zag worstelen met SSS’18. De club die ik nu ergens ver op de achtergrond z’n welverdiende kampioensfeest hoor vieren. Over die club, en meer in het bijzonder over het grandioze kampioenschap van het eerste elftal van die club, heb ik dus met mezelf afgesproken een stukje te schrijven.

Maar wat ik ook probeer: het lukt niet. Want ik wil eigenlijk helemaal geen stukje over Wittenhorst schrijven. Ik wil een stukje schrijven over VVV. Want daar ging ik na die eerste helft van Wittenhorst-SSS’18 naartoe. Want in De Koel was ik getuige van een wedstrijd die je hooguit eens in de tien jaar ziet. Want in De Koel zag ik hoe voetbalgod Michael Uchebo rose to the occasion, z’n finest hour beleefde en het eredivisieverblijf van VVV ook tot mijn opluchting met minstens een week verlengde.

VVV, de club die vorig jaar een speler met kanker rücksichtslos aan de kant zette. De club die z’n seizoenkaarthouders na een andermaal teleurstellend seizoen geen gratis toegang geeft tot de playoffwedstrijden. De club met ambities die een club als VVV helemaal niet behoort te hebben. De club die slechts drie van de afgelopen 51 uitwedstrijden won, maar nooit een gebaar maakte naar de getrouwen die de club door het hele land achterna reizen. De club die voetballers als handelswaar ziet.

Over die club wil ik dus een stukje schrijven. Want die club beroert mij meer dan het kampioenschap van het eerste elftal van Wittenhorst. Onverklaarbaar. Irrationeel. Misplaatst. Om je kapot voor te schamen. Toch is het niet anders. Dat kan voetbal dus met je doen. Met oprechte excuses aan Wittenhorst.

Zal ik Fever Pitch eens herlezen? Het beste boek ooit over het aanhangerschap van een voetbalclub biedt misschien een verklaring. Of moet je niet willen verklaren wat niet te verklaren valt?

P.S. 1 VVV is ook de club waarvan de voorzitter (volgens Dagblad De Limburger) dacht toen gisteren degradatie dreigde: ‘Wat betekent de eerste divisie voor het nieuwe stadion?’ Op zulk drijfzand berust dat Kazerneplan dus.

P.S. 2 Wil Roy Bouten zich in het vervolg alsjeblieft onthouden van dat vaderlijke toontje waarop hij over VVV twittert (klik bijvoorbeeld hier, hier, hier en hier)? Dan nog liever een denigrerend toontje.