Top 5 – Vermistedierenbriefjes

Je hebt groot leed en je hebt klein leed. Maar je hebt ook klein groot leed en groot klein leed. Het weglopen (dan wel wegrennen, wegkruipen, wegvliegen, wegzwemmen) van een huisdier zou ik willen kwalificeren als groot klein leed. Niet zo erg als het weglopen (dan wel wegrennen, wegkruipen, wegvliegen, wegzwemmen) van een echtgenoot – erger dan het weglopen (dan wel wegrennen, wegkruipen, wegvliegen, wegzwemmen) van de tuinkabouter.

Ongetwijfeld geïnspireerd door het recente vrijheidsstreven in een aantal Arabische landen wordt Horst aan de Maas momenteel getroffen door een hausse aan vermiste huisdieren. Een bij uitstek geschikte manier om kond te doen van de vermissing van een huisdier, is het ophangen van briefjes op strategische plaatsen: ‘Heeft u Minoes gezien? Bel dan naar …’ Of er een officiële benaming voor dergelijke briefjes bestaat, weet ik niet. Ik noem ze maar vermistedierenbriefjes.

Zoals er criteria zijn voor het ideale frustratiebordje, zo zijn er ook criteria voor het ideale vermistedierenbriefje. Mijn ideale vermistedierenbriefje voldoet aan de volgende criteria:

1. er spreekt een zekere radeloosheid uit;
2. het getuigt in alles van een enorme liefde voor het dier;
3. er blijkt uit dat de eigenaar van het vermiste dier een kind is (dat het briefje liefst zelf heeft geschreven);
4. het bevat een schimmige, eigenlijk mislukte foto van het dier waarop het nauwelijks herkenbaar is;
5. het straalt een bepaalde mate van onbeholpenheid uit; handgeschreven briefjes werken dit meer in de hand dan geprinte. Met kopieën heb ik geen moeite: het briefje moet op zoveel mogelijk plaatsen hangen en je kunt moeilijk van de schrijver verlangen dat hij of zij elk briefje apart schrijft;
6. het bevat minstens één taalfout;
7. het op het briefje vermelde vermiste huisdier heeft een niet-alledaagse naam.

Denk dus niet dat dit onlangs in Horst aangetroffen vermistedierenbriefje mijn top 5 van vermistedierenbriefjes heeft gehaald:

Hier druipt de radeloosheid nu niet meteen vanaf. Heeft meer weg van een verplicht nummer. Omdat vrouw en kinderen er zo om zaten te zeuren, is papa maar achter de pc gekropen, ofschoon hij die kat (en meer nog haar vlooien) in z’n hart liever kwijt dan rijk is.

Mijn top 5 van Horster vermistedierenbriefjes:
5.

Voldoet ook al aan geen enkel criterium, tenzij je Paco als een niet alledaagse naam beschouwt.

4.

Zonder dat het erg duidelijk wordt uitgesproken, spat de liefde voor ‘mijn katje’ er vanaf. Helaas geen naam en geen taalfouten. Ander minpuntje: niet geschreven door een kind, al valt niet uit te sluiten dat een kind de opdrachtgever is. Overigens kwam ik ook nog een tweede versie van dit briefje tegen:

3.

In het geval van Riko (niet-alledaagse naam) spreekt de radeloosheid uit de beloning voor de gouden tip. Geen taalfout, wel bepaalde mate van onbeholpenheid in de vormgeving. Een pre is ook het handschrift, al is de foto van het internet geplukt, zo blijkt helemaal onderaan.

2. (klik op de foto’s om ze te vergroten, zodat u met wat kunst- en vliegwerk het hele verhaal kunt lezen)

Lastig geval. Vooropgesteld: ik ben geen groot liefhebber van vermiste dieren die op vermistedierenbriefjes sprekend worden opgevoerd. Maar daar staat een hoop moois tegenover: de naam, de taalfouten, de gedetailleerdheid en vooral heel veel aandoenlijkheid. Zou Diana behalve baasje ook de schrijver van het briefje zijn?

1.

Helaas aangetroffen (in Grubbenvorst) in verregaande staat van ontbinding. Op de afbeelding vallen nog net de contouren van een konijn te ontwaren. De tekst luidt:

‘Gezocht piefje piefje is 1maant out en loopt hier ergens rond
als je piefje vind breng alstublieft piefje den naar kuilvelt 15 of bel 3270220’

Ondanks de geprinte tekst (enige criterium waaraan het briefje niet voldoet): om in te lijsten zo mooi. De absolute top in dit genre. Hopelijk is Piefje teruggevonden of heeft hij (zij?) een waardige opvolger gekregen.