Actualisatie – Luchtepöäl

Op 28 augustus stelde ik vijf vragen over de Horster ‘luchtepöäl’. Ik heb er nooit ook maar een suggestie van een antwoord op gekregen. Zo moeilijk waren die vragen nu toch ook weer niet? Wordt dit weblog eigenlijk wel goed genoeg gelezen? Je zou je bijna af gaan vragen waarvoor of voor wie je dit allemaal doet. Juist op het moment dat ik echt gefrustreerd dreig te raken, wijst iemand me gelukkig op Alles moet weg van de Vlaamse auteur Tom Lanoye. Hoofdpersoon Tony Hanssen houdt daarin op een gegeven moment een lofzang op de autostrade en meer in het bijzonder de verlichtingsmasten daarvan. Beter dan ik het ooit zal kunnen, verwoordt hij de fascinatie die je voor ‘luchtepöäl’ kunt hebben: ‘Je hebt er, die zijn gewoon recht, en bovenaan hangt die lamp er zomaar aan, zonder boe of ba. Iemand zonder nek, daar lijkt het op. Je hebt er ook met een dwarspaal, met een lamp links en een lamp rechts. Die staan dan in de middenberm natuurlijk.’ En even verderop: ‘Je hebt er ook uit één stuk, heb je daar al eens op gelet, en die maken, hoe noem je zoiets, een knik is het niet, een welving is ook niet het juiste woord. Ze hangen ongeveer zoals een bureaulamp over de weg. Maar niet in een hoek, het is veel sierlijker dan dat. Alsof het ooit een lange rechte paal is geweest, die op driekwart van zijn hoogte soepel is beginnen door te buigen. Ongeveer zoals de stengel van een bloem. Het is trouwens zo, dat de dikte van die palen van onder naar boven toe versmalt, dus een vergelijking met een plant dringt zich wel op. Treurwilgachtig. Dat is misschien het woord. Behalve dan dat treuren, dat klopt niet. Als het avond is en de lampen aan die verwelkte palen gaan branden, en je zit achter het stuur en je ziet ze ineens kilometers ver aanfloepen, de ene een fractie van een seconde later dan de andere, zoals een rij dominostenen die omvalt … En nadat ze een tijdje zijn opgewarmd, komt eindelijk die oranje gloed … Daar is niets treurigs aan. Spijtig dat het maar één keer per dag gebeurt.’