Intermezzo – The Village Warehouse (2)

Plotseling tikt iemand me op m’n schouder. Ik draai me om en sta oog in oog met een angstaanjagend reptiel dat zich op de arm van z’n begeleider bevindt. Een soort opgeblazen kikker, maar dan vijftig keer zo groot. Lichtgevend bovendien. De bek van het monster beweegt zich richting mijn gezicht. Net voordat ik de begeleider wil toeschreeuwen dat ik niet houd van angstaanjagende lichtgevende reptielen die het op mijn gezicht hebben gemunt, kom ik tot de ontdekking dat het om een nepper gaat. Grijnzend vervolgt de begeleider zijn weg, op zoek naar een volgend slachtoffer.

Welkom op The Village Warehouse! Uiteindelijk ben ik toch beland op de danceparty waar ik op de guestlist stond (klik ook hier). Intensief lobbyen, afgelopen week, onder bevriende vijftigers, veertigers en zelfs dertigers om me te vergezellen naar dit festijn in de romneyloods in Meterik, heeft niet het beoogde resultaat gehad. Zonder uitzondering vinden ze dat ik moet gaan – zonder uitzondering hebben ze een alibi (of beweren ze een alibi te hebben) waarom zij die trip to hell niet kunnen meemaken. Gelukkig is er nog twintiger Sanne – van de jeugd moet je het hebben – die wél bereid is deze vreemde eend in de bijt twee uur lang onder haar hoede te nemen.

Trip to hell? Blijkt in de praktijk alleszins mee te vallen! Al doet de grote vuurschaal op het door Micky Verhaegh en consorten fantastisch met pallets aangeklede buitenterrein van de loods in eerste instantie anders vermoeden.

Maar ik kan me nauwelijks voorstellen dat in de hel net zo’n aangenaam knusse sfeer heerst als hier. De ook al met palletbouwwerken opgesierde loods zelf zou ik zelfs eerder als hemels willen betitelen. De verlichting is werkelijk bedwelmend – dit is de loods in zijn allervolste glorie, waarschijnlijk voor het eerst en meteen ook voor het laatst. De door het hele lichaam vibrerende bonkende muziek maakt de beleving alleen maar intenser, ik word helemaal één met de loods.

Drugs, waar iedereen me van tevoren zo voor heeft gewaarschuwd? Ik zie ze niet! Al kan het ook zijn dat het grote snuiven, spuiten en slikken pas na mijn vertrek gaat beginnen, omdat niet geheel valt uit te sluiten dat drugsbeluste aanwezigen mij aanzien voor een (mislukte) undercover agent.

Mijn The Village Warehouse komt abrupt ten einde als ik in gesprek raak met Job. Job uit Tienray. Ik: ‘Tienray? Oh, dan ken je L.P. ongetwijfeld ook wel?’ Hij: ‘Jazeker. Ben jij z’n vader?’ L.P. is nota bene collega-vijftiger! Dodelijk! Met de staart tussen z’n benen druipt deze opa per direct af, om net op tijd thuis op de bank z’n geliefde VVV soeverein met 2-0 van Excelsior te zien winnen.

Eind goed, al goed.

(met dank aan Sanne Aben voor de begeleiding én de foto’s)

Intermezzo – The Village Warehouse (1)

Vrijdag 11 augustus
Op uitnodiging van medeorganisator Sanne Aben komt Micky Verhaeg een kijkje nemen bij de romneyloods in Meterik, waar negen dagen later WaaRomney (klik hier) zal plaatsvinden. Micky geniet in kleine kring bekendheid als bouwer van uit pallets bestaande constructies. Twintiger Micky en deze vijftiger hebben elkaar nog nooit ontmoet, maar een voorstelrondje is niet nodig: het is alsof we elkaar al jaren kennen. Aan het verzoek om als eyecatcher voor WaaRomney een palletkunstwerk te bouwen maakt Micky weinig woorden vuil: ‘Vet!’ Iets minder vet is dat hij WaaRomney zelf zal moeten missen omdat hij vijf dagen naar Lowlands gaat. Waar dan weer tegenover staat dat hij het keivet zou vinden ooit eens een feesrje in de romneyloods te organiseren. Misschien te zijner tijd maar eens een balletje opwerpen bij Twan en Lucille Goemans, de geweldige eigenaren van de loods, die niets te gek lijken te vinden?

Waarna het nog vet wordt bij het tegenover de loods gelegen café Ôs Kruuspunt en vervolgens nog veel vetter op een niet nader te noemen locatie.

Woensdag 16 augustus
Al vóór achten komt Micky met de tractor van pap (bij wie ik, naar later blijkt, op de basisschool in de klas heb gezeten) het buitenterrein bij de loods oprijden. Met behulp van neef T. (ook met hem is een voorstelrondje niet nodig) staat er vier uur later een fantastisch palletkunstwerk dat dagenlang de aandacht van elke voorbijganger zal trekken en op zondag dienst zal doen als entree van WaaRomney.

Vrijdag 1 september
Via de sociale media sijpelen berichten door dat er op 30 september een feestje zal plaatsvinden in de romneyloods in Meterik: The Village Warehouse. Heeft Micky Twan en Lucille toch zo ver weten te krijgen dat ze de definitieve herinrichting van hun loods nog enkele weken uitstellen. Vet! Keivet! Micky verklapt diezelfde dag dat ik op de guestlist van The Village Warehouse sta. Wat dit erkend niet-feestbeest iets minder vet vindt.

Dinsdag 19 september
Whatsappconversatie tussen Micky en ondergetekende:
Ik: ‘Vraagje: heb jij misschien een affiche van The Village Warehouse? Ik zou het nl graag toevoegen aan mijn verzameling voorwerpen betreffende Horst aan de Maas …’
Hij: ‘We hebben flyers.’
Ik: ‘Wil je dan een flyer voor mij bewaren?’
Hij: ‘Jep.’
Ik: ‘Mooi trouwens dat je neef T. weer hebt gevraagd om te helpen!’
Hij: ‘Sanne haar idee :)’
Ik: ‘Sanne heeft altijd goeie ideeën!’
Hij: ‘Kom je ook kijken zaterdag de 30^ste dan? Dansen met Sanne? :D’
Ik: ‘Tja, dat weet ik nog niet … Ik zou daar een soort van museumstuk zijn vrees ik …’
Hij: ‘Grijs is in de mode ;) Je voelt je toch nog jong :D’
Ik: ‘Ja ja maak me maar belachelijk …’
Hij: ‘Haha :D Wordt leuk! Je kunt altijd bij kampvuur gaan zitten.’
Ik: ‘Zal er nog eens diep over nadenken.’

Zaterdag 23 september
Oude tijden herleven: met behulp van neef T. is Micky, wederom gearriveerd met de tractor van pap, een nieuw palletkunstwerk aan het bouwen, alleen nu niet voor WaaRomney maar voor The Village Warehouse.

Zondag 24 september
De toren voor The Village Warehouse is klaar. Vet! Keivet!

Maandag 25 september
Nog steeds twijfel ik: komende zaterdagavond behaaglijk thuis als couch potato Excelsior-VVV en ander voetbalmoois aanschouwen? Of me als guest onderdompelen in een dampende menigte losgeslagen twintigers in een loods die, geteisterd door een geluidslawine, staat te trillen op z’n grondvesten? Of zou een rol als fly on he wall misschien vet zijn?

Top 5 – Bouwwerken die erkenning verdienen en waarvoor een vergunningsplicht moet gaan gelden

De Horster gemeenteraad weet soms van gekkigheid niet wat te doen. Zo sloot de voltallige raad zich dit weekend samen met het gemeentebestuur 24 uur vrijwillig op in het gemeentehuis. Waardoor het nóg lastiger wordt de gemeenteraad serieus te blijven nemen.

Maar goed, af en toe doet de gemeenteraad ook wat hij zou moeten doen: het controleren van het gemeentebestuur. Zo ook afgelopen dinsdag. D66 was tot de ontdekking gekomen dat voor het stapelen van strobalen een bouwvergunning vereist is. ‘Maar een stapel is helemaal geen constructie’, zo betoogde D66-raadslid Jim Weijs (klik hier en ga naar 1.10.30 minuten) en dus diende hij mede namens de SP een motie in waarin hij het gemeentebestuur opriep ‘middels een eenvoudige actie het aanvragen van een vergunning voor het stapelen van gedroogd gras op een agrarische bestemming overbodig te maken’.

Verantwoordelijk wethouder Paul Driessen (Essentie) was duidelijk overvraagd: ‘Ik ben bereid om effe te onderzoeken waar het hier feitelijk inhoudelijk, ook vergunningstechnisch, om gaat. Dat is mij nog niet helemaal duidelijk.’

Besloten werd de motie aan te houden. Dit betekent dat er pas in een later stadium over wordt gestemd. Het uitstel biedt mij de mogelijkheid de wethouder te waarschuwen voor onbezonnen daden. In zijn reactie proefde ik namelijk enige welwillendheid om tot uitvoering van de motie over te gaan. Dit zou een blunder van de eerste orde zijn.

De motie van Jim Weijs zal menigeen sympathiek in de oren klinken. Toch is de gedachte die eraan ten grondslag ligt fundamenteel onjuist. Die gedachte is dat een stapel strobalen geen bouwwerk zou zijn. Dat nu is een totale miskenning van de feiten en een belediging voor strobaalstapelbouwers. Er is toch niemand die met droge ogen zal durven te beweren dat dit géén bouwwerk is?

Strobalen (al dan niet verpakt) stapelen is een vak. Een vak dat erkenning verdient. De hoogste erkenning is een vergunning. Een vergunning is immers een kwaliteitskeurmerk, het middel bij uitstek om het kaf (de klungelaar) van het koren (de vakman) te scheiden, het ultieme bewijs dat iets de toets der kritiek kan doorstaan.

Als wethouder Driessen verstandig is, zal hij de motie ontraden, zal hij verklaren dat de vergunningsplicht voor gestapelde strobalen nooit en te nimmer zal verdwijnen en zal hij er met nadruk op wijzen dat wat voor strobalen geldt, evenzeer geldt voor een aantal andere typen van bouwwerken die vaak niet als zodanig herkend en erkend worden. Aan welke typen van bouwwerken daarbij moet worden gedacht? De Horst-sweet-Horst top 5 van bouwwerken die erkenning verdienen en waarvoor een vergunningsplicht moet gaan gelden:

5. Hopen veelkleurig bladafval, zoals hier aan de Seurenweg in Meterik:

4. Stamstapels, zoals hier aan de Schadijkerweg in Meterik:

3. Gestapelde pallets, zoals hier aan de Vlasvenstraat in Melderslo:

2. Gestapelde oud papierdozen, zoals hier aan de Kerkstraat in Horst:

1. Tot boven de rand gevulde bladkorven, zoals hier aan de Tienrayseweg in Horst: