Intermezzo – De Echo (1)

Een lijfblad is volgens Van Dale een ‘krant die men geregeld en bij voorkeur leest’. Een omschrijving die mij wat al te slapjes voorkomt. Een lijfblad is voor mij een blad waaraan je je hart hebt verpand, of – in de woorden van www.encyclo.nl – een ‘krant, tijdschrift waaraan men verknocht is’. Hoewel ik ook – met meer of minder plezier – Dagblad De Limburger, NRC Handelsblad, De Volkskrant, Voetbal International, Vrij Nederland, Hallo Horst aan de Maas en Peel en Maas lees, is De Echo van Horst mijn lijfblad. Of moet ik zeggen ‘was’? Dagblad De Limburger berichtte zaterdag over het faillissement van Van Lieshout Nieuwsmedia, de uitgever van De Echo van Horst. Míjn Echo. Wel godverdegodver.
De klap dreunt ook na twee dagen nog door. Het voelt alsof een dierbare is gestorven. Ik weet, er zijn ergere dingen in het leven en het zat er misschien al een beetje aan te komen en alles is relatief, maar toch. We hebben het hier wel over een Instituut. Waar generaties Horstenaren mee zijn opgegroeid. Ook ik. Een kleine veertig jaar was De Echo een ankerpunt in m’n leven. Had je op donderdag De Echo gelezen, dan wist je niet alleen wie in het komende weekend misdienaar was in de Sint-Odakerk in Melderslo, maar ook of de Vonckel Girls vier dagen eerder van De Merels hadden gewonnen. En ook waarom de repetitie van Gemengde Zangvereniging Egelsheim niet doorging. En ook dat een wit-zwart hondje luisterend naar de naam Tippie was weggelopen en kon worden terugbezorgd bij Jan Cuppen.In de ‘Mededelingen van algemene aard’ vond je de openingstijden van de bibliotheek.Via ‘Burgerlijke Stand’ kwam je aan de weet wie er die week waren overleden, geboren, verloofd en getrouwd – tot de privacywetgeving roet in het eten gooide. Met een beetje geluk had Jacques Buijssen, ‘J.G.’ of Jan Derix weer eens de pen ter hand genomen voor een ingezonden brief. Maar helemaal feest was het als directeur/uitgever/hoofdredacteur/enig redacteur Huub van Lieshout (‘HvL’) zich gruwelijk had zitten ergeren tijdens de raadsvergadering en in De Echo z’n hart luchtte. Onder opvolger en neef Pedro werd De Echo journalistieker. Wat mij betreft nog niet journalistiek genoeg, maar als buitenstaander heb je makkelijk praten. En als je de journalistieke prestaties van de eenhoofdige Echoredactie afzet tegen die van de vijf keer grotere redactie van concurrent Hallo Horst aan de Maas, dan past eigenlijk slechts diep respect voor De Echo. Ook aan mij zijn de spreekwoordelijke grillen van de Van Lieshouts niet voorbijgegaan en ook ik begreep soms niets van de keuzes die de afgelopen jaren zijn gemaakt. Maar wat er ook gebeurde, elke donderdagmiddag vloog ik naar de brievenbus. Voor De Echo. Míjn Echo. Mijn lijfblad.
Een doorstart? Geloof ik niet in. Eén nummer misschien nog, dan is het voorbij. Over en sluiten. Horst zal nooit meer worden hoe het was. Requiescat in pace De Echo.