Intermezzo - Acrobaat

Steegje tussen Loevestraat en Action in Horst. Sportief ogende zeventiger in korte broek op de fiets kan de herfsthaan in zichzelf niet bedwingen, weigert af te stappen en probeert de barrière al slalomfietsend te overmeesteren. Tussen de twee hekken gaat zijn parmantig zwieren over in wankelen. Wankelen gaat over in beginnend vallen, terwijl de muur rechts steeds dichterbij komt. Beginnend vallen en naderende muur dwingen tot actie. Met zijn rechterhand zet hij zich ferm af tegen de muur. Beginnend vallen gaat over in wankelen. Wankelen gaat over in parmantig zwieren. Minzaam glimlachend laat hij de twee vrouwen die het tafereeltje hebben gadegeslagen in verbijstering achter.
‘Dát ging evvel ma net good.’
‘Liekt wal en circus!’
‘Circus Renz.’
‘Zeg dát wal.’
‘Vur utzelfde gaeld wao ie dór die roet hingegao.’

Intermezzo – Waterfiets

Woensdag 6 december 2023, 16.03 uur, Leopold Haffmansstraat te Horst:

Intermezzo – Gaza (1)

Aan Gaza valt dezer dagen niet te ontkomen. Ook voor Horst-sweet-Horst niet. Al was het maar omdat er een bijzondere overeenkomst is tussen enerzijds Horst aan de Maas en Venray en anderzijds de Gazastrook: hun oppervlakte. Die hele Gazastrook, die nu al bijna een maand het gesprek van de dag is, is, geloof het of niet, nagenoeg even groot als de gemeenten Horst aan de Maas en Venray samen: 360 om 357 vierkante kilometer.

Deze wetenschap helpt me enorm bij het vormen van een beeld van de Gazastrook. Wat daarbij ook helpt is het feit dat in de Gazastrook 24 keer meer mensen wonen dan in Horst aan de Maas en Venray samen: 2,1 miljoen om 86 duizend. Probeer het je eens voor te stellen: 2,1 miljoen mensen die wonen in het gebied tussen ruwweg Vredepeel, Wanssum, Grubbenvorst en Evertsoord in plaats van 86 duizend.

Behalve de inwoneraantallen zijn er nog meer verschillen. Zo krijgen wij geen bommenregens op ons dak en worden we niet gedwongen om te vluchten. Zo hebben wij hier ook de vrijheid om te gaan en staan waar we willen. We kunnen vrijelijk de grenzen met Land van Cuijk, Bergen, Venlo, Peel en Maas en Deurne passeren – we merken het niet eens. De Gazanen daarentegen zitten opgesloten in hun eigen gebied (‘de grootste openluchtgevangenis ter wereld’). Voor hen is het vrijwel onmogelijk de grens met zowel Israël als Egypte te overschrijden.

Een ander wezenlijk verschil is dat wij doorgaans over voldoende voedsel, water en elektriciteit beschikken. In de Gazastrook is dit onder ‘normale’ omstandigheden (in feite zijn de omstandigheden er altijd abnormaal) al geen vanzelfsprekendheid, maar sinds een maand helemaal niet meer omdat Israël de toevoer van voedsel, water, elektriciteit en ook benzine heeft geblokkeerd.

Verder hebben de Gazanen te kampen met een extreem hoge werkloosheid, een gezondheidszorg die gebrekkig functioneert en een buitensporig hoog percentage mensen met psychische klachten, vooral kinderen. Ja, ook in Horst aan de Maas en Venray zijn mensen werkloos, functioneert de gezondheidszorg niet altijd zoals we zouden wensen en is het aantal inwoners met depressieve klachten te hoog. Toch ben ik geneigd om te denken dat wij enorme geluksvogels zijn.

(Dit stukje verscheen vorige week in een andere vorm ook in Via Horst-Venray)

Intermezzo – Wandelmijmeringen

De zondag doet zijn naam eer aan. Ik maak een wandeling. Ik loop langs de Kabroeksebeek. Een koppel eenden vliegt op. Honderd meter verderop strijken de eenden weer neer in de beek. Ik loop verder langs de beek. Als ik de eenden tot op enkele meters ben genaderd, vliegen ze opnieuw op. Weer strijken ze honderd meter verderop neer in de beek. Enzovoort. Ik heb te doen met de eenden. Ik gun de eenden de tegenwoordigheid van geest om weg te vliegen tegen mijn looprichting in. Het zou hen een hoop gedoe besparen. Zou ik die tegenwoordigheid van geest wél hebben als ik een eend zou zijn? Uitgesloten.

Moet ik de eenden niet langer opjagen en me omdraaien? Is dat niet net iets teveel eer voor de eenden? Of kun je eenden niet genoeg eer bewijzen? Of breng ik onrust in andere eendenlevens door me om te draaien? Ik kies voor een pragmatische oplossing: ik laat de beek links liggen. Ik loop nu langs een verharde weg, richting America. Koppeltjes mensen op de fiets passeren me. Allemaal koppeltjes op leeftijd. Zoals altijd vraag ik me af waarom mensen van boven de pensioengerechtigde leeftijd uitgerekend – en waarschijnlijk ook uitsluitend – op zondagmiddag gaan fietsen. Een van generatie op generatie ingesleten patroon? Dwangmatig fietsen op zondagmiddag? Zoiets. Zou ik, als ik de pensioengerechtigde leeftijd ben gepasseerd, ook uitgerekend en uitsluitend op zondagmiddag gaan fietsen? Uitgesloten.  

In de verte lonkt America. Ik loop voorbij een setje van drie verkeersborden boven elkaar. Het middelste bord is rond. Het verbiedt gemotoriseerd verkeer om door te rijden. Het onderste bord is rechthoekig. Het zegt dat tractoren zijn uitgezonderd van het verbod voor gemotoriseerd verkeer om door te rijden. Het bovenste bord is driehoekig. Het waarschuwt gemotoriseerd verkeer voor een verkeerspaal. Maakt het middelste bord het bovenste bord niet overbodig? Zou er op de hele wereld ook maar iemand zijn die zich hetzelfde afvraagt? Uitgesloten. 

‘Pas op wegblokkade!’, waarschuwt een fluorescerend geel bord enkele honderden meters verderop. ‘Roadblock’, zingt het rond in mijn hoofd. Mijn gedachten dwalen af naar Oekraïne. Ik vraag me af of Oekraïne op het moment een aaneenschakeling van roadblocks is. Mijn gedachten dwalen af naar het Russische leger. Zou een Russische tank zich laten weerhouden door dit Noord-Limburgse roadblock, met America binnen handbereik? Uitgesloten.

Ik besluit terug te lopen. Zal ik de omweg door het bos nemen? Of toch maar de kortere route langs de beek? Uitgesloten.

Dit stukje verscheen gisteren ook in Via Horst-Venray.

Intermezzo – Venray – Horst

Dit jaar geen roadtrip, geen exclusief resort, geen jungletocht, geen overvol strand, geen backpacken. Wél de ideale zomer voor een ander type reis: een sentimental journey. Horst – Venray, eind jaren zeventig, begin jaren tachtig van de vorige eeuw. Vorige week heen (klik hier), vandaag terug.

De dagelijkse Boschveldkwelling zat er weer op, nu met gezwinde spoed huiswaarts. Een beetje tempo maken nadat de zoemer was gegaan betekende dat je de fietsfile voorbleef en een tijdwinst boekte die tot wel tien minuten kon oplopen. Voor sommigen was het cafetaria aan de Albionstraat (prachtige straatnaam) in Leunen een vaste pleisterplaats. Was het niet vernoemd naar de (Zuid-Limburgse?) eigenaars, iets in de trant van Theo & Thea? Ik beperkte me tot heel af en toe een softijsje. Een stukje verderop aan de andere kant van de straat een donker winkeltje waar snoep en waarschijnlijk nog wel meer werd verkocht. Uitgebaat door een ouder, zeg maar gerust bejaard, echtpaar. Ook hier kwam ik slechts hoogstzelden. Nadat de winkelbel was gegaan duurde het een eeuwigheid voordat een der echtpaarhelften zich vertoonde. Naar verluidt misbruikte deze of gene die eeuwigheid wel eens voor een illegale greep uit de snoepvoorraad.

Voorbij Leunen weer het fietspad op, aan de verkeerde kant van de weg. Altijd opletten voor de tegemoetkomende jongens uit Venray die in Hegelsom op de biologische school zaten. Geen types om héél graag mee in botsing te komen. Bij het Schoor oversteken, rechts en meteen links De Vliegert op. Bij het enige huis daar nog steeds dezelfde gribus als ’s ochtends, dezelfde gribus als altijd. Dan, afhankelijk van m’n fietsgezelschap, rechtsaf de Oosterbosweg op of rechtdoor richting de Pès. Voor nu rechtdoor, met al snel aan de rechterkant een enorme appelboomgaard. In de oogsttijd liep er in de berm voorbij de boomgaard een heel spoor van appels waarin twee of drie keer was gebeten – de kick van het schume was groter dan de smaaksensatie.

Aan het einde van De Vliegert linksaf en meteen rechts, de Middelijkseweg op, de Pès in. Altijd weer die huivering bij het passeren van het pad waar zich enkele jaren eerder een man had verhangen. Nu alleen nog de Molengatweg trotseren en de dagelijkse beproeving was weer doorstaan.

Intermezzo – Out of The Middle of Nowhere

Nee, ik kan niet ontkennen dat een hartgrondige vloek me ontsnapte toen vanochtend in the middle of nowhere op de Bossebroekweg in Kronenberg mijn achterband kapot ging en ineens het weinig aanlokkelijke perspectief opdoemde van een wandeling van 5,7 kilometer huiswaarts in de brandende zon met een fiets-met-kapotte-achterband aan de hand.

Maar binnen de kortste keren had mijn zonnige natuur toch alweer de overhand. Want het had ook kunnen regenen. Want ik had ook veel verder van huis in een andere middle of nowhere kunnen stranden. Want misschien had die wandeling ook wel iets te bieden. Aan de wandel dus.

‘Let op’, staat in blauwe letters op de Wachtpostweg gekalkt. Een blauwe pijl wijst op het gevaar. Welk gevaar eigenlijk? Is het gras ter plekke vergiftigd? Ligt er een hondendrol? Of ligt er juist geen hondendrol?

Iets verderop aan dezelfde Wachtpostweg twee cadeautjes: een wolk om te zoenen en een kunstwerk dat voorbij komt rijden:

Op de Nusseleinstraat knaagt weer eens die eeuwige vraag wat f‘acère (‘hair & visagie’) toch in godsnaam zou kunnen betekenen. Betekent het iets? Of is het potjesitaliaans? Verbasterd Engels (‘face’) soms?

Op de kruising Schiksedijk – Kabroekstraat dringt na jaren ineens tot me door dat zelfs de gevolgen van een plofkraak tot sublieme abstracte schoonheid kunnen leiden.

Schiksedijk. Op een elektriciteitskastje ligt een pennenetui. Op het oog gevuld. Met wat? Net op het moment dat ik besluit m’n nieuwsgierigheid te bevredigen, zie ik dat iemand me vanop een afstandje staat te bespioneren. Onbevredigd verder lopen dan maar.

Wolken aan de linkerkant. Niet van superieure Sopotiaanse kwaliteit (klik hier), maar toch. Wolken zijn er al m’n hele leven (vermoed ik) en toch heb ik ze pas de afgelopen maanden ontdekt. Vreemd.

Rechts zelfs nu zompige weilanden (vermoed ik). Het plan om hier een Americaans-Meteriks sportpark aan te leggen is inmiddels van tafel. Dwaas plan ook, vanaf het begin tot mislukken gedoemd. Toch zijn er tienduizenden euro’s in geïnvesteerd. De onnavolgbaarheid van de plaatselijke politiek.  

Verderop, nog steeds aan de Schiksedijk. Altijd weer die angst dat ie is verdwenen. Ongegrond, hij staat er nog. Agrarisch erfgoed dat voor altijd behouden dient te blijven. Denktanks noemt collega-blogger Hans Mellendijk (klik hier) ze.

Thuis. Dankbaarheid jegens m’n kapotte achterband.

Top 5 – Fietskratten op station Horst-Sevenum

Schooltassen bestaan die eigenlijk nog? Ik bedoel van die ouderwetse: leer, bruinig, één handvat, twee of drie compartimenten, aan de voorzijde een vakje voor de schoolagenda en een vakje voor een pennenetui. Als kind van het schooltassentijdperk denk ik met afgrijzen terug aan de schooltas. De dagelijkse lading schoolboeken paste er meestal nauwelijks in en de bagagedrager was feitelijk te smal voor het ding. Als je de snelbinders niet héél evenwichtig over de lengte van de schooltas verdeelde, lag altijd het gevaar op de loer dat het hele zaakje bij het nemen van een hobbel op het fietspad naar één kant overhelde. Met alle gevolgen van dien.

Hoeveel gelukkiger zou mijn jeugd niet zijn geweest als ik het genot van een fietskrat had mogen smaken?

Ik moet bekennen dat het fenomeen fietskrat volledig aan mij voorbij is gegaan. Totdat ik onlangs op station Horst-Sevenum weer eens moest wachten op een vertraagde trein. Tja, wat doe je dan? Je verpoost eens wat in de fietsrekken. En daar zag ik het licht. Fietskratten here, fietskratten there, fietskratten everywhere. Everywhere? Maar dan toch vooral in Sevenum, zo werd me duidelijk bij enkele inspectierondjes de daaropvolgende weken. Telkens was de fietskrattendichtheid in de fietsrekken aan de Sevenumse kant van het spoor aanzienlijk groter dan die in de fietsrekken aan de Horster kant. Zijn Sevenumse jongeren dan zoveel chiller dan hun Horster leeftijdsgenoten? Of lopen Sevenumse jongeren juist hopeloos achter en verkeren hun Horster equivalenten alweer in een nieuwe (mij nog onbekende) fase?

Meer dan genoeg inleidende beschietingen, hier komt ie: de Horst-sweet-Horst top 5 van fietskratten op station Horst-Sevenum:

5.

Zou ik niet zijn opgegroeid in het schooltassentijdperk maar in het fietskrattentijdperk, dan zou mijn fietskrat er waarschijnlijk zo hebben uitgezien: saai en onopvallend.

4.

Nog niet meteen ruig (schooltassentijdperktaal), maar wel al een stuk cooler (fietskrattentijdperktaal?) dan nummer 5.

3.

Bruin, het nieuwe zwart!

2.

En toch zou ik een origineel veilingkistje nóg vetter hebben gevonden.

1.

Hoe chill kun je zijn? Gewoon die plastic tussenschotjes eruit gesloopt, dat is het werk!

Van een kind van het fietskrattentijdperk hoorde ik dat gesloopte bierkratten vóór op je fiets vandaag de dag je van het zijn. Mijn eigen waarnemingen lijken erop te duiden dat het fietsbierkrattentijdperk intussen alweer een gepasseerd station is: tijdens al m’n inspectierondjes op Horst-Sevenum (toch minstens vijf) is dit de enige fietsbierkrat die ik zag.

Intermezzo – Het jongetje en de oude man

Daar staan we dan. Jongetje van een jaar of zes, zeven en deze oude man. Allebei op de fiets. Wachtend totdat we vanaf de Veemarkt de drukke Herstraat kunnen oversteken. De rij passerende auto’s is eindeloos. Telkens als we denken dat er een gaatje gaat vallen, komt vanuit de Jacob Merlostraat toch weer een nieuwe auto de bocht om. We kijken elkaar moedeloos aan. Bondgenoten, lotgenoten, voor twee, drie minuten, jongetje en oude man. Dan valt er ineens een gaatje. Tegelijkertijd duiken we erin. ‘Dát duurde lang’, zegt het jongetje, mij aankijkend. Vervolgens spurt hij weg.

Brok in de keel.

Top 5 – Op een podium gehesen Horster transportmiddelen

Weet je waar we in Horst aan de Maas ook héél erg goed in zijn? In het op een podium hijsen van transportmiddelen! In een pessimistische bui vraag ik me zelfs wel eens af of het aantal op een podium gehesen transportmiddelen zo langzamerhand het aantal niet op een podium gehesen transportmiddelen niet begint te overtreffen. Want allemaal goed en wel om transportmiddelen op een podium te hijsen, transporteren is en blijft natuurlijk de corebusiness van transportmiddelen.

Gezien het enorme aantal op een podium gehesen Horster transportmiddelen was het samenstellen van een Horst-sweet-Horst top 5 van op een podium gehesen Horster transportmiddelen bepaald geen sinecure. Door het hanteren van uiterst strenge criteria heb ik het aantal potentiële gegadigden gelukkig aanmerkelijk kunnen terugbrengen. Dit betekent bijvoorbeeld dat tijdelijk op een podium gehesen transportmiddelen niet in aanmerking kwamen voor de top 5.

Op een podium gehesen wasmachines, zoals deze aan de Ulfterhoek in Sevenum,  werden uitgesloten van deelname omdat ze bezwaarlijk als transportmiddel kunnen worden aangemerkt (al realiseer ik me maar al te goed dat deze stellingname tot enige discussie zou kunnen leiden).

Met enorme pijn in het hart heb ik ook moeten besluiten om transportmiddelen die ooit op een podium waren gehesen maar daar inmiddels om wat voor reden dan ook van zijn afgekukeld, de toegang tot de top 5 te ontzeggen. Daardoor is een geheide nummer 1 kandidaat als deze Americaanse scootmobiel helaas helaas buiten de boot gevallen.

Bij het samenstellen van de top 5 speelde de hoogte van het podium geen rol, al was het maar omdat ik geen zin had om m’n nek te breken bij het bestijgen van die overwegend metershoge podia om de hoogte te bepalen. Dat gezegd hebbend, dient wel opgemerkt dat ik dit verhoginkje bij Abemec in Sevenum ook met de beste wil van de wereld niet als een podium kon kwalificeren.

Meer dan genoeg geluld, hier komt ie, de Horst-sweet-Horst top 5 van op een podium gehesen Horster transportmiddelen:

5. Everun, Venloseweg, Horst

Dan kun je nog zo’n mooie shovels en wielladers hebben, als het podium er zó onverzorgd uitziet, is een vijfde plaats in deze top 5 echt het maximaal haalbare.

4. Kruising Stokterweg – Lottumseweg, Broekhuizen

Ongetwijfeld het op een podium gehesen Horster transportmiddel met het grootste wiel, deze creatie van Toon van de Ven uit 1984. Veel meer dan één persoon valt met dit transportmiddel overigens niet te transporteren.

3. Joop Goossens Tuin & Park, Industriestraat, Horst

Ja, ook een zitmaaier is natuurlijk een transportmiddel, of kan het althans zijn. Podiumbekleding wat magertjes, maar de slagboom in the middle of nowhere maakt gelukkig heel veel goed.

2. Driessen Groep,  Handelstraat, Horst

Valt het begrip hiërarchie beter aanschouwelijk te maken? Enige podium met afdak. Enige podium ook dat is voorzien van een telefoonnummerbord.

1. Californischeweg, Grubbenvorst

Als er één transportmiddel is dat het verdient op een podium te worden gehesen is het natuurlijk de goddelijke Citroën DS. Wat mogen we ons dan toch weer gelukkig prijzen in Horst aan de Maas te wonen. Zouden er veel andere gemeenten in Nederland zijn met een op een podium gehesen DS?

Intermezzo – Mijn wielerloopbaan

De fascinerende barsten in het wegdek van de Erdbrugweg in Sevenum. De samenstelling van de bermflora aan de Kannegietweg in Meterik. De microkosmos in de goot van de Ger Wijnhovenstraat in Tienray. Ik moet de eerste nog tegenkomen die er gedetailleerder over kan verhalen dan ondergetekende. En dat allemaal dankzij mijn gerevitaliseerde wielerloopbaan.

Veelbelovender dan de mijne kan een wielerloopbaan nauwelijks beginnen: als tweejarige liet ik in mijn eigen Horst op mijn driewieler al mijn concurrenten achter me in Trapwerk Rond De Kerk, de jaarlijkse semiklassieker in de Sint-Norbertusparochie. Was dan eindelijk de opvolger van de lokale wielerheld Crooijmans opgestaan? Nee dus. Want tja, hoe gaat dat? Je wordt ouder en allerlei verlokkingen liggen op de loer. Ik viel voor de avances van het lederen monster. Veelbelovende wielerloopbaan in de knop gebroken.

Veertig jaar lang bleef ik achter een bal aanhollen, soms wel vier dagen per week. Maar tja, hoe gaat dat? Je wordt ouder en allerlei blessures liggen op de loer. Ergens tussen kuit en achillespees vond mijn veelbewogen voetballoopbaan haar Waterloo.

Lonkende geraniums ten spijt besloot ik mijn wielerloopbaan nieuw leven in te blazen. Trapwerk Rond De Kerk was alweer een decennium of drie geleden afgevoerd van de wielerkalender. Een waardig opvolger was er nooit gekomen. Waardoor ik was veroordeeld tot trainingsrondjes. Louter trainingsrondjes! Kunt u zich voorstellen wat dat doet met de moraal van een voormalig winnaar van een semiklassieker?

Weerstand bieden aan de lonkende geraniums werd met de dag lastiger. Een zachte dood dreigde voor mijn wielerloopbaan. Totdat een lekke band, opgelopen aan de Erdbrugweg in Sevenum, redding bracht. Daar sta je dan, de bandplakkunst volkomen onmachtig. Er zat weinig anders op dan het thuisfront te bellen voor vervangend vervoer. Wachten, wachten, wachten. En toen ineens: de gewaarwording hoe godsgruwelijk fascinerend het barstenlandschap in de Erdbrugweg wel niet is.

Lekke banden deden me eveneens de bermflora aan de Kannegietweg en de microkosmos in de goot van de Ger Wijnhovenstraat ontdekken. En trouwens ook de in het asfalt verzonken fietsbellen van de De Cocq van Haeftenstraat in Meerlo. En de wegdekdroedels aan de Zwarte Plakweg in America. En de hoogst opmerkelijke hoeveelheid vogelpoep op de Kogelstraat in Hegelsom. Kortom, hele nieuwe werelden gingen voor me open dankzij al die lekke banden.

Mijn wielerloopbaan bloeit als nooit tevoren. En op momenten dat ze weer in het slop dreigt te geraken wil de punaise, zonder welke ik nooit meer van huis ga, nog wel eens wonderen doen.

(in iets andere vorm eerder gepubliceerd in D’r op en d’r over. Wielerverhalen uit Noord-Limburg (Venray 2016))

Top 5 – Confrontatiespiegels

Een ernstig probleem dat ook zwaar wordt onderschat is het dumpen van afval bij rinkelpijpen (in de volksmond ook wel ‘glasbakken’ genoemd). Gelukkig wordt het probleem inmiddels onderkend door de gemeente Horst aan de Maas. Die begint binnenkort met het project Schone glasbakken. Dit bestaat vooralsnog uit drie proeven om illegale afvaldumping bij rinkelpijpen tegen te gaan, zo berichtte Hallo Horst aan de Maas deze week (klik hier):

1. stickers op de rinkelpijpen met informatie over afval dat er al dan niet in mag;

2. het ophangen van verkeersspiegels;

3. borden met een tekst in dialect die gebruikers erop wijst de omgeving schoon te houden.

‘De interventies zijn gericht op de onbewuste beïnvloeding van de gebruikers van de glasbak’, heet het in een gemeentelijk document (klik hier, ga naar ‘Raadsinformatiebrieven’ en klik op RIB 15.132).

Het bord met een tekst in dialect komt aan bod in een apart Horst-sweet-Horst-stukje (klik hier). Hier aandacht voor de verkeersspiegels die bij enkele glasbakken komen te hangen. Toelichting van een gemeentelijk woordvoerder in Hallo: ‘Mensen zien zichzelf in deze spiegel en worden zo geconfronteerd met hun eigen handelingen.’

Afvaldumpers krijgen dus letterlijk een spiegel voorgehouden. Briljant! Als ze zich tenminste niet in de dode hoek van de spiegel ophouden. Of hun afval achter de spiegel dumpen. Of de spiegel aan gruzelementen slaan. Dan heb je het gedonder helemaal in de glazen (de scherven vervolgens in de rinkelpijp deponeren leidt wel tot strafvermindering, zo beweren betrouwbare bronnen).

Maar goed, zo’n vaart zal het allemaal wel niet lopen. Sterker, Horst-sweet-Horst voorspelt een gouden toekomst voor spiegels die mensen confronteren met hun eigen handelingen. De Horst-sweet-Horst top 5 van confrontatiespiegels:

5. verlorenwieldopconfrontatiespiegels

Ter bevordering van het rechtopzetten van verloren wieldoppen.

4. neuspeuterconfrontatiespiegels

Vooral aan te brengen op motorkappen van auto’s.

3. olifantenpaadjesmijdersconfrontatiespiegels

Aan begin en eind van elk olifantenpaadje een confrontatiespiegel. Dat zal ze leren, die olifantenpaadjesmijders.

2. bejaarden-met-elektronische-fiets-confrontatiespiegels

Beseffen die oudjes wel welk leed ze aanrichten bij conventionele fietsbezitters als ze die met een triomfantelijke blik in hun ogen met een noodgang passeren?

1. voorkruipconfrontatiespiegels

Een voorkruipconfrontatiespiegel zou tot de standaarduitrusting van elke vrouw op leeftijd dienen te behoren.

Top 5 – Vragen om bij stil te staan bij gesloten spoorwegbomen van de spoorwegovergang aan de Stationsstraat

‘Sinds gisteren rijden er vanwege werkzaamheden geen treinen meer tussen Venlo en Eindhoven. Een situatie die zal voortduren tot begin augustus. Verlangt u ook al weer zo terug naar de gesloten spoorbomen van de spoorwegovergang aan de Stationsstraat?’

Bovenstaand berichtje plaatste ik gisteren op de Facebookpagina van Horst-sweet-Horst. Er kwam geen enkele negatieve reactie op. Dat lijkt me een meer dan overtuigend bewijs voor het feit dat Horst aan de Maas helemaal niet zit te wachten op die door de lokale politiek zo vurig gewenste, zeventien miljoen euro kostende tunnel onder het spoor bij station Horst-Sevenum. Zou natuurlijk ook compleet van de zotte zijn om zeventien (17!) miljoen euro aan zo’n tunnel te spenderen. En dan ook nog het lef hebben de Grieken voor de voeten te werpen dat het zulke geldverkwisters zijn …

Nee, de inwoners van Horst aan de Maas moeten hun zegeningen tellen. Dankbaar zijn voor elke minuut dat ze voor deze spoorwegovergang stil mogen staan. Gesloten spoorbomen aan de Stationsstraat aanvaarden als een godsgeschenk. De gelegenheid om voor even te ontsnappen aan de jachtigheid van het verkeer met beide handen aangrijpen.

Die paar minuten stilstand bieden de verkeersdeelnemer de kans op zelfreflectie. Een uiterst zeldzame kans in een gemeente die gebukt gaat onder een schrijnend gebrek aan verkeerslichten. Waar anders dan voor de gesloten spoorbomen aan de Stationsstraat heb je de gelegenheid eens rustig na te denken over de vraag of het niet eens tijd wordt je maîtresse te dumpen? Of je kinderen niet veel te lang aan de pc zitten? Of je het nog wel langer moreel verantwoord vindt driekwart van je werktijd te verdoen met whatsappen? Of het eigenlijk wel zo verstandig was je trainer voor arrogante klootzak uit te maken?

Maar zelfs voor wie wat minder lust tot zelfreflectie heeft, hoeft het evenmin een straf te zijn te moeten wachten voor gesloten spoorbomen aan de Stationsstraat. Hier komt-ie, de Horst-sweet-Horst top 5 van vragen om bij stil te staan bij gesloten spoorwegbomen van de spoorwegovergang aan de Stationsstraat:

5. Zou het al tot de Horster graffitiscene zijn doorgedrongen dat het de bedoeling is om die betonnen E bij de Rabobank telkens opnieuw te beschilderen?

Of kent Horst aan de Maas geen graffitiscene?

4. Zouden er meer of minder dan honderd borden en bordjes staan binnen een cirkel met een omtrek van honderd meter rondom de spoorwegovergang?

Zouden er meer of minder dan honderd palen en paaltjes staan binnen een cirkel van vijftig meter rondom de spoorwegovergang?

3. Zou Frits Abrahams na 2011 (klik hier) nog wel eens bij Het Loopcentrum zijn teruggeweest?

Hoe zouden de wandelschoenen die hij er in juni van dat jaar aanschafte ’m zijn bevallen?

2. Waarom zou behalve Hans Mellendijk (klik hier voor zijn reactie en lees daarna vooral het geweldige verhaal waarnaar hij verwijst) niemand hebben gereageerd op het Horst-sweet-Horst-stukje over café Zum Bahnhof,

terwijl in de weken daarna verschillende mensen het verhaal over het bezoek van een RAF-lid aan het café wel mondeling hebben bevestigd? Angst voor vergeldingsacties?

1. Zou het niet gepast zijn medelijden te hebben met fietsers die hier

richting Sevenum willen fietsen en door de weginrichter worden gedwongen achtereenvolgens de spoorwegovergang over te steken, een minder drukke weg over te steken, een bijzonder drukke weg over te steken, een drukke weg over te steken en ten slotte de spoorwegovergang voor een tweede maal over te steken alvorens ze eindelijk koers kunnen zetten richting Sevenum (klik ook hier)?