Het is dat ik geen zwart zand nodig heb en meer dan twee kilometer verderop woon, anders had ik stante pede m’n kruiwagen gehaald en ‘m volgeladen met juist dit zand.Grootspraak natuurlijk. Volgzaam als ik ben, zou het niet eens in me opkomen zoiets te doen. Desniettegenstaande zal ik niet verhullen dat dat bordje me mateloos irriteert. Waarom? Dat is nog niet zo eenvoudig onder woorden te brengen. Toch wil ik dat wel proberen, al was het maar omdat ik me voor kan stellen dat de plaatser van het bordje benieuwd is naar de reden van mijn ergernis.
Goed. Wat me er eerst en vooral aan tegenstaat is de toonzetting. De agressie straalt er vanaf met dat rode kader, met die rode letters, met dat onderstrepen, met dat ‘afblijven’, met dat uitroepteken, met die pluralis majestatis, met dat dreigen met de politie. ‘Maar die eigenaar hoeft toch niet klakkeloos te accepteren dat z’n ongetwijfeld duurbetaalde zwarte zand wordt gestolen?’, hoor ik u al tegenwerpen. Natuurlijk niet, maar de vraag is of iets vriendelijker bewoordingen niet dezelfde uitwerking zouden hebben. Sterker nog, de vraag is of zo’n bordje überhaupt effect heeft. Dat brengt me op de volstrekte overbodigheid ervan. Nogal wiedes dat mensen van andermans zand af moeten blijven. Zoals mensen ook van andermans auto’s af moeten blijven. En van andermans bloemen. En van andermans brievenbussen. En van andermans vrouwen. En van andermans geld. En van andermans fietsbel. En van andermans weetikwat. Kon nog een mooie boel worden als daar allemaal bordjes ‘Afblijven!’ bij zouden komen te staan.Blijkbaar zag ook de bordjesplaatser het heilloze van z’n missie in, want zaterdag was het bordje ineens naar de periferie verdwenen.
Als hij daar nou enkele dagen mee zou hebben gewacht, had ik tenminste nog de illusie kunnen koesteren dat mijn woorden hem tot deze daad hadden bewogen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten