Olifantenpaadjesavond – Column Jan Duijf

Jan Duijf is getrouwd met An. Samen hebben ze vijf kinderen en één kleinkind. Hij werkt een dikke 35 jaar met kinderen, jongeren en ouders. Jan studeerde sociaal-cultureel werk en geschiedenis. Tegenwoordig is hij student cultuurwetenschappen. Hij is redacteur van INFO LGOG, een uitgave van de afdeling Ter Horst van het Limburgs Geschied- en Oudheidkundig Genootschap. Hij noemt zich germanofiel: interesseert zich voor alles dat met Duitsland van doen heeft. Voor hem is Duitsland de menselijke beschaving in een notendop. Jan mag graag tuinieren en is trots op zijn eigen tuincreatie: een combinatie van Japanse- en rozentuin. Hij is vogelaar. Hoogtepunt van het seizoen was de waarneming van een tweetal scholeksters achter de Reulsberg.


Ontspannen wandelen over het olifantenpad

Jan-Dirk van der Burg knipte een beeldschoon boek over olifantenpaden. In het voorwoord van dat boek beweert Maarten ’t Hart dat het menselijk dier altijd instinctief de kortste en grondigste weg zal kiezen. Daarom zijn er olifantenpaden.

Ik ben me eigenlijk zelden of nooit bewust van het pad dat ik betreed, of van de aarde onder mijn voeten. Daar heeft Maarten natuurlijk wel een punt. Want ik loop wel. Ook over olifantenpaadjes.
Maar mijn eigen blik is, als in een reflex, altijd hemelwaarts gericht. Ik ben nu eenmaal een, filosofisch ingestelde, gevoelige ziel.

Vanavond wil ik mijn gevoel voor schoonheid met u delen. Ik hou van:

De roodborsttapuit.
Het silhouet van de grove den bij het vallen van de avond.
De hoge idealen van Friedrich Schiller.
De nachtelijke blauwe sterrenhemel van Vincent van Gogh
Majestueuze witgetopte bergen.
Empire State Building.
Een rozentuin. Vooral de roze- en rode klimrozen.
De hooggestemde dichtkunst van Hölderlin.
Het tolerante Nederland.
De Parabellum.

Je ziet al dat moois alleen als je stug met hooggespannen verwachting hemelwaarts blijft turen. Dan kan de gevoelige &romantische ziel zich laven.

Hoe belangrijk is het besef dat in deze wereld van geld & gewin, ook nog andere idealen en beginselen meetellen en van belang zijn? De kleine dingen des levens. De kunst. Dat we nog kunnen genieten van zoiets ogenschijnlijk triviaals als een olifantenpad. Gekiekt vanaf een simpele keukentrap.

Eind augustus belt Wim Moorman mij in het holst van de nacht. Ik ruik wodka, Slivowitsch en jonge klare. Hij loopt vreemd swingend op rubberen benen. Mompelt binnensmonds zaken als ‘Wieder Dirk machen Jan gut’, en als hij dan eindelijk na een heftige, mij door merg en been gaande, tirade, kalmeert: ‘Ik wil ôw nou heej ôp bezeuk’. ‘En luustere zulde’.
Vijf minuten later word ik, mezelf kletsnat zwetend in de stromende regen, op de stoep van zijn, geraffineerd en slinks in het groen verborgen, villa, onder bedreiging van een AK-47, het aanvalswapen ontworpen door de goede Michael Kalasjnikov, droog, witheet en ijskoud, door Moorman gedwongen om de volgende tien items in mijn verhaal voor u op te nemen:

1. olifanten- en kogeljachtgeweer
2. Breivik en Graus
3. het Horster mannenkoor zingt Wagner in het jaar 1900
4. vreemd swingend op rubberen benen
5. olifanten stampen stempels
6. macht kaputt was euch kaputt macht (anarchistisch intermezzo) (tweemaal)
7. halleluja zingen de klinkers en plavuizen
8. ook Marokkanen mogen afsteken
9. knettergek en van lotje getikt
10. de Parabellum

U kunt zich mijn verbijstering voorstellen. Was dit nu de rationele Wim Moorman waarmee ik een geestelijke band dacht te hebben? De bescheiden, beminnelijke, tolerante, wakkere en alcoholvrije intellectueel die we kennen van Horst-sweet-Horst? Die mij onlangs bij hem thuis nog trakteerde op een goed gesprek en een voortreffelijk glas wijn?
De ware Wim blijkt het prototype van de uiterst agressieve, streng archiverende historicus. En deze beroepsgroep schuwt, zoals al langer bekend, het geweld niet.
Vergeleken met Moorman, verbleekt Wilders tot een watje met pruik.

U kunt zich niet indenken hoezeer deze confrontatie mijn tere gemoed aan het wankelen bracht. Hoe fnuikend en funest deze insnijdende ervaring voor mijn beeld van mens en wereld is geweest. Hoezeer ik uit mijn evenwicht raakte. Ik was totaal in paniek. Een gevoel van permanente angst maakte zich van mij meester. Overal zag ik tot de tanden bewapende, felgekleurde, kabouters.

Ik heb aan die traumatische ervaring gelukkig wel een alles goedmakende fascinatie voor de schoonheid van het wapen overgehouden. Het bevredigende besef dat niets in deze wereld prachtiger is dan een goed vormgegeven en doeltreffend wapen.
Hebt u wel eens gelet op de harmonieuze, klassieke vorm van de ygrecse katapult?
Kent u het magnifieke, vleermuisachtige, futuristische design van de zwarte Stealth bommenwerper?
De eenvoudige, functionele heerlijke Magnum. ‘Damn, wat een lekker geluid ook’.

Weet u trouwens dat een stoer, groot kaliber kogel- en olifantenjachtgeweer van het bekende Britse merk Holland & Holland, behalve mooi, ook bijzonder handig & nuttig kan zijn?
Ik had u nu van Moorman moeten vertellen dat er pasgeleden in Noorwegen met dat apparaat nog een nieuw ‘wereldsnelheidsrecord olifantenpad maken’ werd gevestigd, maar dat durf ik niet, want Anders Breivik gebruikte een handzaam Glock-pistool en een oogverblindend mooi AG3-machinegeweer.

Laat ik nu de naam Dion Graus vallen, dan belanden we, als een donderslag bij heldere hemel, in de hoogste sferen. Op een kwaliteitsniveau van een gans andere orde.
Onze Limburgse intellectueel en politieke ‘Macher’. Alles wat Dion in zijn handen krijgt verandert in goud. Deze door de hemel gezonden bebrilde engel timmert aan een nieuwe Ark van Noah. En hij schiet al flink op.

Ik zie de bewondering in het flonkeren van uw ogen. Ik zie vrouwen met rode koontjes in de zaal. Denkend aan Dion? Opgewonden?
Die appelwangetjes kunnen natuurlijk ook van de schrik zijn, want het wordt ongemeen spannend als een olifanten- en kogeljachtgeweer, Anders Breivik en een Tweede Kamerlid van de PVV in één adem worden genoemd.

Nu is het in geen geval mijn intentie om uw gemoedelijke & ongedwongen avond te verstieren of te vergallen door het leggen van allerlei onverantwoorde, onbewijsbare en overtrokken verbanden tussen een monster van een moordenaar en een redelijk gepacificeerd, bij tijden aimabel en ontwapenend, tamelijk ijverig, soms wat onbeholpen en ongelukkig formulerend, Nederlands parlementslid.

Ik ben niet zo gecharmeerd van het op de persoon spelen. Duijf zal Graus geen Pinguïn noemen. Ook niet als Moorman de provocatie met geweld probeert af te dwingen. En die in zijn zelfgenoegzaamheid al van tevoren op zijn weblog aankondigt. Nee, het gaat mij puur en alleen om het bestrijden van een verwerpelijke ideologie. Niet om de PVV’er als persoon.

Kan ik het bovendien helpen dat Breivik Geert Wilders ziet als zijn gids voor de kortste weg van a naar b? Van Multi naar mono. Van mens naar moslim. Hoe oud, eenkennig en smakeloos een geestelijke olifantenpad ook is: ik blijf een groot voorstander en bepleiter van tolerantie. Ik trotseer hier, zoals u merkt, willens en wetens, en met gevaar voor eigen leven, de extremist Moorman. De streng archiverende historicus. Ik ben zijn bedrijfspoedel niet.

Maar mag de intolerante pestkop, onder het mom van de vrijheid van meningsuiting, de zwakkere de hoek indrijven en monddood maken? Wordt zo niet de bijl aan de wortel van de vrijheid van de ander gelegd? Dient die intolerantie dan niet met alle middelen te worden bestreden? En een koekje van eigen deeg te krijgen? Waar ligt dan de grens? Ik weet het eerlijk gezegd ook niet meer. Ik blijf radeloos zoeken. En probeer het nog eens. Net als de PVV ben ik tegen het gebruik van geweld.

Welk type wapen zou Dion Graus bij zijn hoogzwangere ex-vrouw op het hoofd gezet kunnen hebben? Puur theoretisch natuurlijk.
Ik vermoed de schitterende Luger P08. Uitspreken als Loeoeoeoeder en niet als Lüüüüüüügner. De beruchte ‘selbtsladepistole Parabellum’. Parabellum is afgeleid van de Latijnse spreuk: ‘Si vis pacem, para bellum’, dat betekent: ‘Indien gij de vrede wilt, bereid u ten oorlog’.

Is dat niet mooi?
Zo goed, meneer Moorman?

Ik wilde slechts mijn schoonheidsgevoel met u delen.

Jan Duijf