In het introductiestukje waarmee dit weblog tot voor kort opende en dat nu naar
elders is verbannen, schreef ik dat ik er geen dag voorbijgaat of ik zie wel weer iets in Horst (aan de Maas) dat me in de 43 jaar daarvoor (inmiddels: 44) nooit was opgevallen. Een boude bewering waaraan enige overdrijving niet vreemd is. Toch overkomt het me regelmatig dat ik iets zie waarvan ik denk: ‘Hoe kan het in ’s hemelsnaam dat ik dit eerder over het hoofd heb gezien?’ Afgelopen vrijdag deed zich weer zo’n moment voor.
De Niesweg in Hegelsom is geen weg die je zult gebruiken als je zo snel mogelijk van A naar B wilt komen. De Niesweg is een weg van niets naar nergens. Wat de Niesweg uiteraard niet meteen tot een onaantrekkelijke weg maakt. Integendeel. Met aan de ene kant het weiland in het dal van de Molenbeek en aan de andere kant het open, hoger gelegen akkerland bezit de Niesweg een zekere charme. Was de Dijkerheide nog intact geweest, dan viel zelfs anno 2010 aan de Niesweg de klassieke driedeling van het Noord-Limburgse cultuurlandschap (bouwland, weiland, woeste grond) nog te bewonderen.
Ik mag dan niet dagelijks op de Niesweg verkeren, bovenstaande was me allemaal al eens opgevallen. Maar minstens één element van de Niesweg was eerder aan mijn aandacht ontsnapt, zo ontdekte ik afgelopen vrijdag. Deze bank namelijk:
Hoewel de
socialsofa’s een stap in de goede richting zijn, wordt de
doorsnee bank in de openbare ruimte van Horst gekenmerkt door een treurigmakende fantasieloosheid. Als je dan ineens zó’n bank tegenkomt – waarvan het overigens maar de vraag is of ze in de openbare ruimte staat – dan bloeit je hart op. Zelfs als je ze niet mooi vindt, zul je moeten erkennen dat deze bank op z'n minst een aangename onderbreking van de Horster bankenmonotonie vormt en de zaak flink opfleurt. Voor alle duidelijkheid: ik vind ze wél mooi en dan met name de rugleuning met haar fraaie vormen en primaire kleuren.
Hulde derhalve aan degene die ze hier neer heeft gezet. Hulde vooral aan de ontwerper,
Jos Mertens, wiens naam met enige moeite in het hardsteen valt te ontcijferen:
De Niesweg in Hegelsom is geen weg die je zult gebruiken als je zo snel mogelijk van A naar B wilt komen. De Niesweg is een weg van niets naar nergens. Wat de Niesweg uiteraard niet meteen tot een onaantrekkelijke weg maakt. Integendeel. Met aan de ene kant het weiland in het dal van de Molenbeek en aan de andere kant het open, hoger gelegen akkerland bezit de Niesweg een zekere charme. Was de Dijkerheide nog intact geweest, dan viel zelfs anno 2010 aan de Niesweg de klassieke driedeling van het Noord-Limburgse cultuurlandschap (bouwland, weiland, woeste grond) nog te bewonderen.
Ik mag dan niet dagelijks op de Niesweg verkeren, bovenstaande was me allemaal al eens opgevallen. Maar minstens één element van de Niesweg was eerder aan mijn aandacht ontsnapt, zo ontdekte ik afgelopen vrijdag. Deze bank namelijk:
Hoewel de socialsofa’s een stap in de goede richting zijn, wordt de doorsnee bank in de openbare ruimte van Horst gekenmerkt door een treurigmakende fantasieloosheid. Als je dan ineens zó’n bank tegenkomt – waarvan het overigens maar de vraag is of ze in de openbare ruimte staat – dan bloeit je hart op. Zelfs als je ze niet mooi vindt, zul je moeten erkennen dat deze bank op z'n minst een aangename onderbreking van de Horster bankenmonotonie vormt en de zaak flink opfleurt. Voor alle duidelijkheid: ik vind ze wél mooi en dan met name de rugleuning met haar fraaie vormen en primaire kleuren. 
Hulde derhalve aan degene die ze hier neer heeft gezet. Hulde vooral aan de ontwerper, Jos Mertens, wiens naam met enige moeite in het hardsteen valt te ontcijferen:
Mooi qua vorm, maar zo te zien in ruil voor sluikreclame van de ontwerper.
BeantwoordenVerwijderenNaam wel wat groot uitgevallen. Lijkt mij.